Ποιος να το έλεγε: Ανακαλύπτουν τώρα στην Αμερική τα πάρκα ως μόνους τόπους

ασφάλειας και αναψυχής! Ο καιρός περνά, όλα, όμως γυρίζουν, άλλοτε λιγότερο

και άλλοτε περισσότερο, στον χορό της ανασφάλειας και βέβαια ο κόσμος πηγαίνει

στη δουλειά, συνεχίζει να ταξιδεύει γιατί δεν γίνεται αλλιώς, τρώει, κοιμάται,

ερωτεύεται. Βλέπει στην τηλεόραση έναν «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που

πολλαπλασιάζει τα καραβάνια των εξαθλιωμένων προσφύγων, αναρωτιέται, ακούει

και το ανήκουστο ότι πρέπει να μπει μπρος η αποτρόπαιη φάμπρικα των

βασανιστηρίων για τους συλλαμβανόμενους ως υπόπτους. Σε μια κοινή γνώμη, όπως

η αμερικανική, τρομοκρατημένη και δίχως ενημέρωση για όσα άλλα τρομοκρατικά

και κολασμένα συμβαίνουν στον πλανήτη, δεν αποκλείεται να βρει πρόσφορο έδαφος

ο παραλογισμός της επιστροφής στη βαρβαρότητα. Μήπως δεν υπάρχουν χώρες ­ καλή

ώρα η γειτονική μας Τουρκία ­ που έχουν αναγάγει τα συστηματικά βασανιστήρια

σε πάγια μέθοδο στήριξης μιας ανελεύθερης εξουσίας;

Κοιταζόμασταν άφωνοι, παλιοί φίλοι και γνώριμοι, πριν από λίγες ημέρες, από το

εξ Αμερικής εξωφρενικό μαντάτο. Να πάρει η ευχή, ο τόπος μας έχει υποφέρει σε

καιρούς χαλεπούς για την ελευθερία, άνθρωποι και άνθρωποι ακόμη πασχίζουν να

ξεπεράσουν βιώματα τραυματικά από ανακριτικά βασανιστήρια, πώς να μην

ανατριχιάζουμε σε ακούσματα που μιλούν για πισωγύρισμα του πολιτισμού στον

Μεσαίωνα;

Δεν μπορώ πια να φανταστώ τον κόσμο μας αύριο. Με το αύριο πολύ κοντινό,

σχεδόν στο σήμερα. Όση αισιοδοξία και αν επιστρατεύω, το ειρηνικό και

ανεπαίσχυντο μέλλον δεν μου χαμογελάει από πουθενά. Και σκέφτομαι τα παιδιά

μου, τα παιδιά που τώρα μπαίνουν στη ζωή.