H ΕΛΛΗΝΙΚΗ εξωτερική πολιτική απέναντι στην «ευρωπαϊκή πορεία της

Τουρκίας» χαρακτηρίζεται από μια νεύρωση.

Στο παρελθόν την αντιμετωπίζαμε με το σύνδρομο του «προαιώνιου εχθρού»: των

τετρακοσίων χρόνων τουρκοκρατίας, του αλυτρωτισμού, των Βαλκανικών Πολέμων,

της Μικρασιατικής Καταστροφής, της εισβολής στην Κύπρο κ.λπ.

Αλλά και από την πλευρά της Τουρκίας (πέρα από το σύνδρομο του «προαιώνιου

εχθρού»), η ιδέα της «ευρωπαϊκής πορείας» της είναι εν πολλοίς αποτέλεσμα

φοβίας ότι η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετατρέπει αυτομάτως τις

ελληνοτουρκικές σχέσεις και αντιπαλότητες σε ευρωτουρκικές. H αίτηση της

Τουρκίας για ένταξη στην Ευρώπη ήταν μια τακτική επιλογή απέναντι στην Ελλάδα

κι όχι ένας στρατηγικός προσανατολισμός για το μέλλον της Τουρκίας.

Αποτέλεσμα αυτών των νευρώσεων είναι τόσο οι αντιρρήσεις της Ελλάδας στην

ένταξη της Τουρκίας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς όσο και οι αντιρρήσεις τής

Τουρκίας σε ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς σχετικά με την Ελλάδα και την

Κύπρο.

Αλλά η εξωτερική πολιτική και οι προσανατολισμοί που διαμορφώνονται από

νευρώσεις, φοβίες και «προαιώνια μίση» έχουν καταστροφικές συνέπειες για

χίλιους λόγους. Μερικοί είναι:

* Ξεπερνιούνται γρήγορα από τις εξελίξεις.

* Καθιστούν τη χώρα προβλέψιμη, δεδομένη κι αιχμάλωτη των δογμάτων της.

Το εκκρεμές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής έφτασε τώρα στην άλλη άκρη: από

το «όχι σε όλα» φτάσαμε στο «ναι σε όλα»!

Βασική αρχή της εξωτερικής πολιτικής είναι: τι κερδίζει και τι χάνει η χώρα

από κάθε ενέργεια, πράξη, παράλειψη, εξέλιξη. Γι’ αυτό, αφετηρία κάθε διαλόγου

είναι το «ναι μεν, αλλά», που αφήνει περιθώρια διαπραγμάτευσης, ανταλλαγμάτων,

κέρδους.

Τα δόγματα «ναι σε όλα», «όχι σε όλα» είναι καταστροφικά. Οδηγούν την

εξωτερική πολιτική σε ομηρεία.

Μήπως ο K. Καραμανλής και η κυβέρνηση πρέπει ν’ αρχίσουν φροντιστήριο;