Για θυμήσου… H αλήθεια για τον Πινόκιο!

O αναγνώστης των «ΝΕΩΝ» Γιάννης Πετρίτσης (Φραγκοκλησσιάς 37 – Μαρούσι)

αναφερόμενος στο δημοσίευμα της «ΟΜΑΔΑΣ» για τον παλιό διεθνή άσο του

Ολυμπιακού Θανάση Μπέμπη στο «Για θυμήσου» του Σαββάτου 19 Μαρτίου 2005, μας

γράφει:

«Αγαπητέ κύριε Γεραμάνη:

Το περασμένο Σάββατο δάκρυσα. Είδα τον Πινόκιο. Και περίμενα πιο πολλά και

συγκινητικά. Γιατί ο Μπέμπης δεν μπορεί να περιγραφεί απλά σαν ποδοσφαιριστής

(έχει πια περάσει στη σφαίρα του θρύλου). Οκτώ χρονών, γύρω στο ’55, τον

πρωτόδα. Με πήγαινε ο πατέρας μου στο ιστορικό Καραϊσκάκη. Τι να πρωτοθυμηθώ.

Ακόμη κι ο μεγάλος Δομάζος ήταν «πίσω» απ’ τον Μπέμπη. Όποιος ήξερε, το ‘λεγε.

Δυο-τρία χρόνια πριν μας «φύγει» ο Λάκης ο Πετρόπουλος κάναμε γυμναστική στο

ίδιο γυμναστήριο και τον ρώτησα:

-Πες μου, ρε Λάκη, την ιδανική μεταπολεμική ενδεκάδα από το ’50 και μετά. Εσύ

που έπαιξες μαζί τους κι έπειτα γνώρισες καλά τους πάντες σαν προπονητής.

-Δύσκολα μου βάζεις, αγόρι μου. Αλλά δυο-τρεις θέσεις να στις πω αμέσως. Είναι

καπαρωμένες. Έξω αριστερά… Χατζηπαναγής. Τερματοφύλακας, για λόγους που δεν

μπορώ να σου εξηγήσω τώρα, ο Σάββας. Όπου ήθελε… ο Λουκανίδης. Και δεκάρι, ο

Μπέμπης. Τα υπόλοιπα θέλουν ψάξιμο.

-Τι λες, ρε Λάκη, εσύ που έπαιξες δίπλα στον Δομάζο…

-Άστα, αγόρι μου. Αυτά είναι για εσωτερική κατανάλωση. Τι σχέση είχε ο

Δομαζάκος με τον Μπέμπη. Ο ένας έπαιζε με το κεφάλι κάτω. Κι ο Θανάσης δεν

κοιτούσε ποτέ τα πόδια του και την μπάλα. Το κεφάλι ψηλά. Έβλεπε όλο το

γήπεδο.

Κάποτε, κοντά στο ’60, μας ήρθε η Ντούγκλα Πράγας με τον «πολύ» Μάζοπουστ.

Είχε βγει καλύτερος παίκτης της Ευρώπης για τη συγκεκριμένη χρονιά. Έπαιξε με

τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη. Ισοπαλία. Ο Πινόκιο του πήρε τα παπούτσια.

Έπαιζαν στην ίδια θέση και το πήρε προσωπικά. Στο τέλος του αγώνα ο Μάζοπουστ

δήλωσε στους δημοσιογράφους: «Δεν έχω δει τέτοιο παίκτη στην Ευρώπη». Ο

Πινόκιο στο τέλος της καριέρας του!

Τα υπόλοιπα δεν χρειάζονται. Όσοι ξέρουν ποδόσφαιρο κι είδαν τον Πινόκιο δεν

θα τον ξεχάσουν ποτέ. Γράψ’ το αυτό για να το μάθει κι ο ίδιος. Ο σεμνότατος.

Σου γράφω αυτές τις γραμμές και δακρύζω. Και δεν είμαι μόνο εγώ… χιλιάδες…

Έτσι πες τού Θανασάκη.

Δεν τον ξεχάσαμε ποτέ. Κι αν εμείς και χιλιάδες άλλοι είμαστε Ολυμπιακοί…

εκείνος μας έκανε και η παρέα του. Γιατί εμείς κατ’ ανάγκη είμαστε Ολυμπιακοί

σήμερα. Οπαδοί όχι αυτού του Ολυμπιακού, αλλά εκείνου -του παλιού. Τι να

κάνουμε, ν’ αλλάξουμε ομάδα τώρα;

Στην ίδια σελίδα, πάνω απ’ το κομμάτι σου για τον Μπέμπη το περασμένο Σάββατο

grand φωτογραφία, ο Giovanni. Ιεροσυλία. Πάνω απ’ τον Μπέμπη ο Giovanni. Δίπλα

στον Θεό που έτρωγε δέκα γήπεδα σε κάθε αγώνα, στο καρβουνόχωμα, η «λουλού»

που καλύπτει εκατό τετραγωνικά στο γρασίδι, όταν δεν είναι στον οδοντίατρο.

Την ώρα που ο μάγος της μπάλας ίσως δεν είχε λεφτά για οδοντίατρο εκείνη την

εποχή. Κι ήταν Έλληνας, ρε γαμώτο, όχι τσίρκο, γυρολόγος απ’ όλα τα μέρη του

κόσμου, όπως αυτοί οι λεγεωνάριοι.

Κάνε άλλο ένα κομμάτι, Γεραμάνη, για τον Θανάση. Και πες του ότι κάθε φορά που

πηγαίνουμε στο Καραϊσκάκη τον βλέπουμε με τη φαντασία μας. Ο μεγαλύτερος,

Πάνο, φίλε μου. Ο μεγαλύτερος. Αυτό το ξέρει. Πες του όμως ότι το ξέρουν κι

άλλοι… χιλιάδες. Το χρειάζεται. Του το χρωστάμε».