Εκείνη την ημέρα οι γονείς του Αντώνη πίστευαν ότι ο γιος τους είναι στο

φροντιστήριο. Θα έμενε μέχρι αργά, γιατί οι «πανελλαδικές» πλησίαζαν και

έπρεπε να καλύψει τα κενά. Το γήπεδο του το είχαν απαγορεύσει γιατί κάτι οι

τσακωμοί κάτι οι μπίρες που έπινε – έτσι τους έλεγε για να δικαιολογήσει τις

«ντάγκλες» του – τον έβγαζαν από το «πρόγραμμά» του. Και το «πρόγραμμα» του

Αντώνη ήταν να σπουδάσει λογιστής. Και να μπορέσει ύστερα από δύο, τρία χρόνια

να αναλάβει την επιχείρηση του πατέρα του.

Τελικός Κυπέλλου 2005. Θα έπρεπε να ήταν γιορτή

Τελικά, εκείνο το βράδυ ο Αντώνης δεν γύρισε σπίτι. Το ξημέρωμα που χτύπησε το

τηλέφωνο ο πατέρας του ήταν κιόλας στη δουλειά. Βρίζοντας είχε φύγει από το

σπίτι. «Εσύ τον χάλασες, τον κακόμαθες, άχρηστη γυναίκα». Και η γυναίκα είχε

μείνει πίσω να παρακαλάει να μην του είχε συμβεί τουλάχιστον τίποτε κακό. Τα

πράγματα όμως ήταν μάλλον άσχημα για τον γιο της. Όχι δεν έπεσε από την

καρέκλα στο φροντιστήριο. Άλλωστε, ούτε απ’ έξω δεν είχε περάσει. Όλα έγιναν

κοντά στο γήπεδο του μπάσκετ. H ομάδα του θα έπαιζε με τον «αιώνιο αντίπαλο».

Στο κρατητήριο πάντως ο Αντώνης φαινόταν μια χαρά. Οι κατηγορίες όμως ήταν

βαριές. «Συμμορίες – συμπλοκή – παρέες – ναρκωτικά – μαχαίρωμα»! Απ’ όλα τα

τηλεγραφικά των «μπάτσων» το μόνο που συγκράτησε η μάνα τού Αντώνη ήταν οι

«παρέες». Οι «κακιές παρέες» που τον παρέσυραν από το φροντιστήριο στο γήπεδο.

«Αυτοί που τους δίνουν μπίρες, τους μεθάνε και δεν ξέρουν τι κάνουν». Απέναντί

της ο Αντώνης, «ξενέρωτος εντελώς», προσπαθούσε να την ηρεμήσει. Οι «ύπνοι»

που είχε πάρει το προηγούμενο απόγευμα μαζί με τα «τσιγάρα» και τα κωδεϊνούχα

σιρόπια είχαν πια εξαφανιστεί από το κεφάλι του και αν τον άκουγε κανείς θα

νόμιζε ότι ήταν φοιτητής της Νομικής και όχι (υποψήφιος) φοιτητής Λογιστικής.

«Να πιάσεις τους γονείς τού παιδιού που έγινε η φάση», «να τους μιλήσει και ο

δικηγόρος μας». Σε λίγες ώρες θα τον έβλεπε ο εισαγγελέας και μετά στον

Κορυδαλλό.

