ΔHMHTPHΣ ΠAΠAΔHMHTPIOΥ «H πόρτα είναι κλειστή για τους νέους συνθέτες»

Αν είναι κάτι που με αγχώνει όταν συζητάω με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου είναι

το μαγνητόφωνο που γράφει. Το μαγνητόφωνο μετράει τον χρόνο σε κορδέλα, η

κορδέλα καταλαμβάνει σιγά σιγά όλη την κασέτα, η κασέτα καταλαμβάνει το

δωμάτιο, τα λόγια ξεχειλίζουν από το παράθυρο και άντε εσύ τώρα, τρέχα μάζεψέ

τα με το κουβαδάκι.

Εν πάση περιπτώσει, όπως κάθε φορά έτσι και τώρα, θα περιοριστούμε σε ένα

μικρό απόσπασμα απ’ όλα αυτά που θίξαμε προχτές ξεκινώντας από τη μουσική που

έγραψε για το νέο σίριαλ του Mega, «Λένη», της Μιρέλας Παπαοικονόμου, δουλειά

που εντός του επόμενου δεκαπενθημέρου θα κυκλοφορήσει σε ep από τη Sony Music.

Τέσσερα τραγούδια σε στίχους Νίκου Γκάτσου, με τη φωνή της Φωτεινής Δάρρα

(συνεργάζονται μόνιμα τα τελευταία χρόνια) και υποψήφιο…σουξέ – για να

κάνουμε και μια πρόβλεψη – το τραγούδι των τίτλων στο οποίο συμμετέχει και η

6χρονη πρωταγωνίστρια της σειράς.

Μέσα στον χειμώνα όμως ο πολυπράγμων συνθέτης (και εδώ και μερικούς μήνες

διευθυντής του Γ’ Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας) θα ηχογραφήσει τρεις

ακόμη δίσκους (!). Πρώτο το μουσικό έργο που συνέθεσε σε ποίηση Καβάφη («Που

Για Αλεξανδρινό γράφει Αλεξανδρινός» και το οποίο παρουσίασε για πρώτη φορά

πέρυσι στα εγκαίνια της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο) – «τον

δούλεψα κι άλλο και τώρα θα το ηχογραφήσω με την Ορχήστρα των Χρωμάτων»-

δεύτερο την επανεκτέλεση των «Τοπίων»σε συμφωνική μορφή (παλιότερο έργο του με

κίμπορντς και πιάνο) και τρίτο έναν δίσκο με θέματα από τον ελληνικό

κινηματογράφο τα οποία ξαναδούλεψε και θα τα ηχογραφήσει σε μορφή συμφωνικής

σουίτας. A, ναι. Γράφει και τη μουσική για τρία θεατρικά έργα που θα

ξεκινήσουν μέσα στην τρέχουσα σεζόν. Τίποτα άλλο; Θα αστειεύεστε…

Ήταν να βγει και ο προσωπικός δίσκος της Φωτεινής Δάρρα, λέει (τα τραγούδια

είναι σχεδόν έτοιμα), αλλά θα το καθυστερήσουν λιγάκι, να μη συμπέσουν με την

κυκλοφορία του «Λένη».

«Είμαι φωτογραφικός τύπος», λέει με χιούμορ. «Ιδίως όταν πρόκειται για το

θέατρο, με το που θα μου πουν πέντε πράγματα για το έργο, έχω φτιάξει στο

κεφάλι μου τη μουσική. H αγωνία μου, έπειτα, είναι πώς να αποτυπώσω καλύτερα

αυτό που έχω ήδη στο μυαλό μου».

Για να ξεκινήσουμε από κάπου… Τα τραγούδια του «Λένη» πώς σκεφτήκατε να

τα συνδέσετε με τον Γκάτσο;

Έχω μελοποιήσει αρκετά μεγάλο αριθμό στίχων του Γκάτσου, για έναν επόμενο

δίσκο, κι έτσι ήξερα ότι στο ανέκδοτο έργο του υπήρχαν στίχοι που ταίριαζαν

στην οπτική μου. Γενικά μού αρέσει να χρησιμοποιώ στίχους ποιητών. Και το

«Λόγω Τιμής» είχε στίχους Γκάτσου και Γκανά και το «H ζωή που δεν έζησα» είχε

Γκανά. Τα σίριαλ και η τηλεόραση γενικότερα είναι ένας ισχυρός αγωγός που

ουσιαστικά καθρεφτίζει την αξία ή την απαξία που νιώθουμε κάθε φορά για τον

ίδιο μας τον εαυτό. Αν τη μεταχειριστείς σωστά, με υψηλού επιπέδου αισθητικά

κριτήρια, μπορείς να κάνεις πολλά – και δεν εννοώ μόνο στο τραγούδι.

