Είναι η ιδέα μου ή κατά καιρούς η ελληνική κοινωνία βασανίζεται από εμμονές;

Θυμάστε τότε με τους παπάδες. Τι τραγελαφικό δράμα ήταν αυτό; Τρίξανε τα

κόκαλα των αγίων, με όλα εκείνα τα μυστικά των ρασοφόρων που βγήκαν στην

επιφάνεια. Είχαμε – δεν είχαμε τα «λουστήκαμε»…

Τώρα; Τώρα έχουμε τις κουμπαριές… Δεν είναι και αυτή η ιστορία για γέλια και

για κλάματα; Είναι κάτι περισσότερο από αντάξια της ελληνικής πραγματικότητας.

Το καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι δεν έχουμε χάσει το χιούμορ μας. Τα αστεία

περί κουμπαριάς πάνε κι έρχονται… σε τέτοιον βαθμό που είναι λες και λείπω

διακοπές στην Κύπρο!

Κι αφού έζησα ώρες ξεκαρδιστικού γέλιου – το πιο πετυχημένο ομολογουμένως που

ακόμα και τώρα το σκέφτομαι και γελάω ήταν το… κόμμα κουμπάρων – με πήρε και

η κουμπάρα μου για να μου ανεβάσει το αίμα στο κεφάλι!

Περνάμε όμως κι άλλη κρίση… Και μετά λένε ότι οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν

αλλοιωθεί. Εγώ πάλι είδα τηλεόραση και πήρα μάθημα ζωής! Τα όσα άκουσα περί

φιλίας και φιλικών δεσμών πολύ με συγκίνησαν. «Δεν αφήνω τους φίλους μου»,

«δεν γυρνάω τη πλάτη μου σ’ αυτούς που αγαπάω»… όλα τα άκουσα. Και εκεί που

νόμιζα πως κοιμόμουν με τη συνείδησή μου ήρεμη, ήρθα και έκανα μια αναδρομή

στο παρελθόν και θυμήθηκα όλους τους φίλους μου.

Γι’ αυτό και εγώ με τη σειρά μου… «ζητώ συγγνώμη από εκείνους που πίκρανα

και δεν στάθηκα πλάι τους».

Και για να μην καταλήξω να κάνω ψυχανάλυση ψάχνοντας να εντοπίσω τα βαθύτερα

αίτια που με οδήγησαν στον κατήφορο, ρωτώ πλέον τους πάντες: «Θες να γίνουμε

φίλοι;».

Και μετά αν θέλω να βγάλω το κατιτίς… παραπάνω (γιατί τα λεπτά αισθήματα

κάνουν τη διαφορά), τότε θα λέω στον φίλο μου να γίνουμε και κουμπάροι. Τι,

εγώ έξω από τον χορό θα μείνω;

Τελευταία Νέα