Μαχαιριά. Είχαν πιάσει πολλούς, λίγο πριν από την έναρξη του αγώνα,

στις τσέπες τους είχαν βρει «ψιλολόγια ναρκωτικών» και στον Αντώνη μισή

καρτέλα υπνοστεντόν. Μόνο που αυτήν τη φορά, δίπλα του, ήταν γονατιστός ένας

«αντίπαλός του». Μαχαιρωμένος στην κοιλιά. Όχι βαθύ τραύμα. «Άντε 5-6

εκατοστά». «Αν δεν προλάβαινε να αμυνθεί θα τον είχαν σκοτώσει οι αληταράδες»,

ήταν η εξήγηση που άρχισε να δίνει στη γειτονιά η μητέρα του. Τελικά, όλοι και

οι γείτονες του Αντώνη και οι γονείς τού μαχαιρωμένου – αυτοί με το αζημίωτο –

«κατέθεσαν» ότι «δεν ήταν κακό παιδί». Αντιθέτως, ήταν «η κακιά στιγμή». «Ούτε

συμμορίες», «ούτε ναρκωτικά», μόνο κακές παρέες και όρκοι ότι θα γυρίσει στον

δρόμο του Θεού. Κάτι είπε και ο συνήγορος περί εφηβείας και άτιμης κοινωνίας

και ο Αντώνης τη γλίτωσε την φυλακή. Πάει όμως η Λογιστική, πάνε και οι

εκδρομές με την ομάδα στην επαρχία και στο εξωτερικό. Ήταν και η συμβουλή τού

προέδρου. «Μακριά από τα γήπεδα». Σοφός! Τώρα από το ξημέρωμα έχει δουλειά,

«θα του μάθω εγώ τα λογιστικά», είπε ο πατέρας του – κάτι που ακούστηκε σαν

απειλή – και στο γήπεδο πηγαίνει με επιτήρηση. Με τους θείους δηλαδή, ή με τον

γιο των «απέναντι» που είναι καλό παιδί και τον προσέχει. «Άντε, το πολύ πολύ

να πιούνε καμιά μπίρα». Στα σοβαρά τώρα, ο Αντώνης τα έχει κόψει τα πολλά

πολλά. Κανένα «τσιγάρο» πού και πού, άντε και κανένα σπασμένο κάθισμα αν το

φέρει η τύχη. Άλλωστε και τα επεισόδια έχουν πια «ξεφτιλιστεί». «Εδώ φέρνουν

χούλιγκαν από το εξωτερικό, για τέτοιες κότες μιλάμε. Φοβούνται να δείρουν και

δέρνουν οι ξένοι για πάρτη τους». A, ωραία, να ένα σημείο επαφής τού

«παλαίμαχου χουλιγκάνου» με τις στριγκλιές των τηλεπαρουσιαστών. Και στους δύο

δεν αρέσουν οι «εισαγόμενοι χούλιγκαν», αυτοί «οι νεοναζί των αδελφών

σωματείων που έρχονται από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, δέρνουν κατά

παραγγελία και μετά παίρνουν το αεροπλάνο και εξαφανίζονται». Είναι έτσι

Αντώνη; «Εμείς στα χρόνια μου τις λύναμε μόνοι μας τις διαφορές μας. Δίναμε το

ραντεβού μας, πλακωνόμασταν, ματώναμε και ούτε μπάτσοι ούτε ρουφιανιές. Εδώ

έφτασαν στο σημείο να δώσουν το βίντεο με τους Ρώσους στους δημοσιογράφους».

Το λέει, λες και είναι η μέγιστη κατάπτωση. «Το βίντεο με τους Ρώσους, το

ξέραμε, κυκλοφορούσε από χέρι σε χέρι, το βλέπαμε και γελάγαμε ή βρίζαμε. Άλλο

αυτό και άλλο να βάζουν στη μέση δημοσιογράφους, ρουφιανιές και μπάτσους».

Προσπαθώ, σιγά σιγά, να μπω στον κόσμο του. «Οι πιτσιρικάδες βαράνε χωρίς

αρχές. Βρίσκουν έναν και τον ξεφτιλίζουν. Τον λειώνουν στο ξύλο. Οι αληθινοί

χούλιγκαν δεν βαράνε ποτέ γυναίκες, παιδιά και μεμονωμένους αντιπάλους. Αυτά

που βλέπουμε, να έχουν περικυκλώσει έναν και να τον σαπίζουν στο ξύλο, είναι

ξεφτιλίκια. Ο αληθινός χούλιγκαν δίνει το ξύλο που πρέπει, δεν τον σκοτώνει

τον άλλο. Αν ήταν έτσι, όλοι θα ήμασταν νεκροί».

«Είχαμε άλλοθι…». Με ύφος «περήφανη γενιά», ο Αντώνης μού εξηγεί αυτά

που δεν λένε τα κανάλια. «Στα χρόνια τα δικά μου, το 50% – αυτό θα του έχει

μείνει από τα «λογιστικά» – που έδερνε στα γήπεδα ήταν χαπάκηδες και πρεζόνια.

