Αναζήτηση
Ο άνθρωπος είναι φονιάς. Το αποδεικνύει η ιστορία του. Σκότωνε (και σκοτώνει)
για να φάει, να ντυθεί, να στολιστεί, να διασκεδάσει. Σκότωνε (και σκοτώνει)
ανθρώπους για να αρπάξει την τροφή, τα ρούχα, τη στέγη, τη γη ή το… λάβαρο!
Ο πολιτισμός έκανε αυτήν τη διαφορά: από τον φόνο για την τροφή στον φόνο για
τη… σημαία. Στον φόνο για την εξουσία.
Αυτοκράτορες, βασιλιάδες, ηγεμόνες, φύλαρχοι και αργότερα τα κράτη σκότωναν
ατομικά (θανατική ποινή) και μαζικά με τους πολέμους και τις γενοκτονίες. Στον
Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τα κράτη σκότωσαν κοντά 60 εκατομμύρια ανθρώπους: άνδρες,
γυναίκες, παιδιά.
Τα ιερατεία υπήρξαν επίσης μαζικοί δολοφόνοι, αφού υποκίνησαν πολέμους και
«σταυροφορίες» και έστηναν ιερά δικαστήρια (π.χ. Ιερά Εξέταση), που σε
ορισμένες θρησκείες συνεχίζουν ακόμη την αιματηρή δράση τους.
Η ανθρωπότητα γνώρισε και μη θεσμικούς δολοφόνους: τους γκάνγκστερ και τους…
γιατρούς! Λέγεται ότι στον Μεσαίωνα οι γιατροί με τις θεραπείες της αφαίμαξης,
σε συνδυασμό με την υδροποσία, σκότωσαν περισσότερους από τις επιδημίες της
πανούκλας στην Ευρώπη.
Οι δολοφονίες που κάνουν ληστές και γκάνγκστερ είναι η επιβίωση της ζούγκλας
μέσα στον πολιτισμό, η επιβίωση του πρωτόγονου φόνου στον σύγχρονο: σκοτώνουν
για ν’ αρπάξουν τον πλούτο ή τη γυναίκα του άλλου.
Οι φόνοι των γιατρών είναι, αντίθετα, φόνοι για χάρη και εν ονόματι του
πολιτισμού και της επιστήμης.
Τα κράτη (πλην ΗΠΑ) και τα ιερατεία, στον πολιτισμένο κόσμο, έχουν παραιτηθεί
πια από το δικαίωμα του «ατομικού» φόνου: καταδίκη σε θάνατο και εκτέλεση. Τα
κράτη δεν παραιτήθηκαν όμως από το δικαίωμα στους μαζικούς φόνους: τον πόλεμο
– μόνο στην Ευρώπη υπάρχει ένας σχετικός προβληματισμός.
Η τρομοκρατία είναι ένας άτυπος θεσμός που (κυρίως τους τελευταίους αιώνες)
απαιτεί για τον εαυτό της το δικαίωμα του ατομικού και του μαζικού φόνου.
Οι δημοκρατικοί, προοδευτικοί άνθρωποι και οι πολιτισμένοι αγωνίστηκαν και
αγωνίζονται να καταργηθούν όλων τα προνόμια στον φόνο – όχι να δημιουργηθούν
νέα προνόμια στον φόνο.
Ε! όχι, νισάφι πια!
