O θρήνος «αγκάλιασε» τη Xάιφα

Στη Χάιφα το κλίμα είναι βαρύ. Είναι από τις πόλεις που επλήγησαν όσο λίγες

από την έναρξη του πολέμου. «Αν το άφηναν σ’ εμάς, τους απλούς ανθρώπους, θα

υπήρχε ειρήνη», λένε οι πολίτες της πόλης, καθώς κηδεύουν τους νεκρούς τους.

Με την αγωνία να έχει χαράξει το όμορφο πρόσωπό της και τον χρυσό σταυρό να

κρέμεται πάντα στον λαιμό της, η Τζάνετ Μπάλαν εξηγεί ότι δεν έχει τολμήσει να

βγει από το σπίτι της στη Χάιφα από τότε που άρχισε ο πόλεμος, πριν από

τέσσερις εβδομάδες. Μόνο τώρα ένιωσε υποχρεωμένη να το κάνει για να παραβρεθεί

στην κηδεία των καλών της φίλων και γειτόνων, του 62χρονου Χάνα Χαμάμ και της

Λαμπίμπα Μαζάουι, 67 ετών.

Σειρήνες

H απόσταση από τον μικρό κήπο μπροστά από το σπίτι του κ. Χαμάμ μέχρι την

εκκλησία του Προφήτη Ηλία στη φτωχή αραβική γειτονιά, όπου ζουν Χριστιανοί και

Μουσουλμάνοι, ήταν κάτι περισσότερο από 300 μέτρα. Μπροστά από το σπίτι

σκοτώθηκαν ο Χαμάμ και η Μαζάουι από τα θραύσματα της ρουκέτας της Χεσμπολάχ

που ισοπέδωσε το διπλανό σπίτι το βράδυ της Κυριακής. H διαδρομή αυτή όμως,

την οποία διήνυσα με την 52χρονη Μπάλαν, την 83χρονη μητέρα της Αντίμπα και

δύο άλλες γυναίκες της γειτονιάς, διακόπηκε δύο φορές από τις σειρήνες. Δεν

υπάρχουν δημόσια καταφύγια εκεί και εξαιτίας αυτού του γεγονότος υπάρχουν

συχνά αντιδράσεις από ηγέτες της ισραηλο-αραβικής κοινότητας.

«Ως χριστιανός Άραβας πολίτης του Ισραήλ είμαι έτοιμος να καταταγώ στον

ισραηλινό στρατό για να αντιμετωπίσω το Ιράν, τη Συρία ακόμη και τον Λίβανο»,

έλεγε ο Κάρεμ Νούρι στο υποτυπώδες καταφύγιο, όπου τρέξαμε ύστερα από τον ήχο

των σειρήνων – ανάμεσα σε δύο τοίχους, χωρίς στέγη. H επικρατέστερη άποψη

όμως, η άποψη που συμμερίζονταν οι εκατοντάδες άνθρωποι που γέμισαν την

εκκλησία του Προφήτη Ηλία για τη νεκρώσιμη ακολουθία των Χαμάμ και Μαζάουι,

είναι επικριτική προς το Ισραήλ. Ο διευθυντής του τοπικού σχολείου, Αντέλ

Μάλσι, επισήμανε πως το Ισραήλ δεν θα έπρεπε να φύγει από τον Λίβανο το 2000

χωρίς να έχουν επιλυθεί τα προβλήματα των αγροκτημάτων Σεμπάα στα Υψίπεδα του

Γκολάν και των Λιβανέζων κρατουμένων, τα οποία έδωσαν το πρόσχημα στη

Χεσμπολάχ να πραγματοποιήσει την επιχείρησή της στις 12 Ιουλίου.

Όλοι τους όμως άκουσαν τον Αρχιεπίσκοπο Ναζαρέτ Μελχίτη να λέει ότι οι δύο

θάνατοι ήταν έργο ανθρώπων όχι του Θεού και ότι επιβάλλεται ο απλός κόσμος και

από τις δύο πλευρές να εργαστεί για την ειρήνη.

Στο τέλος της διαδρομής, στον κήπο του Χαμάμ, η Μπάλαν περιεργαζόταν τα

σημάδια στους τοίχους από τα θραύσματα της ρουκέτας. Από εκείνο το σημείο

έτρεξαν στο σπίτι ο γιος του και τα τέσσερα εγγόνια του, όταν άκουσαν τις

σειρήνες. «Δεν είχαν τον χρόνο», λέει αναφερόμενη στους δύο ηλικιωμένους. Και

στη συνέχεια επικαλείται με περηφάνια τη φήμη που συνοδεύει τη Χάιφα, την πόλη

που ευνοεί την ειρηνική συνύπαρξη. «Έχω πολλούς πελάτες, Εβραίους,

Χριστιανούς, Μουσουλμάνους, και όλοι θέλουν ειρήνη. Αν το άφηναν σ’ εμάς, τους

απλούς ανθρώπους, θα υπήρχε ειρήνη».

Στο Τελ Αβίβ, παραλίες και νάιτ κλαμπ είναι γεμάτα

Ο ΟΥΝΤΙ ΕΦΙΝ είναι 18 ετών. Αυτό είναι το τελευταίο του καλοκαίρι

προτού καταταγεί υποχρεωτικά στον στρατό για τρία χρόνια. Το περνά στην

παραλία κάνοντας σερφ μαζί με τους φίλους του. «Ο πόλεμος δεν έχει φτάσει στο

Τελ Αβίβ» λέει χαμογελώντας. «Παρακολουθούμε φυσικά τις ειδήσεις και βλέπουμε

τι συμβαίνει στον Βορρά. Τη στιγμή που κλείνει όμως η τηλεόραση, όλα αυτά

απομακρύνονται».

Το Τελ Αβίβ βρίσκεται σε απόσταση 220 χιλιομέτρων από τον Λίβανο – απόσταση

αρκετά μεγάλη, την οποία όμως απειλούν να εκμηδενίσουν οι πύραυλοι μεγάλου

βεληνεκούς που φέρεται να διαθέτει η Χεζμπολάχ. Στην τελευταία του τηλεοπτική

εμφάνιση ο σεΐχης Νασράλα προειδοποίησε πως αν το Ισραήλ βομβαρδίσει το κέντρο

της Βηρυτού, τότε η Χεζμπολάχ θα πλήξει το Τελ Αβίβ. Οι αρχές έχουν εξοπλίσει

τα 235 δημόσια καταφύγια της πόλης με ό,τι χρειάζεται. Έχουν πραγματοποιήσει

και δύο μεγάλα γυμνάσια. Πέραν αυτού, όμως, η ζωή συνεχίζεται. Οι παραλίες, τα

εστιατόρια, τα νάιτ κλαμπ είναι γεμάτα. Σε αυτό βοηθούν και οι κάτοικοι του

Βόρειου Ισραήλ που έχουν καταφύγει εδώ. «Οι Βόρειοι που έρχονται» λέει ο Άντι

Κοέν, ιδιοκτήτης νάιτ κλαμπ, «μου λένε ότι θέλουν μόνο να χαλαρώσουν. Να

ξεχάσουν την τρέλα που επικρατεί εκεί. Ολόκληρη η πόλη λοιπόν βγαίνει και

διασκεδάζει».