Αναζήτηση
Μήπως ήρθε η ώρα να αντιστραφεί η απειλή; Μήπως ήρθε, επιτέλους, η ώρα να
κοπεί για να χρησιμοποιήσουμε πιο ευγενείς όρους οριστικά και αμετάκλητα ο
αέρας, ο βήχας, ο «τσαμπουκάς»… στον κ. Παρασκευαΐδη;
Πριν εξηγήσουμε τι σημαίνει αυτό, ας δούμε γιατί κατέστη, πλέον, απαραίτητο.
Έχουν προταθεί πολλές ερμηνείες για την αιφνίδια στροφή τού κ. Χριστόδουλου, ο
οποίος ματαίωσε την ανακοίνωση του αριθμού των υπογραφών δηλώνοντας ότι «…
δεν επιθυμεί να γίνει μέρος του οιουδήποτε πολιτικού προβλήματος…». Αν αυτό
που μεσολάβησε είχε να κάνει με δεύτερες σκέψεις για την επικείμενη μεταβολή
ενδοεκκλησιαστικών συσχετισμών ή για τον επηρρεασμό του Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ,
μικρή σημασία έχει.
Άλλωστε, η ουσιαστική εξήγηση της στροφής βρίσκεται στην κλασική παροιμία
«πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι». Και το χούι του κ. Παρασκευαΐδη είναι
να βρίσκεται διαρκώς στη δημοσιότητα, διεκδικώντας τη «Χριστιανική Ελληνική
Πολιτεία» και τη θέση του αυθεντικού ηγέτη των πιο συντηρητικών,
οπισθοδρομικών και αντιδραστικών ρευμάτων της ελληνικής κοινωνίας.
Είναι αυτό το χούι που εξηγεί τη στροφή, αλλά και τις οβιδιακές μεταμορφώσεις
του κ. Παρασκευαΐδη, που έφτασε να συγκρίνει τη «μικρότητα» του Κ. Σημίτη με
τη «μεγαλοσύνη» του μακαρίτη Α. Παπανδρέου, παρ’ ότι το ’89 κατηγορούσε τον
δεύτερο πως οδήγησε τον τόπο «… σε απύθμενα βάθη αμοραλισμού και
χυδαιότητας…».
Είναι αυτό το χούι που εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύθηκε εξαρχής ο κ.
Χριστόδουλος, φτάνοντας πάντα στον σκληρό πυρήνα των περί έθνους ιδεών,
αντιλήψεων και μύθων.
Τα αλήστου μνήμης τρίπτυχα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» και «πατρίς – θρησκεία –
οικογένεια» μαζί με τα παραφερνάλιά τους, αποτελούσαν έως τη μεταπολίτευση τα
κυρίαρχα ιδεολογήματα της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Παρ’ ότι οι ιστορικές έρευνες
τα έχουν κονιορτοποιήσει, ζούσαν, αφού με πολιτικές ευθύνες δεν αποδομήθηκαν
όσο θα έπρεπε καθ’ όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Βρίσκονταν, όμως, σε
ύπνωση, έως ότου ανασύρθηκαν και πάλι στην επιφάνεια από την εθνικιστική
έκρηξη με αφορμή το Μακεδονικό και, κυρίως, τα τελευταία χρόνια, από τον λόγο
του Αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου και των άλλων τηλεοπτικών «αγίων πατέρων».
Είναι αυτό το χούι που εξηγεί το πρόσφατο τράβηγμα αυτών των ιδεολογημάτων έως
την απόληξή τους, δηλαδή τη «Χριστιανική Ελληνική Πολιτεία». Οι καταγγελίες
του «άθεου διαφωτισμού», της «ιντελιγκέντσιας» και των «ευρωλιγούρηδων» που
προηγήθηκαν, προετοίμασαν την ευθεία αμφισβήτηση της «διάκρισης των εξουσιών»
και εν γένει του συντεταγμένου χαρακτήρα του Πολιτεύματος, επ’ ωφελεία μιας
θεοκρατικής μετάλλαξής του. Γιατί βέβαια, η αντιπαράθεση μιας αδιαφανούς και
ανέλεγκτης συλλογής υπογραφών στην εκτελεστική και νομοθετική εξουσία και ενός
κοινού συμβολαιογράφου στο Συμβούλιο της Επικρατείας, δεν είναι τίποτε άλλο.
Τώρα πια, λοιπόν, δεν χωρούν αυταπάτες, όπως αυτές που υπήρξαν στην έναρξη της
σύγκρουσης για τις ταυτότητες ή ακόμα και πρόσφατα. Είναι θετικό ότι στην
επίθεση κατά του Πολιτεύματος που εξαπέλυσε ο κ. Παρασκευαΐδης για να βάλει
τους ιερείς πάνω από «βασιλείς, προέδρους, πρωθυπουργούς», ορθώθηκε, με τη
θλιβερή εξαίρεση του Κ. Καραμανλή του μικρού, ένα πολιτικό τείχος με
επικεφαλής τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Όμως, η άμυνα είναι καλή αλλά δεν επαρκεί. Καθώς αποκαλύφθηκαν καθαρά οι
στόχοι του κ. Παρασκευαΐδη, ήρθε η ώρα να απομονωθεί ασφυκτικά ο ίδιος. Ήρθε η
ώρα να αποδομηθούν πολιτικά και οριστικά τα μετεμφυλιακά ιδεολογήματα. Ήρθε η
ώρα να αποχουντοποιηθεί και να «απομεταξοποιηθεί» η Εκκλησία, καθώς παραμένουν
ανέγγιχτες καταστάσεις που υπήρξαν στις ανώμαλες περιόδους από το 1936 και
εντεύθεν. Ήρθε η ώρα να αναδειχθούν στους κόλπους της φωτισμένες δυνάμεις που
μπορούν να κινηθούν μακριά από τους ρασοφόρους… αλφαμίτες και να βαδίσουν
στα χνάρια του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, του Αρχιεπισκόπου Αναστάσιου κ.ά.
Ο δημοσιογράφος Θανάσης Γεωργακόπουλος είναι στέλεχος της Ανανεωτικής
Εκσυγχρονιστικής Κίνησης της Αριστεράς.
