Σε μια εποχή υπερπληροφόρησης, που κυνηγά μετά μανίας το επώνυμο προϊόν, τη

διασημότητα των δέκα λεπτών της ώρας, ο προϊστορικός αρχαιολόγος Γιάννης

Σακελλαράκης διάλεξε να μιλήσει για τα αγαθά της ανωνυμίας. Ποιος δεν έχει

όνομα; Μα, πρώτα απ’ όλα ο Θεός, το άυλο πνεύμα. Όσο κι αν η γραπτή ιστορία

αγνοεί τους μυριάδες ανώνυμους, πολίτες, πολεμιστές, δημιουργούς, τελικός

νικητής αναδεικνύεται η σιωπή της αιωνιότητας. Το πνεύμα, εκείνη η πνοή που

δημιουργεί και διαπερνά ένα έργο τέχνης, ενώ κάνει σκόνη τα ονόματα των

πρωθυπουργών, στρατηγών και δικτατόρων. «H τέχνη είναι η μοναδική ελπίδα

επιβίωσης της μνήμης, της ουσιαστικής γνώσης», τόνισε ο κ. Σακελλαράκης. Κάθε

θραύσμα ενός πήλινου αγγείου διατηρεί ατόφια όχι μόνο την πρωτογενή ιστορία,

αλλά και τα δακτυλικά αποτυπώματα του τεχνίτη ή του χρήστη. Αρκεί να

αποκρυπτογραφηθεί. Κι αφού με μια αποστροφή υπενθύμισε τα λόγια του Μελίτωνος,

ότι στην περιοχή της μεγάλης σιωπής ευρίσκεται το μέγιστο μέρος της ιστορικής

ανθρωπότητας, έδεσε τα δύο άκρα του μίτου που οδηγούν τον άνθρωπο στον

γοητευτικό λαβύρινθο του στοχασμού. Τη μεταφυσική δεξιόστροφη σιωπή της

αιωνιότητας και την αριστερόστροφη σιωπή του ανθρώπινου κοπαδιού.

Τελευταία Νέα