«H χώρα μοιάζει με σπίτι που μπάζει νερά…»

Ήρεμος, ξεκούραστος, ικανοποιημένος από τις μέχρι τώρα πωλήσεις 35.000

αντιτύπων του βιβλίου του, ο Κώστας Σημίτης παρακολουθεί από απόσταση, αλλά με

έκδηλη την ανησυχία, τα τεκταινόμενα στη χώρα.

Παρ’ ότι απαλλαγμένος από τα καθήκοντα και τις ευθύνες, αξιολογεί σε

καθημερινή βάση τις εσωτερικές και διεθνείς εξελίξεις, δουλεύει με τη συνήθη

τάξη και προσοχή, πηγαίνει σε καθημερινή βάση στο γραφείο του στην οδό

Ακαδημίας, συναντάται με πολιτικά στελέχη, πανεπιστημιακούς και παράγοντες της

δημόσιας ζωής και έχει πάντα στο πλευρό του συνεργάτη και σταθερό συνομιλητή

τον επιτυχημένο συγγραφέα Νίκο Θέμελη.

Επαφές στην Ευρώπη

Οι συνομιλίες και οι αναζητήσεις του έχουν ως αφετηρία ερεθίσματα από τον

ευρωπαϊκό και ελληνικό Τύπο και η γκάμα θεμάτων είναι ευρεία – από την

πολιτική και την οικονομία, μέχρι την κοινωνία και την επιστήμη. H επικοινωνία

με Ευρωπαίους ηγέτες παραμένει σταθερή, όπως και η φροντίδα για τη διατήρησή

της στον χρόνο.

Τον απασχολεί το μέλλον της Ευρώπης, προβληματίζεται από το γεγονός ότι οι

πολιτικοί της Γηραιάς Ηπείρου δεν ξεχωρίζουν πια ως Σοσιαλδημοκράτες και

Χριστιανοδημοκράτες, αλλά ως ευρωπαϊστές και ατλαντιστές και επιπλέον

αισθάνεται το κενό που πηγάζει από την υποχώρηση του γαλλογερμανικού άξονα.

Τρέφει όμως ελπίδες, κατά πώς λένε οι συνομιλητές του, ότι η Άνγκελα Μέρκελ

μπορεί να βαδίσει στα χνάρια του καθοδηγητή της Χέλμουτ Κολ. Ενθαρρύνθηκε από

τη στάση της στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής και θέλει να πιστεύει ότι είναι

δυνατόν να υπάρξουν ευκαιρίες αναγέννησης του ευρωπαϊκού οράματος.

Κυβέρνηση χωρίς σχέδιο

Όσοι έχουν την ευκαιρία να τον συναντήσουν και να συζητήσουν μαζί του,

μεταφέρουν ότι ο επί οκτώ χρόνια Πρωθυπουργός της χώρας παρατηρεί με απορία

μεγάλη το στυλ διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή. Ο ίδιος δεν κατανοεί τη

μέθοδο και τον τρόπο διαχείρισης των εσωτερικών και εξωτερικών υποθέσεων της

χώρας.

Εκτιμά ότι απουσιάζει το σχέδιο, ότι λείπει ο προγραμματισμός και πως

κυριαρχεί η επικοινωνία, η οποία ορίζει τα περισσότερα. Πιστεύει πως ήταν αυτή

που επέβαλε τελευταίως την αναγγελία της συνταγματικής μεταρρύθμισης.

Θλίβεται γιατί δεν υπάρχουν σοβαρά στοιχεία προόδου και διαπορεί πώς η Νέα

Δημοκρατία δεν μπόρεσε να προσθέσει παρά ελάχιστα στο οικοδόμημα της χώρας.

Γενικώς αντιλαμβάνεται τη χώρα ως ένα σπίτι παραμελημένο, που μπάζει νερά και

πέφτουν οι σοβάδες.

Νιώθει πως σταδιακά εισέρχεται σε κύκλο φθοράς, ο οποίος μπορεί να είναι αργός

και να μην προκαλεί αισθήματα αγανάκτησης, αλλά δεν παύει να είναι ζημιογόνος

και εν τέλει καταστροφικός, αν δεν υπάρξει ταχεία έξοδος απ’ αυτόν.

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρατηρεί τις κινήσεις στο επιχειρηματικό πεδίο,

αξιολογεί τις διεκδικήσεις των «φίλιων» προς την κυβέρνηση δυνάμεων και φορές

υπομειδιά για τα εύκολα λόγια που ξεστόμιζαν οι αντίπαλοί του τα περασμένα

χρόνια.

Οι εστίες έντασης

Αν κάτι όμως τον ανησυχεί πραγματικά, είναι η εξέλιξη των εξωτερικών υποθέσεων

της Ελλάδας. Αναμένει γεγονότα στη Βαλκανική, πιστεύει ότι θα υπάρξουν

περιπλοκές και εστίες έντασης στην ευρύτερη ζώνη και θα ήθελε ενεργότερη την

ελληνική παρουσία. Το 2006 θα φέρει εντάσεις στην περιοχή, για τις οποίες η

κυβέρνηση έπρεπε να είναι προετοιμασμένη. Αποδίδει σημασία στην υπόθεση των

Πακιστανών και επικρίνει την κυβέρνηση γιατί δεν τήρησε τις προβλεπόμενες από

τους νόμους διαδικασίες κλήτευσης και ανάκρισης.

Σε στιγμές αξιολόγησης της πολιτικής σκηνής, ο κ. Σημίτης δείχνει

προβληματισμένος για την υποχώρηση του επιπέδου πολιτικού διαλόγου στο

Κοινοβούλιο και σχολιάζει πως απουσιάζουν τα ικανά στελέχη από το κυβερνητικό

στρατόπεδο. Αντιθέτως πιστεύει ότι το ΠΑΣΟΚ διαθέτει πιο ικανό στελεχικό

δυναμικό, αν και εκεί σημειώνει ότι λείπουν οι εμπειρίες. Αποφεύγει γενικώς

τις κρίσεις και τα σχόλια για τον Γιώργο Παπανδρέου, δεν θέλει σε καμία

περίπτωση τυχόν αξιολογήσεις του να αποτελέσουν βάση εσωκομματικών τριβών.

Όπως και να έχει, ο πρώην Πρωθυπουργός παραμένει μια προσωπικότητα ισχυρή, με

απόψεις, θέσεις και αντιλήψεις συγκεκριμένες.

Το γραφείο του στην οδό Ακαδημίας μπορεί σε τίποτε να μη μοιάζει με εκείνο του

Μεγάρου Μαξίμου, όμως αποπνέει γνώση, εμπειρία και ευθύνη μεγάλη για τις

υποθέσεις της χώρας, η οποία συνεχίζει να τον συνοδεύει.