Αναζήτηση
Ο Κλαούντιο Αμπάντο…
… δεν είναι από εκείνους που προσυπογράφουν τις κυρώσεις με τις οποίες κάθε
τόσο ο πρόεδρος Μπους απειλεί την Κούβα – αυτή τη φορά, καταγγέλλει τον Φιντέλ
Κάστρο για βασανιστήρια (σαν να μην υπήρξε ποτέ το Αμπού Γκράιμπ και το
Γκουαντάναμο). Αντίθετα, υπέγραψε επιστολή συμπαράστασης προς τον Κουβανό
ηγέτη, μαζί με τους συγγραφείς Σαραμάγκου και Γκαλεάνο, τον τραγουδιστή Μάνου
Τσάο και πολλούς νομπελίστες. Ο Ιταλός μαέστρος (φωτ.) τρέφει απέραντη αγάπη
για τη Λατινική Αμερική.
Τους τελευταίους…
… μήνες, ο Αμπάντο έζησε στη Βενεζουέλα και εργάστηκε με τη νεανική ορχήστρα
Σιμόν Μπολιβάρ. «H Βενεζουέλα είναι μια χώρα που πολλοί τη θεωρούν
τριτοκοσμική, αλλά μπροστά της, εμείς στη Δύση έχουμε μεσάνυχτα στη μουσική:
στις ορχήστρες της παίρνουν μέρος 240.000 νέοι!», λέει. Στη Βενεζουέλα, η
μουσική είναι μια ισχυρή κοινωνική αξία, που ο μαέστρος λέει πως δεν τη
συνάντησε έως τώρα σε καμιά άλλη χώρα. Όλα αυτά χάρη σε έναν άλλο μαέστρο, τον
Αντόνιο Αμπρέου, που εδώ και τριάντα χρόνια εμπνεύστηκε ένα μουσικό σύστημα
που σώζει τους νέους από τον δρόμο, το έγκλημα, τα ναρκωτικά, ανοίγοντάς τους
την πόρτα του πολιτισμού και της ζωής με τη μουσική (βοηθάς τους ανθρώπους
καλύτερα με μια μπαγκέτα παρά με έναν βούρδουλα). Στη Βενεζουέλα, χάρη στον
Αντόνιο Αμπρέου, υπάρχουν 100 νεανικές και 90 παιδικές ορχήστρες.
Το Καράκας…
|
|
… είναι μια πόλη επικίνδυνη, με πολλή εγκληματικότητα, μια πόλη που πνίγεται
στη μιζέρια (με εχθρούς πάντα πρόθυμους να σφίξουν ακόμη περισσότερο το
σκοινί, επειδή ο πρόεδρος Τσάβες δεν αρέσει στην Αμερική). Είναι μια πόλη με
χτυπητές αντιθέσεις ανάμεσα στα πλούτη και τη φτώχεια, μια πόλη όπου δεν
μπορείς να τριγυρνάς ξένοιαστος τα βράδια. Αν κάτι μαλακώνει τη σκληρή εικόνα
της πόλης, αυτό είναι η μουσική. «Στο Καράκας μίλησα με πολλά αγόρια και
κορίτσια», λέει ο Αμπάντο στην εφημερίδα «Ρεπούμπλικα». «Τα περισσότερα από
αυτά ζουν στα «μπάριος», τις παραγκουπόλεις της πρωτεύουσας. Αυτό που μου
είπαν είναι πως, χάρη στη μουσική, σήμερα μπορούν και ζουν με περισσότερη
αξιοπρέπεια». Βλέπουν με πολύ όμορφο τρόπο τη μουσική. Όχι σαν κάτι που θα
τους κάνει να ξεχωρίσουν ατομικά, ως σολίστες, αλλά σαν κάτι συλλογικό: αυτό
που τους ενδιαφέρει είναι να παίζουν σε μια ορχήστρα. Το σύστημα Αμπρέου
μοιάζει με πυραμίδα. Στη βάση της είναι οι παιδικές ορχήστρες. Στη μέση οι
νεανικές. Και στην κορυφή η επαγγελματική ορχήστρα Σιμόν Μπολιβάρ, από όπου
ξεπήδησε το σύμβολο αυτού του συστήματος, ο Έντισον Ρουίζ, που στα δεκαεννιά
του χρόνια είναι – σήμερα – το πρώτο κοντραμπάσο στη Φιλαρμονική του
Βερολίνου.
Το σύστημα…
… Αμπρέου πρόκειται να λάβει το βραβείο ειρήνης της UNICEF. Θα είναι
δικαίωση, λέει ο Αμπάντο, για εκείνους που προτιμούν να πολεμούν τα αίτια της
τρομοκρατίας και της φτώχειας με νότες παρά με βόμβες.
