Αναζήτηση
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ σε μια πραγματικά ιστορική διαδικασία, πάνω από 1.000
συνδικαλιστές που εκπροσωπούν 190 εκατομμύρια εργαζομένους από 150 χώρες
συγκεντρώθηκαν στη Βιέννη (1-3 Νοεμβρίου 2006) για το ιδρυτικό συνέδριο της
νέας διεθνούς συνδικαλιστικής οργάνωσης, η οποία θα ονομαστεί Διεθνής
Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία (ITUC). Το ανώτατο αυτό αντιπροσωπευτικό όργανο
θα προκύψει από τη συνένωση της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ελευθέρων Εργατικών
Συνδικάτων ICFTU και της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας Εργασίας WCL.
Με διαφορετικές αφετηρίες, ιστορία και εμβέλεια, οι δύο διεθνείς
Συνομοσπονδίες άρχισαν από το 2004 το σύνθετο εγχείρημα της προσέγγισης, με
στόχο τη δημιουργία ώς το 2006 μιας παγκόσμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης,
ικανής να σταθεί απέναντι στο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο, ενισχύοντας σε
διεθνές επίπεδο τη συνδικαλιστική παρέμβαση και μεγιστοποιώντας τη συσπείρωση
και την αλληλεγγύη του κόσμου της εργασίας.
Καπιταλισμός του Καζίνου
Η νέα Διεθνής καλείται να καλύψει τις σύνθετες ανάγκες μιας νέας όσο και
δυσοίωνης εποχής. Σ’ ένα τοπίο άγριου ανταγωνισμού, οι ραγδαίες μεταβολές
παραδοσιακών βιομηχανικών δομών, η εδραίωση νέων υπερεθνικών επιχειρηματικών
κολοσσών, η άνευ ιστορικού προηγούμενου συγκέντρωση διεθνικού κεφαλαίου
κυριαρχούν και επιβάλλουν τους δικούς τους όρους ενός παγκοσμιοποιημένου
καπιταλισμού, ο οποίος όχι άδικα αποκαλείται και καπιταλισμός του Καζίνου. Η
επέλαση στο παγκόσμιο στερέωμα ακραίων νεοφιλελεύθερων απόψεων που προωθούν
την επικράτηση των πιο σκληρών κανόνων της αγοράς, έφερε τα δικά της «δώρα»
στους εργαζομένους: ανεργία, κοινωνικό αποκλεισμό, ανασφάλεια, ένδεια, επίθεση
σε θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα που φθάνει μέχρι σε φαινόμενα βίαιης
καταστολής του συνδικαλισμού σε πολλές περιοχές του κόσμου.
Παγιοποίηση διώξεων
Τα ζητήματα της προάσπισης των συνδικαλιστικών ελευθεριών, του σεβασμού των
θεμελιωδών αρχών και εργασιακών δικαιωμάτων αποτελούν κρίσιμες προτεραιότητες
για τη διεθνή συνδικαλιστική δράση. Η ετήσια έκθεση που δημοσιεύει Διεθνής
Συνομοσπονδία Ελεύθερων Εργατικών Συνδικάτων (ICFTU), καταγράφει με στοιχεία
από 137 χώρες ανησυχητική τάση επέκτασης και παγιοποίησης των διώξεων κατά των
συνδικαλιστών, η οποία αρχίζει από την άρνηση αναγνώρισης ενός συνδικάτου, την
παραβίαση βασικών ελευθεριών και φτάνει μέχρι τις απολύσεις, τις φυλακίσεις,
τη βία και ακόμα και τη φυσική εξόντωση των συνδικαλιστών. Σε όλο τον κόσμο,
115 συνδικαλιστές δολοφονήθηκαν, 700 βασανίστηκαν, περισσότεροι από 1.600
δέχτηκαν βίαιες επιθέσεις, ενώ περίπου 10.000 απολύθηκαν ως αποτέλεσμα της
συνδικαλιστικής τους δράσης. Στο γκρίζο εργασιακό τοπίο, μισοί από τους
εργαζομένους του κόσμου αδυνατούν να κερδίσουν αρκετά, ώστε να ξεπεράσουν το
όριο ένδειας που είναι 2 δολάρια ημερησίως, ενώ 500 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν
με λιγότερο από 1 δολάριο.
