Αυτό το είδος ανθρώπων κινδυνεύει να εξαφανιστεί; Αυτοί οι κυνηγοί της ελπίδας

που τρέχουν εδώ κι εκεί, στηρίζουν κακοπαθημένες ζωές στις «άγονες» γωνιές του

πλανήτη, υπερασπίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα σε ολοκληρωτικά ή ακόμη και

δημοκρατικά καθεστώτα, δίνουν μάχες για το περιβάλλον και συχνά παίρνουν

ρίσκο, αυτοί πώς θα γίνει ν’ αυγατίσουν αντί να χαθούν; Τους λένε κάποιοι

σαλεμένους, ιδεοληπτικούς, γραφικούς. Μα την αλήθεια, με αηδιάζουν οι

απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί από τους «προσγειωμένους» και «ευφυείς» που

σαρκάζουν την ελπίδα. Είδα τις προάλλες τη Γεωργία να κρατάει, μαζί με άλλους,

ένα πανό υποστήριξης των Κούρδων απεργών πείνας στις φυλακές της Τουρκίας.

Πονάει. Και αισθάνεται χρέος της να διαμαρτύρεται έμπρακτα αντί να χαζεύει

στην τηλεόραση σκηνές φρίκης. Διάβασα την απάντηση της Αθηνάς στα «ΝΕΑ» όταν

ρωτήθηκε γιατί πήγε στην Γκρίνπις. Από μια φωτογραφία, είπε. «Ένα φουσκωτό

μπαίνει ανάμεσα σε ένα τεράστιο φαλαινοθηρικό και μία φάλαινα και σταματάει το

κυνήγι. Μ’ έκαναν να πιστέψω ότι υπάρχει ελπίδα». Ένα κλικ. Τόσο απλό.

Θυμάμαι την πρώτη αντιπροσωπεία της νεαρής τότε Διεθνούς Αμνηστίας πριν από

τριάντα χρόνια στην Αθήνα ­ η δικτατορία ήταν στο μεσουράνημά της. Κι όμως, ο

Μάρτιν έκανε καλή δουλειά, γυρίζοντας με τους εθελοντές του στις φυλακές και

στέλνοντας αδιάψευστα ραπόρτα σ’ όλους τους αδρανείς οργανισμούς, που

καμώνονταν πως δεν ήξεραν. Και τον Φιλίπ, του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού,

«καροτσάκι» τον πέταξαν από το διαβόητο ΕΑΤ/ΕΣΑ αλλά βοήθησε όσο λίγοι. Αυτοί,

λοιπόν, είναι οι «λαλημένοι»; Κι εμείς οι υπόλοιποι τι είμαστε; Οι μάγκες και

οι γνωστικοί που τους κολλάμε την ταμπέλα και… καθαρίζουμε;

Τελευταία Νέα