Το ραδιόφωνο παίζει ένα αγαπημένο τραγούδι. «Στην εκπομπή μου τέτοιες ώρες θα

έπαιζα ένα πιο… δυνατό κομμάτι για να κρατώ ψηλά το κέφι των ακροατών», μου

είπε ένας φίλος, που είχε όνειρο ζωής να μoιράζεται με γνωστούς και αγνώστους

τις μουσικές επιλογές του. Το τραγούδι ήταν η αφορμή. Για να μου εξηγήσει πως

κάθε εκπομπή είναι σαν μία μικρή ταινία. Έχει τη δική της ιστορία, με αρχή,

μέση και τέλος. Κάθε τραγούδι είναι και ένα μήνυμα. Ένας κώδικας επικοινωνίας.

Δεν τον ενδιαφέρει αν όλοι όσοι έχουν ανοικτά τα ραδιόφωνά τους καταφέρουν να

τον αποκρυπτογραφήσουν. Του αρκεί να τους αγγίξει κι ας ξέρει πως ποτέ δεν θα

δει τα πρόσωπά τους και τις γκριμάτσες τους. Δεν είναι εξάλλου δυνατόν να

γνωρίσει όλους εκείνους που έτυχε να σταματήσουν στη δική του συχνότητα, έστω

και από κεκτημένη ταχύτητα. Μου εξήγησε πως αποφεύγει να λέει πολλά λόγια κατά

τη διάρκεια της εκπομπής. Δεν είναι που δεν έχει τι να πει. Είναι που πιστεύει

πως τα τραγούδια λένε αλήθειες. Αλλά κι αυτό πάλι είναι σχετικό. Γι’ αυτό

προτιμά αντί μίας δικής του ιστορίας, αδιάφορης ίσως για τους πιο πολλούς από

εμάς, να καλύπτει τα κενά… ανακαλύπτοντας μικρούς χαμένους ειδησεογραφικούς

παραδείσους στα «ψιλά» των εφημερίδων και στις ηλεκτρονικές σελίδες του

Διαδικτύου. Να τους μοιράζεται κι αυτούς γενναιόδωρα μαζί με μας, τους

ακροατές του. Να μας θυμίζει να αναζητάμε την πιο ευχάριστη πλευρά των

ειδήσεων, που οι περισσότεροι προσπερνάμε βιαστικά στην καθημερινότητά μας. Κι

αυτό είναι κέρδος, έστω κι αν δεν ξέρουμε τους στίχους του επόμενου

τραγουδιού.

Τελευταία Νέα