Αναζήτηση
Αναμφιβόλως, η εργώδης και παρατεταμένη προσπάθεια οργανωτικής και διοικητικής
ανασυγκρότησης των δημοσίων υπηρεσιών υγείας αποτελεί μια ενδιαφέρουσα
διαδικασία. Η τεκμηριωμένη αξιολόγηση του εγχειρήματος με πολιτικά,
κοινωνικά και επιστημονικά κριτήρια μπορεί να είναι δυνατή μετά την
ολοκλήρωση των σχετικών μέτρων και κυρίως με βάση τα αποτελέσματα (…).
Βεβαίως, η μεταφορά πόρων για επενδύσεις σε νέες δομές καθώς και στην
τεχνολογική υποστήριξη των υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας συνιστά επίσης μια
ενδιαφέρουσα προοπτική αν συνοδευθεί με (δραματική) αύξηση των επενδύσεων στο
ανθρώπινο κεφάλαιο, το οποίο αποτελεί τον πρωταρχικό συντελεστή παραγωγής στον
τομέα της υγειονομικής και κοινωνικής φροντίδας (…).
Στα πλαίσια αυτά, αξίζει να επισημανθεί ότι το κύριο πρόβλημα του υγειονομικού
τομέα δεν είναι η αποδοτικότητα η οποία έχει διασφαλισθεί με τις χαμηλές
αμοιβές των επαγγελματιών υγείας και τις εκτεταμένες άμεσες πληρωμές των
νοικοκυριών ούτε παραδόξως η αποτελεσματικότητα, η οποία επιτυγχάνεται με
την ικανοποιητική άσκηση της κλινικής ιατρικής και την επέκταση των
υγειονομικών υπηρεσιών.
Τα βασικά προβλήματα αποτελούν η ισότητα στην πρόσβαση και κυρίως στα
υγειονομικά αποτελέσματα (η οποία πλήττεται, δεδομένου ότι 1,6 τρισ. δρχ. ή
42,8% της συνολικής δαπάνης καταβάλλονται από τα νοικοκυριά), η δίκαιη
κατανομή των χρηματοδοτικών βαρών (η οποία ακυρώνεται εξαιτίας της μη
αναλογικής συνεισφοράς των νοικοκυριών σε φόρους και εισφορές) και η ποιότητα
στη φροντίδα (η οποία αναζητείται λόγω της έλλειψης πόρων, δεδομένου ότι «η
ποιότητα είναι το επιπλέον χρήμα στην υγεία» κατά την έκφραση του διάσημου
Αμερικανού οικονομολόγου Martin Feldstein).
Η εμπειρία έχει δείξει ότι «τα καλά οικονομικά κάνουν τις καλές πολιτικές»
στην υγεία, σύμφωνα με τη διατύπωση του Βρετανού οικονομολόγου της υγείας Alan
Williams. Με την έννοια αυτή, η ανασυγκρότηση του υγειονομικού τομέα στη χώρα
μας εμπεριέχει προϋποθέσεις διεύρυνσης, μεταφοράς και ανακατανομής των πόρων,
δηλαδή ουσιαστικά ριζικής ασφαλιστικής μεταρρύθμισης. Ουδέποτε στην πρόσφατη
ιστορία των υγειονομικών υπηρεσιών η σχέση μακροοικονομικής σταθερότητας,
δημοσιονομικής εξυγίανσης και πολιτικής υγείας υπήρξε τόσο στενή. Κατά
συνέπεια, η υγειονομική ανασυγκρότηση αποτελεί ζήτημα ιεράρχησης των
προτεραιοτήτων, δηλαδή εξόχως πολιτικό πρόβλημα.
Ο Γιάννης Κυριόπουλος διδάσκει Οικονομικά της Υγείας στην Εθνική Σχολή
Δημόσιας Υγείας.
