Πόσο δύσκολο να αποχαιρετάς ανθρώπους που αγάπησες, επειδή τους εκτίμησες

βαθύτατα! Σήμερα αποχαιρετάμε τον Λέοντα Καραπαναγιώτη. Ταχυδακτυλουργικά, ο

χρόνος αθροίζει συναισθήματα και μνήμες. Έστω κι αν η συγκίνηση φτωχαίνει,

όταν ερμηνεύεται με όρους τυπικούς, η αίσθηση της καλής μας τύχης, να

δουλέψουμε υπό την καθοδήγησή του, κατασταλάζει σε ένα αίσθημα περηφάνιας.

Είμαστε τυχεροί και περήφανοι όσοι τον γνωρίσαμε. H οριστική του αποχώρηση

αποκαλύπτει τη βαθιά σχέση που καλλιεργήθηκε ανάμεσά μας. Ο Λέων

Καραπαναγιώτης, μ’ έναν υπόγειο, ανεπαίσθητο τρόπο, μας ένωσε με δεσμούς

«οικογενειακούς». Το δέος που τρέφαμε γι’ αυτόν τον Γίγαντα γίνεται τώρα

πολυτελής παρακαταθήκη ζωής. Ειδικά εμείς του Πολιτιστικού, που τον τρέμαμε

και τον θαυμάζαμε ταυτόχρονα, είμαστε χρεώστες της μοναδικής του διάνοιας και

αξιοπρέπειας. Μοιραία η διαλεκτική της έλλειψης καταφεύγει στην ταλάντωση

πένθους και αναμνήσεων, εκμαιεύοντας από αυτήν την ελπίδα που υπόσχονται οι

αξίες. Βιώνουμε την απώλεια, που μας συνδέει με τον καημό για εκείνους που

φεύγουν, κλείνοντας κύκλους. Συνειρμικά, η απόδοση τιμής δανείζεται, από την

καπιτάλε σκηνή της ταινίας «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», τον αποχαιρετισμό

των μαθητών προς τον Δάσκαλό τους: «Captain, my captain!».

Τελευταία Νέα