Την πολύ μεγάλη επιτυχία όμως της «Αναστασίας», του τραγουδιού εννοώ, δεν

είναι εύκολο να την πετύχει κανείς ξανά…

Μεγάλη επιτυχία, σε κοινωνικό επίπεδο, ήταν και το «Στα ίδια μέρη θα

ξαναβρεθούμε» από το «Λόγω Τιμής». Είναι ένα τραγούδι που όσο περνάει ο καιρός

γίνεται όλο και πιο γνωστό. Έχει πέραση στους μαθητές που τελειώνουν το

σχολείο, στους φαντάρους… Νιώθω ότι αυτό το τραγούδι έχει μεγαλύτερη

κοινωνική επιτυχία…

Γιατί παραπονιούνται όλοι ότι δεν έχουμε συνθέτες σήμερα;

Οι μεγάλοι συνθέτες, ακόμη και σε εποχές ακμής δεν είναι πάνω από πέντε.

Κανείς από τους τραγουδιστές όμως δεν θέλει να κάνει δουλειά με έναν άγνωστο

συνθέτη τον οποίο θα προτείνει εκείνος.

Οι πόρτες των δισκογραφικών στις μέρες μας είναι κλειστές στους

πειραματισμούς…

Δεν φταίνε μόνον οι εταιρείες. Φταίνε και οι τραγουδιστές. Γιατί αν πρότειναν

κάποιον, αν επέμεναν, θα ανάγκαζαν την εταιρεία να το δεχτεί στο φινάλε. Από

μόνες τους βέβαια οι εταιρείες προτείνουν 100 νέους τραγουδιστές, μπας και

τσιμπήσουν τη φιρμούλα, και κανένα συνθέτη. Πώς θα φανεί λοιπόν το νέο όνομα;

Και ποιος γεννιέται κατευθείαν μεγάλος;

Καμιά φορά μου λένε «εσύ μη μιλάς» γιατί με το που έκανες την «Αναστασία»

έγινε επιτυχία. Ναι, αλλά εγώ, το υπενθυμίζω, είχα πίσω μου 15 χρόνια τριβής

στο σινεμά, χρόνια πειραματισμών, ωρίμασης. Δυστυχώς, το δικαίωμα της τριβής,

το δικαίωμα της υποψηφιότητας σε έναν νέο άνθρωπο για να γίνει συνθέτης, όχι

μεγάλος συνθέτης, συνθέτης απλά, δεν δίνεται σήμερα ούτε από τις εταιρείες,

ούτε από τους τραγουδιστές.

Μητροπάνος και Καβάφης, ένα πράγμα

Εσείς όμως, ενώ ξεκινήσατε ως συνθέτης κλασικής μουσικής, προτιμήσατε να

παίξετε σε δύο… ταμπλό. Από τη μια Καβάφης και συμφωνική μουσική και από την

άλλη Μητροπάνος…

Ξεκίνησα και παραμένω συνθέτης που δεν πιστεύει ότι υπάρχουν δύο ταμπλό. Απλά

πιστεύω ότι πρέπει να γίνει το σωστό βηματάκι, από το σημερινό έντεχνο

τραγούδι που είναι εξέλιξη του δημοτικού, του λαϊκού και του ρεμπέτικου, προς

μια πιο σύνθετη μορφή έκφρασης, χρησιμοποιώντας όμως τη δική μας γλώσσα. Δεν

λέω να μιμηθούμε το γερμανικό ιδίωμα, ούτε το γαλλικό, ούτε το ρώσικο – τα

οποία τα γνωρίζω πολύ καλά, σας διαβεβαιώνω και θα μπορούσα να τα μιμηθώ

άνετα. Το δύσκολο είναι να πάρουμε το νήμα από ‘κεί που το άφησε ο Χατζιδάκις

και ο Θεοδωράκης και να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Άρα Μητροπάνος και Καβάφης

είναι ουσιαστικά ένα πράγμα: όταν αισθάνομαι ότι απομακρύνομαι από τη λαϊκή

μου ρίζα επιστρέφω σ’ αυτήν – για να ξαναπάω πάλι μπρος, προς μια πιο λόγια

μουσική έκφραση που είναι και ο τελικός μου στόχος.