Η ατμόσφαιρα στις ΗΠΑ είναι σήμερα γεμάτη ανησυχία. Ανησυχία για το

στρατιωτικό τέλμα στο Αφγανιστάν· ανησυχία για την εκδήλωση κρουσμάτων άνθρακα

στην Αμερική· ανησυχία, που αρχίζει τώρα να γίνεται ορατή, για την ικανότητα

της εθνικής ηγεσίας μας.

Η προσδοκία της κοινής γνώμης για ένα χτύπημα που θα έβγαζε τους Ταλιμπάν

νοκ-άουτ διαψεύστηκε παταγωδώς. Θυμάστε τα αισιόδοξα σχόλια πριν από δύο

εβδομάδες ότι οι αμερικανικές βόμβες θα ξεκοίλιαζαν τον εχθρό; Τώρα τα σχόλια

έγιναν ζοφερά και μιλάνε για την πεισματάρικη αντίσταση των Ταλιμπάν. Προφανώς

οι ηγέτες μας στοιχημάτιζαν ότι το καθεστώς είναι τόσο λαομίσητο ώστε θα

κατέρρεε γρήγορα με το βομβαρδισμό. Και φαίνεται επίσης πως υπέθεταν ότι δεν

θα ήταν δύσκολο να σχηματίσουν μια κυβέρνηση μετά τους Ταλιμπάν.

Πρόκειται για σειρά εσφαλμένων εκτιμήσεων. Οι αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων θα

έπρεπε να σκεφτούν το Βιετνάμ. Ρίξαμε σ’ αυτή τη δύστυχη χώρα περισσότερους

τόνους εκρηκτικών απ’ ό,τι είχαμε ρίξει σε όλα τα μέτωπα του Β’ Παγκοσμίου

Πολέμου, κι ωστόσο δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε τους Βιετκόνγκ. Το Βιετνάμ θα

θύμιζε στους στρατηγούς μας ότι οι βομβαρδισμοί έχουν περιορισμένο αντίκτυπο

σε αποκεντρωμένες, υπανάπτυκτες, αγροτικές κοινωνίες.

Οι βομβαρδισμοί προτιμώνται από τις αμερικανικές κυβερνήσεις επειδή

ελαχιστοποιούν τις αμερικανικές απώλειες. Αλλά οι βόμβες σκοτώνουν και αμάχους

του εχθρού. Οι θάνατοι αμάχων κινητοποιούν εθελοντές υπέρ του Μπιν Λάντεν σ’

ολόκληρο το μουσουλμανικό κόσμο. Αυτό που δεν έχουμε μάθει ακόμη είναι πώς να

πολεμήσουμε την τρομοκρατία χωρίς να δημιουργήσουμε νέους τρομοκράτες.

Κι αν η Βόρεια Συμμαχία, ένα αμφίβολο συνονθύλευμα φυλάρχων, καιροσκόπων και

μισθοφόρων, αποτύχει να ανατρέψει τους Ταλιμπάν, μπορεί να χρειαστεί να

στείλουμε τις δικές μας χερσαίες δυνάμεις. Θα το κάνουμε άραγε τον ερχόμενο

μήνα εν όψει του σκληρού αφγανικού χειμώνα, των μουσουλμανικών θρησκευτικών

γιορτών και των ναρκών που δεν έχουν εκραγεί; Ή θα περιμένουμε την άνοιξη; Σε

κάθε περίπτωση, ένα τέλμα βρίσκεται μπροστά μας.

Όλα αυτά δημιουργούν ερωτήματα για την επάρκεια της εθνικής ηγεσίας μας. Στην

αρχή, η κυβέρνηση Μπους απάντησε αποτελεσματικά και καλά στην τρομοκρατική

επίθεση. Επτά εβδομάδες αργότερα, οι κακοί υπολογισμοί αφθονούν τόσο στο

εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό μέτωπο και η ροή της πληροφόρησης προς τον

Τύπο και τον κόσμο είναι ανεπαρκής. Ο πρόεδρος ζητεί θυσίες, αλλά όταν

ερωτάται δίνει μόνο το παράδειγμα της αύξησης του χρόνου αναμονής στα

αεροπορικά ταξίδια ­ ενόχληση σίγουρα, αλλά διόλου θυσία.

Τις προάλλες, η Βουλή των Αντιπροσώπων πέρασε με πλειοψηφία δύο ψήφων ένα

φορολογικό νομοσχέδιο που ευνοεί πρωταρχικά το πλουσιότερο 1% των

φορολογουμένων. Όπως το έθεσε το διόλου αριστερό περιοδικό «Time», «σχεδόν τα

τρία τέταρτα του λογαριασμού των 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων είναι

φοροαπαλλαγές για τις ανώνυμες εταιρείες». Τι θυσία! Οι φοροαπαλλαγές αυτές θα

επιτρέψουν στους πλούσιους να εξοπλιστούν με μάσκες αερίου, φάρμακα για τον

άνθρακα και προστατευτικές στολές. Στο μεταξύ η ανεργία αυξάνεται και η θυσία

φαίνεται πως θα γίνει από εκείνους που μπορούν λιγότερο να την αντέξουν.

Ο Arthur Schlesinger είναι ιστορικός και έχει τιμηθεί με το βραβείο

Πούλιτζερ.

Τελευταία Νέα