Και στο γήπεδο να μην τα σπάγαμε κάτι θα βρίσκαμε να κατεβάσουμε. Τώρα δεν

πίνουν. Εμείς όμως είχαμε και ένα άλλοθι, το πιόμα, τώρα τι έχουν»; Τον κοιτάω

και χαμογελάω με τις «τούμπες» του. Τελικά, έχει δίκιο ο Κωστής Παπαγιώργης.

«Οι ανώδυνοι ήρωες δεν έχουν ενδιαφέρον». Τον ρωτάω για τους κοστουμαρισμένους

που παρακολουθούν μαζί του στην εξέδρα τα ματς. «Ωραίοι τύποι. Γαμοσταυρίζουν

τον διαιτητή, τη γυναίκα του ποδοσφαιριστή, τη μάνα τού απέναντι και το πρωί

μαλώνουν το παιδί τους αν πει καμιά κακιά λέξη». Και η λύση; Τι δημοσιογράφος

θα ήμουν αν δεν ρωτούσα για τη λύση; «Να βάλουν κάμερες παντού, να αριθμήσουν

τις θέσεις και να μας κόψουν το γήπεδο με το πρώτο επεισόδιο. Τα έχουν κάνει

στο Λονδίνο αυτά». Και έχουν «σπρώξει» τις συμπλοκές στις συνοικίες, μακριά

από τα γήπεδα και τις κάμερες. Το σκέφτηκα, αλλά δεν το είπα. Προτίμησα να

κλείσω με μια κοινοτοπία: «Μα γιατί να μη δούμε το ποδόσφαιρο σαν γιορτή;».

«Μα σαν γιορτή το βλέπουμε. Μόνο που στις γιορτές δεν σβήνουμε όλοι κεράκια».

Το σκέφτηκε ίσως, αλλά δεν το είπε. Προτίμησε να με αποχαιρετήσει κουνώντας το

κεφάλι του. Μετά τον Αντώνη, έσπευσα να «συναντήσω» ακόμη μερικούς φιλάθλους.

Πιο «κανονικούς» αυτήν τη φορά. Άλλωστε και οι χούλιγκαν, οι οπαδοί, οι

φίλαθλοι, μιλούν πια σαν πολιτικοί. Μετρούν το «κόστος» και ψιλοκοσκινίζουν τα

λεγόμενά τους.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

1. Ποια είναι η τελευταία φορά που συμμετείχες σε επεισόδια;

2. Τι πιστεύεις για τους δημοσιογράφους;

3. Για τους διαιτητές;

4. Για τους πολιτικούς;

5. Για τους παράγοντες;

6. Πώς νιώθεις ύστερα από επεισόδια;

7. Τι θέλεις να έχεις πάντα μαζί σου στο γήπεδο;

8. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ποδοσφαιριστές;

9. Θα μπορούσες να σκοτώσεις κάποιον;

10. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ήρωες;

11. Πιστεύεις στην κόλαση και τον παράδεισο;

12. Θα ήθελες το παιδί σου να γίνει ποδοσφαιριστής, διαιτητής, παράγοντας,

φίλαθλος;

13. Τι δεν θα έκανες ποτέ σε μια συμπλοκή όσο και να σε προκαλούσαν;

14. Ποιο είναι το αγαπημένο σου σύνθημα;


Σπύρος 25 ετών «Ευτυχώς, μαθαίνετε λίγα επεισόδια»

Γεννήθηκε στη «γούβα» της Κυψέλης. Είναι συνέχεια πάνω σε ένα μηχανάκι, το

πρωί δουλεύει για ένα γραφείο και το βράδυ για μια πιτσαρία. «Εν συνόλω», όπως

λέει, «καθαρίζει» 1.200 ευρώ.

1. Δεν θέλω να πω. Γίνονται όμως πολλά, που ευτυχώς δεν τα μαθαίνετε

εσείς οι δημοσιογράφοι.

2. Ελάχιστοι είναι αντικειμενικοί. Τους απεχθάνομαι, γιατί είναι

«πιόνια».

