Η ερώτηση μπορεί να διατυπώνεται κάθε φορά διαφορετικά. Μπορεί, λόγου χάριν,

να είναι «τι απεχθάνεστε;» ή «τι σας προκαλεί λύπη;». Η απάντηση, όμως, είναι

μία: «Η αχαριστία». Στερεοτύπως επαναλαμβανόμενη απάντηση σε συνεντεύξεις.

Ματαίως αναζητώ κάτι άλλο, «η αχαριστία», ως απεχθής έλλειψη αναγνώρισης της

«οφειλόμενης ευγνωμοσύνης», επανέρχεται. Έχουμε τόση ανάγκη να μας οφείλει

κάποιος χάριτες; Και είναι τόσα τα «αχάριστα κορμιά» ή μήπως τόσες οι κατά

φαντασίαν ευεργεσίες; Στοιχειωδώς σ’ αυτή τη ζωή δίνουμε και παίρνουμε. Άλλοτε

η παλάντζα γέρνει προς τη μία μεριά, άλλοτε προς την άλλη. Και υπάρχουν

άνθρωποι που δίνοντας νιώθουν πλουσιότεροι και άνθρωποι που παίρνοντας ­ τους

βλέπουμε, άλλωστε ­ νιώθουν φτωχότεροι. Ζήτημα παιδείας και ψυχής ­ πράγματα,

δηλαδή, που ελάχιστα επηρεάζει μια ­ ας πούμε πραγματική ­ ευεργεσία. Έπειτα,

μήπως δεν είναι στη φύση του ανθρώπου να θυμάται περισσότερο τα όσα καλά ­

όπως πιστεύει ­ έκανε από τα όσα καλά δέχτηκε; Γιατί τόση εμμονή στην

αχαριστία; Στο τέλος-τέλος, αν πίσω από το καλό κρύβεται η προσδοκία της

ανταπόδοσης ή έστω της μνήμης, πρόκειται για «φτωχό καλό», ιδιοτελές, καλύτερα

να μένει. Προσωπικά πιστεύω πως μέσα μας κρύβουμε όλοι ­ ποιος λίγο, ποιος

πολύ ­ έναν ευεργέτη και έναν αχάριστο. Ο Νίτσε, άλλωστε, τα είπε όλα μ’

εκείνη την τόση δα φράση: «Θέλεις να κάνεις κάποιον εχθρό σου; Ευεργέτησέ

τον». Και γιατί τώρα όλα αυτά; Έτσι. Γιατί μου πέρασε απ’ το μυαλό ότι αύριο

μπορεί να απαιτούμε ευγνωμοσύνη από τα Σκόπια ­ σιγά και την προσφορά μας… ­

και να μιλάμε για αχαριστία.

Τελευταία Νέα