Τώρα που οι ψυχολόγοι κατεβαίνουν (όλοι!) για δημοτικοί σύμβουλοι και οι

ψυχαναλυτές κάνουν (ακόμη!) χρήση της θερινής τους άδειας, προλαβαίνω νομίζω

να αυθαιρετήσω σχετικά με το σύνδρομο της Στοκχόλμης χωρίς να διατρέξω τον

κίνδυνο να μου ξεριζώσουν το αυτί. Μην το πείτε πουθενά, αλλά έχω την εντύπωση

ότι η δεκαοχτάχρονη Νατάσα, θύμα της πολύκροτης απαγωγής, δεν είναι η μόνη που

δυσκολεύεται να εκτιμήσει την ελευθερία της. Δεν θέλει και πολύ να λατρέψεις

τον δεσμοφύλακά σου ακόμη και σε συνθήκες ημιανεξαρτησίας, αρκεί να διαθέτεις

τόνους χαμηλής αυτοεκτίμησης, ανώριμη προσωπικότητα και αφύσικη ανάγκη για

προστασία. Έτσι μάλιστα! Μπορείς άνετα να βρεθείς, αν όχι down town,

οπωσδήποτε πάντως στα περίχωρα της Στοκχόλμης.

Να προσκολληθείς φερ’ ειπείν σε έναν ανάξιο σύντροφο, να κολοβωθείς από έναν

διεστραμμένο προϊστάμενο, να μη σηκώσεις ποτέ κεφάλι σε μια διεισδυτική

μητέρα.

Οι ιστορίες ποικίλλουν και τα θύματα είναι δυστυχώς αμέτρητα.

Κάπως έτσι εξηγώ την παγκόσμια ανατριχίλα μπροστά στο αποτρόπαιο της

συγκεκριμένης περίπτωσης.

Με τη διαφορά ότι, μέσα στην ατυχία της, η μικρή Νατάσα έκανε μια ανάποδη αλλά

στην ουσία ευφυή κίνηση αυτοσυντήρησης, ενώ χμ, κάποιοι άλλοι μάλλον παίζουν

με τον πόνο των λίγων που τολμούν.

Κατόπιν τούτου, είναι κανείς που να νομίζει ότι η ελευθερία είναι «αγαθό»;

Τελευταία Νέα