Προσωπικά δεν το τόλμησα ποτέ, αλλά ένας γνωστός μου το έκανε το

πείραμα: στήθηκε μια μέρα μεσημέρι, την ώρα που σχόλαγε ο κόσμος από τις

δουλειές του, στην Πλατεία Κλαυθμώνος και φώναξε δυνατά: Κύριε πρόεδρε!

Μέτρησε πέντε ανθρώπους που γύρισαν προς το μέρος του για να δουν… τι θέλει!

Όταν μου το διηγήθηκε, όχι μόνο τον πίστεψα αλλά εκτίμησα ότι λίγοι ήταν αυτοί

που ανταποκρίθηκαν, μια και το προεδριλίκι είναι στο αίμα του Έλληνα.

Τουλάχιστον οι μισοί είναι ή έχουν διατελέσει πρόεδροι και όλοι έχουν

εξασφαλίσει την ισόβια προσφώνηση: κύριε πρόεδρε! Από τις επιτροπές των

ενοριών μέχρι των φιλόπτωχων σωματείων και από τους συλλόγους των «απανταχού»

μέχρι την επιτροπή καθαριότητας της πολυκατοικίας, οι πρόεδροι είναι

περισσότεροι από τους… προεδρευόμενους. Ακόμη κι εμένα πολλοί συγχωριανοί

μου όταν με βλέπουν, γεια σου πρόεδρε, μου φωνάζουν, επειδή, πριν από πολλά

χρόνια, διετέλεσα πρόεδρος του σωματείου των Βουκολιανών της Αττικής!

Μόνο που οι περισσότεροι πρόεδροι αρκούμαστε στο καλαμπούρι, στο πείραγμα, στο

αστείο, μας είναι αρκετό να κεράσουμε ή να μας κεράσουν εξαιτίας του…

αξιώματος.

Τα θυμήθηκα όλα τούτα γιατί διαπίστωσα ότι μερικοί εξ ημών των προέδρων δεν

αρκούνται στο προεδριλίκι που είχαν ή έχουν, αλλά επιδιώκουν και τη διεύρυνσή

του. Να, σαν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσής μας που, επειδή το

βλέπει κομμάτι δύσκολο να γίνει και πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποφάσισε

να γίνει σκιώδης πρόεδρος! Και για να το σοβαρέψει το πράγμα έβγαλε και

σύνθημα, έβαλε να του φτιάξουν και ειδικό σήμα της προεδρίας του και,

προφανώς, θα απαιτεί τους προσεχείς έξι μήνες να τον αποκαλούμε πρόεδρο της

Ενωμένης Ευρώπης!

Και μέχρι εδώ καλά, αν και με τέτοιους προεδρικούς θεσμούς καλύτερα να μην

παίζει κανείς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, διάολε, δεν είναι η ενορία μας για να

παριστάνουμε τους προέδρους της. Εκεί που φοβάμαι μην προκύψει πρόβλημα είναι

αν ο σκιώδης πρόεδρος της Ευρώπης συγκαλέσει κάποια συνάντηση κορυφής και

λύσει με μιας όλα τα προβλήματα, οπότε θα έχουμε πανευρωπαϊκή κυβερνητική

κρίση.

Αν δεν κάνω λάθος και ο Δελαπατρίδης για κάτι τέτοια έμεινε στην ιστορία….