Mπλόκαρε ο… αυτόματος πιλότος

Διανύοντας τον τρίτο χρόνο διακυβέρνησής της, η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται με

όλα τα μέτωπα -εθνικά, κοινωνικά και οικονομικά -ανοιχτά. Όσο περνά ο καιρός

αποκαλύπτεται η έλλειψη ολοκληρωμένου σχεδιασμού και η απουσία πραγματικών

λύσεων, ικανών να δώσουν συγκεκριμένα αποτελέσματα. Τώρα φαίνεται πως τα πάντα

ορίζονται από τις ανάγκες της συγκυρίας και επιμέρους στόχους, μη

συνδεδεμένους μεταξύ τους.

Έπαιζε με τον χρόνο όλο το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση, κινούμενη στον

αφρό των προβλημάτων, με πυροσβεστική διάθεση, όπως οι ανάγκες της

επικοινωνίας επέβαλλαν. Ουδέποτε εισήλθε στον πυρήνα τους, σε καμία περίπτωση

δεν ανέλαβε τη βαριά ευθύνη της πραγματικής επίλυσης και τώρα δοκιμάζεται,

κατανοεί πως η διακυβέρνηση της χώρας είναι σύνθετη υπόθεση, γεμάτη απρόοπτα

και περιπλοκές.

Τα περί «αυτόματου πιλότου» που ο Πρωθυπουργός κ. K. Καραμανλής διακινούσε τα

χρόνια της αντιπολίτευσης και τελικώς προσδιόρισαν τη διακυβέρνησή του,

αποδείχθηκαν ανεπαρκή και άκρως προβληματικά.

Σήμερα η κυβέρνηση αντιμετωπίζει ακριβώς τις συνέπειες των πρώτων πράξεων, των

πρώτων επιλογών της. Φοβική στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, εγκατέλειψε

το Ελσίνκι, δεν επέμεινε στην εφαρμογή των συμφωνιών της προηγούμενης

κυβέρνησης, αναζήτησε υποκατάστατα στην περιοχή των προσωπικών σχέσεων χωρίς

καμία τύχη.

Τώρα, έπειτα από το τραγικό συμβάν της σύγκρουσης των πολεμικών αεροσκαφών

πάνω από την Κάρπαθο και την απειλή μιας ανεπιθύμητης σύρραξης, βρίσκεται υπό

πίεση. Θα αναγκαστεί να διορθώσει, να επανατοποθετηθεί, αλλά θα επιχειρήσει να

το πράξει από δυσμενέστερη θέση και για τούτο θα ταλαντευθεί, δεν θα αναλάβει

το πολιτικό κόστος ενός νέου, πιθανώς επιβεβλημένου, συμβιβασμού.

Το Ελσίνκι. Αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων ότι το Ελσίνκι μπορεί να

εμπεριείχε το στοιχείο του συμβιβασμού, αλλά ήταν ελεγχόμενο, τοποθετημένο σε

πλαίσιο συγκεκριμένο, συνδεδεμένο με υποχρεώσεις και επιθυμίες των γειτόνων,

τις οποίες σπάνια μπορεί κανείς να εκμεταλλευθεί. Το χρονοδιάγραμμα του

Ελσίνκι δεν τηρήθηκε, καταργήθηκε τον Δεκέμβριο του 2004, εκείνη η ευκαιρία

δεν αξιοποιήθηκε.

Ο κ. Καραμανλής την πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων και μετέθεσε το εθνικό

κέντρο από την Αθήνα στη Λευκωσία. Το παρέδωσε στον Τάσσο Παπαδόπουλο, ο

οποίος εκ των πραγμάτων δεν έχει τις αυτές προτεραιότητες.

Όμως η αιμορραγία του Αιγαίου, πρώτα ανθρώπινη και δευτερευόντως οικονομική,

είναι φανερό πως δεν αντέχει στον χρόνο. H κυβέρνηση αργά ή γρήγορα θα έλθει

αντιμέτωπη με το πρόβλημα. Και επειδή κανείς δεν θέλει ή καλύτερα δεν μπορεί

να επιλέξει τον πόλεμο, η λύση του αναγκαστικά περνά από τον επώδυνο κύκλο του

συμβιβασμού, ο οποίος θα ενσωματώνει μικρές παραχωρήσεις, όπως κάθε διευθέτηση

απαιτεί.

Το ζήτημα είναι πως αυτά δεν γίνονται στο πόδι. H ανάγκη εθνικής στρατηγικής

είναι επιβεβλημένη περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Μόνο που η κυβέρνηση Καραμανλή αδυνατεί να την προσεγγίσει. Κυριαρχούμενη από

φόβους και ανασφάλειες, δεν θα κάνει βήματα, θα διατηρεί το εθνικό μέτωπο

ανοιχτό, σε κατάσταση προβληματική για τη χώρα και την ίδια.

