Την ώρα που στην οθόνη της τηλεόρασης προβάλλονται σκηνές από τη μεταγωγή των

κατηγορουμένων – μελών της 17 Νοέμβρη ένας φωτογράφος απαθανατίζει με τον φακό

του όσα συμβαίνουν πίσω από τις κάμερες. Το ενδιαφέρον του εστιάζεται σε

εικονολήπτες, ηχολήπτες, άλλους φωτογράφους και δημοσιογράφους που

στριμώχνονται στο πεζοδρόμιο απέναντι από την είσοδο του γκαράζ του Εφετείου

της Αθήνας. Όρθιοι περιμένουμε υπομονετικά να ολοκληρωθεί η απολογία του

κατηγορουμένου και να μας ενημερώσει ο συνήγορός του για τις εξελίξεις. Δεν

έχουμε άλλη επιλογή εκτός από το απέναντι πεζοδρόμιο, καθώς όση ώρα οι

κατηγορούμενοι βρίσκονται στο γραφείο του ανακριτή δεν μας επιτρέπεται να

περάσουμε ούτε καν την είσοδο του κτιρίου. Όσοι πάλι τύχει και περάσουν έξω

από το Εφετείο, κοιτούν περίεργα. Όταν αρχίζει να σκοτεινιάζει ο ουρανός

ευχόμαστε τουλάχιστον να μη βρέξει. Υπάρχουν όμως φορές που η ευχή μας δεν

εισακούεται. Και τότε είμαστε αναγκασμένοι να ζητήσουμε προσωρινά καταφύγιο

κάτω από τα στενά υπόστεγα των απέναντι πολυκατοικιών, περιμένοντας να περάσει

η μπόρα. Την τελευταία φορά που συνέβη αυτό, μία συνάδελφος πρότεινε, μεταξύ

αστείου και σοβαρού, να… διαμαρτυρηθούμε και εμείς, όπως οι κρατούμενοι για

τη 17 Νοέμβρη, σχετικά με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες προσπαθούμε να

κάνουμε τη δουλειά μας. Συμφωνήσαμε όλοι πως κάτι πρέπει να γίνει. Οι

ανακρίσεις θα κρατήσουν ακόμη πολλούς μήνες. Και μάλλον το απέναντι πεζοδρόμιο

δεν είναι το πιο ζεστό και φιλόξενο περιβάλλον, κυρίως τον χειμώνα, για να

παρατηρεί κανείς και να καταγράφει τις εξελίξεις στην υπόθεση της

τρομοκρατίας. Αφήστε που η εικόνα δεν τιμά σε καμία περίπτωση ούτε την ίδια τη Δικαιοσύνη…

Τελευταία Νέα