Η Ευρώπη είναι διχασμένη. Το επαναλαμβάνουν πολιτικολογούντες,

δημοσιολογούντες και δημοσιογραφούντες και μάλιστα με κάποια κρυφή

ικανοποίηση.

Ας δούμε νηφάλια τα πράγματα:

* Πριν από ένα χρόνο η Ευρώπη ακολούθησε τις ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, χωρίς

αντιρρήσεις.

* Πριν από μερικά χρόνια τις ακολούθησε στη Βοσνία και στο

Κοσσυφοπέδιο, πάλι χωρίς αντιρρήσεις.

Η Ευρώπη τότε ήταν ενωμένη. Ενωμένη σερνόταν πίσω από τις μπότες των ΗΠΑ.

Ποιο είναι το νέο στοιχείο στον πόλεμο Μπους;

Η Ευρώπη για πρώτη φορά αποφάσισε να πει όχι στην πολιτική των σταυροφόρων με

τα σπιρούνια. Η πλειονότητα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων είπε όχι στον πόλεμο.

Αλλά δεν ήταν γνωστό ότι στην Ευρώπη υπήρχε ο άξονας των ατλαντιστών, με ηγέτη

τη Βρετανία, που πιστεύει ότι το Στενό της Μάγχης είναι πλατύτερο από τον

Ατλαντικό Ωκεανό;

Η αντίσταση στον πόλεμο Μπους και η ενότητα σ’ αυτή την αντίσταση μέχρι τέλους

είναι το νέο στοιχείο στις σχέσεις ΗΠΑ – Ε.Ε.

Αλλά πέρα από τη στάση των κυβερνήσεων, υπάρχει κάτι ακόμη πιο συγκλονιστικό:

Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης οι λαοί τάχθηκαν κατά του πολέμου σε ποσοστά

70%-80% και πάνω.

Αυτή είναι η κοινή συνείδηση των Ευρωπαίων. Αυτή είναι η ενοποιητική βάση της

Ευρώπης. Γι’ αυτό και οι αποστάτες Μπλερ, Αθνάρ κ.λπ. αντιμετωπίζουν

προβλήματα μέσα στις χώρες τους και μέσα στις ίδιες τις κυβερνήσεις τους.

Κάποτε πρέπει να το καταλάβουμε: Δεν ζούμε το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης.

Βαδίζουμε από το όραμα στην πραγματικότητα. Βήμα βήμα διανύουμε τη μεταβατική

εποχή με κρίσεις, με προκλήσεις, με διχασμούς ­ καμιά φορά και με

παλινδρομήσεις.

Στην πρόκληση του πολέμου του Τεξανού, οι Ευρωπαίοι πολίτες απαντούν με ένα

τεράστιο όχι. Οι περισσότερες κυβερνήσεις ακολουθούν. Μερικές αντιδρούν.

Αργότερα, θα αναγκαστούν κι αυτές να ακολουθήσουν.

Η νέα και η παλιά Ευρώπη συναντούνται κάτω από το: όχι στον πόλεμο.

Προς μεγάλη λύσσα του ακροδεξιού φανατικού Ράμσφελντ.