Το πρόσωπο του κοριτσιού στην εικόνα είναι ζωντανό, ζεστό και απολύτως οικείο.

Γαλανομάτικο και ξανθό, με καλογραμμένα χείλη, θα μπορούσε να είναι, ας πούμε,

ένα από τα παιδιά των Σφακιών που παίζουν ξεμάλλιαγα στον δρόμο ή ακόμη και

η… Τιτίκα των «Αθλίων» του Ουγκώ, που έπεσε στα χέρια της άπονης Μαντάμ

Φροσάρ.

Το κορίτσι δεν έχει όνομα, δεν είναι από τα Σφακιά ούτε από το Παρίσι. Δεν

είναι καν ζωντανό, είναι ομοίωμα. Και μετρά ηλικία σαράντα χιλιάδων χρόνων! Το

πρόσωπό του, όπως γράφτηκε, το συνέθεσε ο ηλεκτρονικός υπολογιστής με τη

βοήθεια παλαιοανθρωπολόγων που τον τροφοδότησαν με τα αναγκαία στοιχεία. Και

ιδού ένα τρισχαριτωμένο πλάσμα της εποχής του ανθρώπου του Νεάντερταλ μάς

κοιτάζει απορημένο από απόσταση χιλιετιών.

Μιλάμε για πέντε ή και δέκα χιλιάδες χρόνια πίσω και δεν μπορούμε να

φαντασθούμε τους ανθρώπους. Και τώρα βλέπουμε πως και πριν από σαράντα

χιλιάδες ήταν ίδιοι με μας. Χθεσινοί!

Η Ιστορία του Ανθρώπου είναι μια περιπέτεια τόσο μακριά που τα επιστημονικά

βιβλία δεν μπορούν να τη ζωντανέψουν. Χιλιάδες χιλιάδων χρόνια είναι μόνο μια

στιγμή. Και φτάνει η σύνθεση του υπολογιστή για να μας κάνει να το χωνέψουμε.

Θυμάμαι τη Χουανίτα, τη «μικρή πριγκίπισσα των πάγων», που είχα δει πριν από

λίγα χρόνια στο Μουσείο του Καθολικού Πανεπιστημίου της Αρεκίπα, στο Κεντρικό

Περού. Ένα δωδεκάχρονο κορίτσι κι αυτό, που βρέθηκε στους πάγους των Άνδεων,

«φυλαγμένο» καλά εκεί για πάνω από πεντακόσια χρόνια. Το κορίτσι του

Νεάντερταλ τού μοιάζει εκπληκτικά. Το προαιώνιο παρελθόν συναντιέται με το

παρόν. Θα γίνει, άραγε, το ίδιο σαράντα χιλιάδες χρόνια από σήμερα;

Τελευταία Νέα