3. Λαμόγια οι περισσότεροι, «στημένοι» και λίγοι καλοί.

4. Για τον εαυτούλη τους μόνο.

5. Εξυπηρετούν τα προσωπικά τους συμφέροντα κυρίως και λιγότερο της

ομάδας.

6. Εξαρτάται από την έκβασή τους.

7. Κινητό, αναπτήρα και φωτοτυπία αστυνομικής ταυτότητας.

8. Βαζέχα, Κασίγιας και οι παίκτες της Λυών.

9. Αν βρισκόμουν σε νόμιμη άμυνα εγώ ή αγαπημένο πρόσωπο και για την

πατρίδα μου στον πόλεμο.

10. Οι ήρωες του ’21.

11. Ναι.

12. Ποδοσφαιριστής ή καλύτερα αθλητής πολεμικών τεχνών.

13. Δεν θα χτύπαγα γυναίκα.

14. «ΠΑΟ θρησκεία θύρα 13».


Μιχάλης 21 ετών «Δέρνω μόνο για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου»

Γεννήθηκε και μένει στον Πειραιά. Είναι φοιτητής στην Ακαδημία Εμπορικού

Ναυτικού, αλλά 4 φορές την εβδομάδα δουλεύει ως σερβιτόρος. Βγάζει γύρω στα

500 ευρώ «μαύρα». Διαβάζει αθλητικές εφημερίδες και περιοδικά.

1. Πρόσφατα σε γήπεδο της Αθήνας – δεν ήταν το Καραϊσκάκη – ο

Ολυμπιακός έπαιζε με μικρότερη ομάδα.

2. Γράφει ο καθένας αυτό που εξυπηρετεί το κανάλι ή την εφημερίδα του.

3. Υπάρχει βελτίωση τα τελευταία χρόνια. Αυτό που βλέπω με ικανοποιεί

και αν γίνονται κάποια λάθη είναι ανθρώπινα.

4. Υπάρχουν καλοί, υπάρχουν και σκάρτοι.

5. Τις περισσότερες φορές φταίνε αυτοί και για τα επεισόδια και για την

κατάντια των άλλων ομάδων.

6. Απογοητευμένος.

7. Καλή παρέα.

8. Ριβάλντο και από Έλληνες Γιαννακόπουλος.

9. Όχι.

10. Ο Αχιλλέας.

11. Ναι, πιστεύω στη θρησκεία.

12. Ποδοσφαιριστής, γιατί θα μ’ άρεσε να το βλέπω να παίζει.

13.Θα έμπαινα σε μια συμπλοκή μόνο για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου ή

φίλους μου.

14. «Θρύλε για πάρτη σου, θρύλε μαζί σου, εμείς οι άρρωστοι οι οπαδοί

σου».


Βασίλης 28 ετών

«Οι δημοσιογράφοι είναι στρατιωτάκια»

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και ύστερα από 4 χρόνια παραμονής στην

Αγγλία ζει μόνος του στη Νέα Φιλαδέλφεια. Δουλεύει σε μεγάλους οργανισμούς ως

οικονομικό στέλεχος και παίρνει «καλά λεφτά».

1. Πάντως, δεν πάει καιρός…

2. Ότι είναι στρατιωτάκια.

3. Καμία σχέση με το αντικείμενο…

4. Ποιους είπες;;;

5. Βρώμα. Πρέπει να κάνουμε την ομάδα μας ντοκιμαντέρ…

6. Εξαντλημένος!

7. Πολλούς αναπτήρες!

8. Από την AEK πρέπει να ψάξω πολύ… Απ’ έξω, ο Ροναλντίνιο.

9. Μόνο αν απειλείται η ζωή μου ή κάποιου πολύ δικού μου ανθρώπου.

10. Ο Φάντομ Ντακ!

11. Πιστεύω στο καλό και στο κακό. Εγώ μέχρι εκεί μπορώ και θέλω να

φτάσω.

12. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα γίνει ΑΕΚτζης. Κατά τα άλλα, θα ήθελα

να γίνει αθλητής στίβου!