H εξαγορά της Finansbank. Το δυστύχημα για την κυβέρνηση είναι ότι σ’

αυτό το κλίμα έντασης με την Τουρκία καλείται να ευλογήσει και την εξαγορά της

τουρκικής Finansbank από την Εθνική Τράπεζα, που πλέον φαντάζει εξωτική. Με τα

νεύρα των αεροπόρων τεντωμένα και το Μέγαρο Μαξίμου να αναμένει, σύμφωνα με τα

μεταδιδόμενα, το επόμενο πιο θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο, η υπόθεση της Εθνικής

μοιάζει με τραγέλαφο, όπως και είναι. Όσοι έχουν παρακολουθήσει από κοντά το

ντιλ και γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα στην Κωνσταντινούπολη, γελάνε μετά

δακρύων όταν ακούνε τους ιθύνοντες να περιγράφουν με στομφώδη λόγια τη δήθεν

μεγάλη συμφωνία που επιτεύχθηκε σε ανατολίτικα παζάρια με τραπεζώματα και

γαλιφιές, με τον κ. Αράπογλου ανήσυχο και δύσπιστο μέχρι την τελευταία ώρα.

Ενέσεις αισιοδοξίας χρειαζόταν κάθε τόσο ο κ. Αράπογλου από τους κ. κ.

Θωμόπουλο και Λεόπουλο, καθώς και προτροπές από τους φίλους του στο Λονδίνο

και τη Νέα Υόρκη προκειμένου να πεισθεί ότι πράττει το σωστό. Ταλαντευόταν

μέχρι την τελευταία ώρα μεταδίδουν τραπεζικοί παράγοντες από την Πόλη, οι

οποίοι απορούν με το σημερινό πάθος του. Το ερώτημα που τίθεται είναι πώς, σε

συνθήκες κρίσης των αγορών και ειδικώς της τουρκικής, θα μπορέσει άραγε, εν

μέσω προστριβών με τη γείτονα και αμφισβητήσεων από τους μετόχους και τα

Ταμεία να υπερασπίσει τη συμφωνία; Εκτός κι αν δεν προλάβει. Μπορεί να τον

αδειάσει ο Πρωθυπουργός, ο οποίος μετά τη σύγκρουση των αεροσκαφών, νιώθει το

βάρος και ίσως αναζητήσει αντίμετρο εντυπωσιακό, χρησιμοποιώντας ως όπλο τη

συμφωνία της Εθνικής. Είναι αυτή μια εκδοχή, η οποία περιγράφεται από

ορισμένους, αλλά για την ώρα δεν υπάρχει καμία ένδειξη.

Τα έσοδα. Αλλά και πέραν αυτών, προβλήματα αντιμετωπίζει η κυβέρνηση

και σε θέματα εσωτερικής πολιτικής. Σε λίγο θα διαπιστώσει ότι η δημοσιονομική

προσαρμογή δεν επιτυγχάνεται καθώς οι δαπάνες διατηρούν τη δυναμική τους και

τα έσοδα επανέρχονται σε προβληματική τροχιά. Τα έσοδα του Μαΐου είναι

χειρότερα από τα δυστυχή του περασμένου Απριλίου. Σ’ αυτή την τόσο κακή

επίδοση και στην αγωνία του κ. Μπέζα, του αρμόδιου υφυπουργού Οικονομίας και

Οικονομικών, πρέπει να αποδοθεί το προαναγγελθέν τις προηγούμενες ημέρες

φορολογικό σαφάρι, που θα φέρει το πλήθος των επαγγελματιών και

μικροεπιχειρηματιών απέναντι σε αφιονισμένους εφοριακούς.

Χάνεται σταδιακά για τη νεοδημοκρατική διακυβέρνηση η συμμαχία με τους

αυτοαπασχολούμενους και τους μικροεπιχειρηματίες, οι οποίοι νόμιζαν πως θα

απαλλαγούν από το κυνηγητό του ΣΔΟΕ και τώρα έχουν απέναντί τους ακόμη πιο

επιθετικά φορολογικά συνεργεία. Όπως έχει προ πολλού χαθεί και με τους

εργαζομένους και τους χαμηλοσυνταξιούχους, οι οποίοι βλέπουν τις χρονιές να

περνούν και τις υποσχέσεις για καλύτερες συντάξεις να μένουν ανεκπλήρωτες.

Προ των πυλών φοιτητική έκρηξη

Στην παρούσα φάση και οικονομική συγκυρία, με την ανασφάλεια να καταδιώκει

τους νέους και στην καλύτερη περίπτωση να υπόσχεται ένα μέλλον 700-800 ευρώ

τον μήνα, φαίνεται πως αναγεννάται το μέτωπο των Πανεπιστημίων. Για πρώτη φορά

έπειτα από χρόνια τα σημάδια παραπέμπουν σε φοιτητική έκρηξη. Ο συνδυασμός των

οικονομικών συνθηκών, του γενικευμένου κλίματος απογοήτευσης και των μέτρων

της υπουργού Παιδείας κ. Μαριέττας Γιαννάκου, επιτείνει την αμφισβήτηση. Αυτές

τις μέρες οι πανεπιστημιακές Σχολές, στην Αθήνα και τις υπόλοιπες πόλεις της

χώρας, στη συντριπτική πλειονότητά τους τελούν υπό κατάληψη. Οι συνελεύσεις

αποφασίζουν η μία μετά την άλλη καταλήψεις με πλειοψηφίες που διαμορφώνονται

από σχήματα και ομάδες πέραν των κομματικών παρατάξεων.

H φοιτητική νεολαία δείχνει να ξεπερνά τις κομματικές σημαίες και να κινείται

σε αυτόνομες μη ελεγχόμενες λογικές. Είναι πιθανό στο επόμενο διάστημα το κύμα

των καταλήψεων να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και να συγκροτήσει γύρω του

ένα ακόμη μέτωπο αντιπαράθεσης με την ασθμαίνουσα κυβέρνηση.