Ένα μικρό μόνο σύννεφο, που θα περάσει σύντομα, είναι η κόντρα της κυβέρνησης

με τους βιομηχάνους, για το θέμα της αυξημένης προείσπραξης φόρου.

Ο κυβερνητικός αιφνιδιασμός προκάλεσε δικαιολογημένα την αντίδραση των

θιγόμενων επιχειρήσεων, οι οποίες θα κληθούν να καταβάλουν ξαφνικά, ούτε λίγο

ούτε πολύ, 450 εκατ. ευρώ πρόσθετων φόρων. Φόρων που δεν θα πάρουν ποτέ πίσω.

Από την άλλη πλευρά, όμως, δύσκολα η δυσαρέσκεια αυτή θα πάρει μεγάλη έκταση.

Και αυτό γιατί, εκτός από τις επιμέρους διαφωνίες που μπορεί να εκδηλώνονται

εκ μέρους των επιχειρήσεων στους κυβερνητικούς χειρισμούς, ποτέ άλλοτε τα

τελευταία χρόνια ο ιδιωτικός τομέας δεν έτυχε τόσο φιλικής αντιμετώπισης από

κυβέρνηση, όσο σήμερα.

Όλα τα χατίρια

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η κυβέρνηση δείχνει να κάνει όλα τα χατίρια των

επιχειρήσεων. Μειώνει τους φόρους στα κέρδη τους, ενώ έχει τους μισθωτούς σε

αναμονή για ανάλογη αντιμετώπιση. Μειώνει το κόστος των υπερωριών. Κάνει πιο

ευέλικτο το ωράριο εργασίας. Και είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει και άλλα

ανάλογα αιτήματα, με μοναδική εξαίρεση – προς το παρόν – την κατάργηση του

ορίου απολύσεων, που ζήτησαν οι βιομήχανοι την περασμένη εβδομάδα.

Επιπλέον, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να παραδώσει στον ιδιωτικό τομέα μια σειρά

από δραστηριότητες που μέχρι χθες ανήκαν παραδοσιακά στη σφαίρα του Δημοσίου,

όπως οι δημόσιες επενδύσεις. H κατασκευή σχολείων αλλά και υπουργείων θα

αποτελεί στο μέλλον υπόθεση των ιδιωτών κατασκευαστών, οι οποίοι θα έχουν την

ευθύνη να χρηματοδοτούν το έργο με αντάλλαγμα την είσπραξη ενός σταθερού

μισθώματος από το Δημόσιο. Ακόμη και ακίνητα του Δημοσίου θα δοθούν προς

πώληση σε ιδιώτες, με τη δέσμευση επανεκμίσθωσής τους από το κράτος για να

καλύψει τις ανάγκες του.

Συνειδητή προσπάθεια

Σε αυτά πρέπει να προστεθεί και η πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε

εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, περιορίζοντας τον ρόλο του κράτους στο

ελάχιστο και αυξάνοντας αντίστοιχα το πεδίο δράσης του ιδιωτικού τομέα.

Πρόκειται για μια συνειδητή και συντονισμένη προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της

ελληνικής οικονομίας συνολικά, όχι μόνο των δημοσίων επιχειρήσεων.

Το θέμα είναι, βέβαια, αν όλα αυτά τα χατίρια έχουν αντίκρυσμα. Ο ιδιωτικός

τομέας στην Ελλάδα δεν μας έχει συνηθίσει σε δυναμικές πρωτοβουλίες. Αντίθετα,

κατά κανόνα βολευόταν και αυτός, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, από το κράτος,

το οποίο κατά τα άλλα επέκρινε. Όμως, όπως κι αν έχει το πράγμα, δεν μπορεί να

περιμένει τίποτα καλύτερο από μία κυβέρνηση από αυτά που του προσφέρει η

σημερινή, και μ’ αυτή την έννοια τα σύννεφα στις σχέσεις τους αργά ή γρήγορα,

θα διαλυθούν.