13. Δεν θα έφευγα…

14. «… Σαν θα πας στης Φιλαδέλφειας τα μέρη / Κι αντικρύσεις

κιτρινόμαυρη φανέλα / Θα σε πιάσει αμέσως τρέλα το μεθύσι της χαράς / Και θα

λες όπου βρεθείς κι όπου κι αν πας / AEKAPA αγάπη μου γλυκιά / Με Original για

πάντα στην καρδιά / Μια ζωή θα σ’ αγαπώ και παντού σ’ ακολουθώ / Και για πάρτη

σου μονάχα τραγουδώ».


Τάσος Τερζίδης 40 ετών

«Οι διαιτητές είναι κατευθυνόμενοι»

Γεννήθηκε στη Γερμανία και ήρθε στην Θεσσαλονίκη «Παοκτζής 10 ετών». Είναι

παντρεμένος και έχει δύο αγόρια. Υπήρξε χρόνια ο βασικός τυμπανιστής της

εξέδρας και είναι γνωστός ως ο «Maskoforos».

O Τάσος Τερζίδης όταν έδινε… ρυθμό στην εξέδρα του ΠΑΟΚ

1. Στον τελικό Κυπελλούχων Ευρώπης μπάσκετ με την Ταουγκρές.

2. Οι περισσότεροι είναι εξαρτημένοι από τα αφεντικά τους.

3. Είναι κατευθυνόμενοι.

4. Για ποια πολιτική μιλάμε όταν το αφεντικό είναι οι ΗΠΑ;

5. Θέλουν το εύκολο και γρήγορο χρήμα χωρίς να δουλεύουν.

6. Εκνευρισμό και αηδία.

7. Την δικέφαλη ψυχή μου.

8. Γιώργος Κούδας.

9. Μόνο αν κινδυνεύσω εγώ ή η οικογένειά μου.

10. Ο Οδυσσέας.

11. Έτσι είπε ο Χριστός. Δεν θέλω να πιστεύω ότι ο Θεός τιμωρεί. Εδώ

είναι η κόλαση.

12. Ποδοσφαιριστής.

13. Θα πολεμούσα μέσα στο μυαλό μου για να μη λύσω τα φρένα.

14. «ΠΑΟΚάρα, ομαδάρα ».



Γιώργος Ζηκούλης 38 ετών «Οι νέοι παράγοντες είναι διαμάντια»

Γεννήθηκε στη Λάρισα, στη συνοικία του σταδίου Αλκαζάρ. Από τα 14 του είχε

δελτίο στην ΑΕΛ αλλά στα 16 του τα εγκατέλειψε. Θεωρεί τον εαυτό του ρόλιγκαν,

όπως οι φίλαθλοι της εθνικής ομάδας της Δανίας.

1. Τα τελευταία επεισόδια ήταν στην Τούμπα, το 1989, με τον ΠΑΟΚ.

2. Οι καλοί δημοσιογράφοι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα.

3. Οι διαιτητές είναι κατευθυνόμενοι σε ποσοστό 20%, πάντως είναι σε

καλύτερη μοίρα απ’ ό,τι παλαιότερα.

4. Οι πολιτικοί μάς δουλεύουν.

5. Οι νέοι παράγοντες βλέπουν μπροστά, είναι άνθρωποι διαμάντια.

6. Μετά τα επεισόδια νιώθω αηδία. Κάποτε είχα πετάξει πέτρα σε ένα

πούλμαν της Νίκης Βόλου και με συνέλαβαν, ενώ με είχαν λιώσει στο ξύλο οι

αντίπαλοι!

7. Μαζί μου έχω πάντα τα λάβαρα της ομάδας, κασκόλ, μπλούζα, μπουφάν.

8. Καραπιάλης, Μιτσιμπόνας, Ροναλντίνιο.

9. Όχι, με τίποτα.

10. Δεν έχω.

11. Φυσικά.

12. Θα ήθελα να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο γενικότερα.

13. Δεν θα χτυπούσα ανελέητα τον άλλο, θα χτυπούσα, αλλά όχι μέχρι

τελικής πτώσεως.

14. «ΑΕΛαρα ξαναέφτασε η ώρα να γίνεις η βασίλισσα στη χώρα….