Σύγχρονος Mόγλης στη Σιβηρία

Ο Μόγλης μεγάλωσε στη ζούγκλα. Μια ζούγκλα κατασκευασμένη από τον

Ράντγιαρντ Κίπλινγκ. Τον αγαπούσαν όλα τα ζώα εκτός από μια τίγρη, κουτσή. Ο

Αντρέι μεγάλωσε στη ζούγκλα. Μια ζούγκλα κατασκευασμένη από την ανευθυνότητα

εκείνων που τον έφεραν στον κόσμο.

Τον αγαπούν κυρίως τα ζώα. Περισσότερο απ’ όλα, μια σκυλίτσα. Αυτή τον

μεγάλωσε σε ένα απομακρυσμένο χωριουδάκι στην περιοχή Αλτάι της Σιβηρίας. Ένα

σκυλί φύλακας-άγγελος. Εν έτει 2004, ο Αντρέι Τόλστικ είναι σύγχρονος Μόγλης.

Επτά ετών σήμερα, ο μικρός «άγριος», όπως τον αποκαλούν τα άλλα παιδάκια στο

ορφανοτροφείο όπου έχει μεταφερθεί, εγκαταλείφθηκε από τους γονείς του όταν

ήταν τριών μηνών. Ο τοπικός Τύπος έγραψε ότι η μητέρα του έφυγε από το σπίτι

όταν ο Αντρέι ήταν ακόμη βρέφος, αφήνοντάς τον στον αλκοολικό πατέρα του.

Αμέσως μετά τον εγκατέλειψε κι εκείνος. H οικογένεια ζούσε στο μικρό χωριό

Μπεσπαλόφσκογια – τόσο αραιοκατοικημένο που η απουσία των γονιών δεν έγινε

αντιληπτή από τους λιγοστούς κατοίκους. Το μόνο άλλο πλάσμα που ζούσε εκεί

ήταν ένα θηλυκό σκυλί.

Αυτό έγινε ο πατέρας, η μητέρα, ο προστάτης και ο φίλος του μικρού Αντρέι.

Τριών μηνών ο μικρός, κι όμως έζησε και μεγάλωσε χάρη στην αδιάλειπτη φροντίδα

του πιστού φύλακα του σπιτιού… Οι λεπτομέρειες της ιστορίας παραμένουν

άγνωστες. Μόνο το σκυλί και ο Αντρέι τις γνωρίζουν, τις κρατούν όμως

κλειδωμένες σε ένα σημείο όπου κανείς άνθρωπος δεν έχει πρόσβαση.

Ο Αντρέι, που έχει στερηθεί από τη γέννησή του την ανθρώπινη επαφή, δεν μιλά.

Περπατά στα τέσσερα και δεν αγγίζει το φαγητό του, αν πρώτα δεν το μυρίσει. Με

λίγα λόγια, έχει υιοθετήσει τον τρόπο συμπεριφοράς των ζώων. Τον μικρό Αντρέι,

ή αλλιώς «το παιδί-σκύλος» για κάποια ρωσικά μέσα ενημέρωσης, τον εντόπισαν

κοινωνικοί λειτουργοί που ασχολήθηκαν με την περίπτωσή του ερευνώντας γιατί

δεν είχε εγγραφεί στο σχολείο παρά την ηλικία του.

H επικοινωνία. Σήμερα βρίσκεται σε ορφανοτροφείο, όπου διάφοροι ειδικοί

γιατροί, παιδίατροι και ψυχολόγοι ενθαρρύνουν την κοινωνικοποίησή του.

«Φοβόταν τους ανθρώπους», είπαν εργαζόμενοι στο ίδρυμα για τις πρώτες μέρες

του Αντρέι εκεί. «Συμπεριφερόταν επιθετικά» και «μύριζε κάθε τροφή προτού τη

βάλει στο στόμα του». Επικοινωνούν μαζί του με τη γλώσσα του σώματος, με τη

γλώσσα των χεριών. H ανάπτυξή του έχει αιφνιδιάσει τους πάντες. Μέσα σε δύο

εβδομάδες ο σύγχρονος Μόγλης άρχισε να περπατάει κανονικά και να τρώει με

κουτάλι, να στρώνει το κρεβάτι του και να παίζει με την μπάλα.

Τα περισσότερα παιδάκια γύρω του τον κοιτούν καχύποπτα. Τον αποκαλούν «άγριο».

Μόνο ένα κοριτσάκι τον πλησίαζε από την αρχή και μ’ αυτό φαίνεται να έχει

αναπτύξει θερμή φιλία. Επικοινωνούν με χειρονομίες… Αν επιβεβαιωθεί ότι ο

Αντρέι μπορεί να ξεπεράσει το παρελθόν, θα μεταφερθεί σε άλλο παιδικό ίδρυμα.

Αν όχι, οι γιατροί προσανατολίζονται στο ενδεχόμενο να φιλοξενηθεί σε ειδικό

σχολείο. Στο μεταξύ η αστυνομία ερευνά για τον εντοπισμό των γονιών του, οι

οποίοι, αν βρεθούν, θα αντιμετωπίσουν – το πιθανότερο – κατηγορίες για την

εγκατάλειψη του Αντρέι και την έκθεσή του σε κίνδυνο.

Η ιστορία του Αντρέι Τόλστικ δεν είναι η μοναδική του είδους στη Ρωσία. Το

1998 η αστυνομία «διέσωσε», όπως λέγεται, κοντά στη Μόσχα τον Ιβάν Μισούκοφ,

έξι ετών τότε, από μια αγέλη αδέσποτων σκύλων. Είχε ζήσει μαζί τους δύο

χρόνια… Ο Ιβάν είχε εγκαταλείψει μόνος του το σπίτι του για να γλιτώσει από

τη μητέρα και τον βίαιο πατριό του. Άρχισε να ζητιανεύει. Κέρδισε την

εμπιστοσύνη των σκύλων, προσφέροντάς τους κάτι από τα φαγώσιμα που έβρισκε στα

σκουπίδια. Σε αντάλλαγμα, οι σκύλοι τον προστάτευαν από το κρύο και τους

κακοποιούς, αποδίδοντάς του μάλιστα τη θέση του αρχηγού της αγέλης…