Αναζήτηση
|
|
Υπερηφανευόμαστε να δηλώνουμε ότι ο αθλητισμός γεννήθηκε στην Ελλάδα.
Καμαρώνουμε για τις επιτυχίες κάποιων πρωταθλητών μας σε ευρωπαϊκά και
παγκόσμια πρωταθλήματα και Ολυμπιακούς Αγώνες. Στη Βαρκελώνη το 1992 η Βούλα
Πατουλίδου, με το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα με εμπόδια, άνοιξε τους
ορίζοντες των αθλητών μας. Με αποδείξεις τους έπεισε ότι έχουν τις δυνατότητες
να ανέβουν στο κορυφαίο σκαλοπάτι του βάθρου. Ήταν η επιτυχία της σπουδαία για
τον αθλητισμό μας.
Παρά τις επιτυχίες μας όμως στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996
και του Σίδνεϊ το 2000, δεν μπορούμε να μιλάμε για αθλητική ανάπτυξη. Απλώς
έχουν γίνει κάποια βήματα σε συγκεκριμένα αθλήματα ( στίβος, άρση βαρών,
γυμναστική, ιστιοπλοΐα, τάε κβο ντο). Στα ομαδικά αθλήματα υστερούμε σοβαρά,
αν και χορεύουν στα τερέν πολλά δισεκατομμύρια δραχμές. Στην κολύμβηση η
κατάσταση είναι τραγική, αφού η απόσταση από τις άλλες χώρες παραμένει
τεράστια.
Είναι αναγκαίο να μετρήσουμε τα βήματα του αθλητικού κινήματος στη χώρα
μας. Ιδιαίτερα τώρα, που έχουμε μπροστά μας τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
Η πραγματικότητα θα ξαφνιάσει τους μελετητές. Η συρρίκνωση του αθλητικού
κινήματος δεν περιγράφεται. Τα αθλητικά σωματεία πορεύονται με τον πρόεδρο,
τον γραμματέα και δύο-τρεις συνεργάτες. Απουσιάζουν τα μέλη, οι ενεργοί
φίλαθλοι, οι εραστές της αθλητικής ιδέας. Ο ρόλος των γονέων των αθλητών είναι
σημαντικός για τη λειτουργία των σωματείων, συνήθως όμως επιζήμιος για την
καλλιέργεια του ταλέντου των παιδιών τους, αφού τα θεωρούν προικισμένα και
εκκολαπτόμενους άσους, ανεξάρτητα από τα πραγματικά προσόντα τους.
Είναι επιβεβλημένο να ενισχυθούν γενναία τα ερασιτεχνικά σωματεία, που
αποδεδειγμένα καλλιεργούν πολλά τμήματα και προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στη
νεολαία και τον αθλητισμό μας. Το κονδύλι πρέπει να είναι μεγάλο, γιατί οι
εθελοντές παράγοντες δεν έχουν τις περισσότερες φορές τη δυνατότητα να
προσφέρουν τα απαραίτητα χρήματα.
Τα αθλητικά σωματεία είναι τα σημαντικότερα κύτταρα του αθλητισμού μας.
Χωρίς αυτά πώς θα φθάσουμε στο 2004;