Διαβήματα στους οργανισμούς
Προτεραιότητα για τη νέα Διεθνή αποτελεί η αποτελεσματικότητα και η ποιότητα
της παρέμβασης στους διεθνείς πολυμερείς οργανισμούς όπως ΠΟΕ, ΟΟΣΑ, ΔΝΤ,
Παγκόσμια Τράπεζα, οι οποίοι – εκτός άλλων – λειτουργούν ως υπερεθνικά κέντρα
λήψης απόφασης μακριά από κάθε έννοια αντιπροσωπευτικότητας και απολογισμού.
Με στόχο να παρουσιαστούν οι θέσεις και τα αιτήματα των συνδικάτων, ο γενικός
γραμματέας της Νέας Συνομοσπονδίας Γκάι Ράιντερ και μια υψηλού επιπέδου
διεθνής συνδικαλιστική αντιπροσωπεία θα πραγματοποιήσουν στις αρχές Δεκεμβρίου
σειρά συναντήσεων και επαφών με τους ανώτατους αξιωματούχους της Παγκόσμιας
Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ψηλά στην ατζέντα των
συναντήσεων βρίσκονται θέματα, όπως ο ρόλος των διεθνών χρηματοδοτικών
οργανισμών και οι «μεταρρυθμίσεις» της αγοράς εργασίας.
Παγκοσμιοποίηση αλληλεγγύης
Το σύνθημα «Αλλάζουμε το πρόσωπο της παγκοσμιοποίησης και παγκοσμιοποιούμε την
αλληλεγγύη» συσπειρώνει σήμερα τις συνδικαλιστικές δυνάμεις σε διεθνές
επίπεδο. Σ’ έναν κόσμο όμως που εκατομμύρια εργαζόμενοι βρίσκονται χωρίς
προστασία στο έλεος της εκμετάλλευσης, οι πάγιες αρχές και οι αξίες του
συνδικαλιστικού κινήματος αμφισβητούνται και δέχονται σφοδρή επίθεση. Τα
συνδικάτα κατηγορούνται για παθητικότητα. Η παγκοσμιοποίηση της αλληλεγγύης
δεν μπορεί να παραμείνει στη συνθηματολογία. Προϋποθέτει ταυτόχρονα μια ριζική
επανεξέταση στόχων, μεθόδων δουλειάς, δομών και την αναζήτηση νέων μορφών
παρέμβασης. Προϋποθέτει ένα νέο επίπεδο συνεννόησης και συναίνεσης που δεν θα
αναπαράγει στη νέα οργάνωση ανισότητες τύπου Βορρά – Νότου ανάμεσα στα
συνδικάτα των πλούσιων χωρών και των φτωχών. Προϋποθέτει την οικοδόμηση ενός
πραγματικά δυναμικού και αποτελεσματικού συνδικαλιστικού διεθνισμού.
Πολυτέλεια η αδράνεια
Το εγχείρημα είναι δύσκολο, οι προκλήσεις σύνθετες και οι καιροί όντως
δυσοίωνοι. Οι προσδοκίες του κόσμου της εργασίας επικεντρώνονται αναπόφευκτα
στις ιστορικές διεργασίες της Βιέννης, με πλήρη συναίσθηση ότι στη σημερινή
συγκυρία η αδράνεια αποτελεί πολυτέλεια. Η άποψη «αφήστε την αγορά να
λειτουργήσει και μακροπρόθεσμα θα δώσει λύσεις σε όλα τα προβλήματα» δεν
αποτελεί επιλογή για τους εργαζομένους. Διότι όπως έγραφε την εποχή του
μεγάλου μπουμ της αγοράς, το 1923, ο John Maynard Keynes «η έννοια
μακροπρόθεσμα είναι παραπλανητική για όλα τα σύγχρονα ζητήματα. Μακροπρόθεσμα
θα είμαστε όλοι νεκροί».
Ο κ. Γιάννης Παναγόπουλος είναι πρόεδρος της ΓΣΕΕ
