Ο ΦΟΒΟΣ πως στο υπουργείο Πολιτισμού το παιχνίδι έχει κριθεί, είναι

διάχυτος. Αντί να συζητάμε για τα προβλήματα του χώρου, υποκαταστήσαμε τη

συζήτηση με την αναμονή για ενημέρωση του νέου υπουργού. Ο οποίος στο πρόσφατο

ταξίδι του στη Λιβύη, ενώ ταξίδεψε ως υπουργός Πολιτισμού, συμπεριφέρθηκε ως

υπουργός Δημόσιας Τάξης. Κι αφού εκτονώθηκε με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς

κατά της Δικαιοσύνης, ζήτησε από τους δημοσιογράφους να εκλάβουν το κυνικό του

ξέσπασμα στα off the record μιας ιδιωτικής κουβεντούλας, εν πτήσει.

Και στην πρώτη συνάντησή του με τους δημοσιογράφους του πολιτιστικού ρεπορτάζ,

το ίδιο έκανε. Είπε ότι αγνοεί τον χώρο κι ότι ενημερώνεται. Ζητώντας εμμέσως

πίστωση χρόνου, στην ουσία ανακοίνωσε αναβολή αποφάσεων και πράξεων, ως προς

τις επείγουσες εκκρεμότητες του πολύπαθου αυτού υπουργείου. Κι όλα αυτά,

ζήτησε να εκληφθούν στα οff the record της συνάντησης.

H επικαιρότητα παρέρχεται, οι γκάφες, οι αντιπαραθέσεις, οι προπέτειες

εκμηδενίζονται, όταν υπάρχουν πράξεις και αποφάσεις. Το έργο είναι αυτό που

δικαιώνει ή όχι μια πολιτική ηγεσία.

Θεατές σε μια σκηνή χωρίς δράση, παρακολουθούμε τη νέα πολιτική, που

επικαλείται τη συνενοχή του off the record. Χαρακτηριστική περίπτωση

αντιμετάθεσης αυτή η δήθεν αυθόρμητη πολιτικολογία, μια νοοτροπία βολική που

προϊδεάζει με την ίδια ευκολία που αναιρεί. H ηγεσία του ΥΠΠΟ ράθυμα και

πληκτικά υφαίνει κλίμα προετοιμασίας. Συγγνωστή τακτική, αλλά ασυγχώρητη για

την απραξία στα τρέχοντα θέματα της ατζέντας του υπουργείου. Αλλά για ποια

ατζέντα μιλάμε; Ποιος ο προγραμματισμός και οι προτεραιότητές της; Ο

εξοντωτικός τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζει το επιχορηγούμενο θέατρο; H

παράλυση που επικρατεί στο Κέντρο Κινηματογράφου; H χαμηλή πτήση, με αυτόματο

πιλότο, στο Κέντρο Βιβλίου; H γενικευμένη απαξίωση;

Οι διαιωνιζόμενες εκκρεμότητες είναι η κατάρα του ΥΠΠΟ, το οποίο συνεχίζει να

λειτουργεί φαντασιακά, ενώ στην πραγματικότητα μαραζώνει. Υποβιβάσθηκε σε

τριτοκοσμικό υπουργείο, που προσφέρεται για δημόσιες σχέσεις – πάντα κάποιοι

θα ζουν εφαπτόμενοι στο πρόσκαιρο χάδι της συγχώρεσης και της προβολής, που

ντουμπλάρει το πρόβλημα της αναβολής ευθυνών.

ΥΓ: «Αναβολή στην αναβολή, πώς πέρασε η ζωή μας…» – αφιερωμένος στον υπουργό

Πολιτισμού ο στίχος του Λειβαδίτη.