«Το φθινόπωρο έφτασε! Και η Εύα της πόλης γνωρίζει τα νέα χρώματα του

φθινοπώρου, τις καταπληκτικές σκιές ματιών…». Τι ειδυλλιακό φθινόπωρο (με

τριάντα βαθμούς Κελσίου) προοιωνίζεται πρωί πρωί τούτη η ραδιοφωνική

διαφήμιση.

«Φθινοπωρινά χρώματα», κι ας μην έφθασε ακόμη το φθινόπωρο ουσιαστικά. Αλλά,

αν πρέπει να πωληθούν τα νέα καλλυντικά, τι να κάνουμε; Φθινόπωρο με το

στανιό. Τώρα, αν η «Εύα της πόλης» έχει σημαντικότερα πράγματα στο κεφάλι της,

αυτό εννοείται πως δεν θα το θίξουν οι διαφημιστές. Αν το πρωί που ξυπνά το

τελευταίο πράγμα που την απασχολεί είναι αν θα μακιγιαριστεί με τα νέα χρώματα

του φθινοπώρου, είναι επίσης άλλο θέμα. Αν η «Εύα της πόλης», ό,τι κι αν

σημαίνει αυτή η ετικέτα, μάλλον μοιάζει περισσότερο με τον… Αδάμ, χρήζει

κοινωνιολογικής κι όχι επικοινωνιακής ανάλυσης.

Έτσι, ύστερα από τα χρώματα της άνοιξης (που δεν ήρθε, αφού μας βρήκε

κατευθείαν το καλοκαίρι), ήρθαν τα χρώματα του καλοκαιριού, ύστερα τα χρώματα

του φθινοπώρου και, φυσικά, πριν προλάβουμε να καταναλώσουμε και αυτή την

απάτη, θα έρθουν τα χρώματα του χειμώνα, που εντελώς «τυχαία» θα είναι τα ίδια

με τα περσινά.

Όσο για την «Εύα της πόλης», προφανώς για τους διαφημιστές είναι διαφορετική

από την Εύα του χωριού, την Εύα του βουνού και την Εύα της θάλασσας. Ίσως λόγω

διαφορετικών πορτοφολιών…

Το ότι όλες αυτές οι γυναίκες ενδεχομένως να επιθυμούν ή να ονειρεύονται τα

ίδια πράγματα (πέρα από τις σκιές ματιών στα χρώματα του φθινοπώρου) δεν

απασχολεί κανέναν. Ούτε καν τις ίδιες τις Εύες, που σπεύδουν να αγοράσουν ό,τι

τους σερβίρεται σε όλα τα χρώματα της ίριδας μήπως και καλύψουν τα κενά

τους…