ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ Ο θάνατος της Αριστεράς

Κοιτάξτε αυτή τη φωτογραφία: είναι από τη σφαγή 2.000 Παλαιστινίων, πριν

από 19 χρόνια, στη Σάμπρα και τη Σατίλα. Ο υπεύθυνος γι’ αυτή τη σφαγή είναι ο

νέος ηγέτης του Ισραήλ.

Πριν από τέσσερα χρόνια, ο Αβί Μογκραμπί γύρισε μια ταινία που λεγόταν «Πώς

Ξεπέρασα τον Φόβο μου και Έμαθα να Αγαπώ τον Αρίκ Σαρόν». Πρωταγωνιστούσε ένας

αριστερός σκηνοθέτης ­ που υποδυόταν ο ίδιος ο Μογκραμπί ­ ο οποίος είχε

βαλθεί να αποκαλύψει το βρώμικο παρελθόν και τις ακροδεξιές πεποιθήσεις του

Αριέλ (ή Αρίκ, όπως είναι το υποκοριστικό του) Σαρόν. Όσο περνούσε ο καιρός,

όμως, ο σκηνοθέτης έμοιαζε να αλλάζει άποψη, υποκύπτοντας στο χάρισμα του

αντιπάλου του. Μάταια τού ψιθύριζε η γυναίκα του: «Θυμήσου τον Λίβανο, θυμήσου

τη Σάμπρα και τη Σατίλα». Στο τέλος τον χώρισε.

Οι Ισραηλινοί έχουν πάθει το ίδιο με τον σκηνοθέτη, λέει ο Μογκραμπί στο

περιοδικό Νιου Στέιτσμαν. Ξέχασαν ποιος είναι ο Σαρόν. Ο άνθρωπος αυτός

είναι υπεύθυνος για τον πόλεμο στο Λίβανο, τις σφαγές στη Σάμπρα και τη

Σατίλα, τους οικισμούς στη Δυτική Όχθη. Αλλά τους Ισραηλινούς δεν τους

ενδιαφέρει. Ο πανικός τους μετά τη βία των τελευταίων μηνών είναι τόσο

μεγάλος, ώστε μοιάζουν με την τραυματισμένη αγελάδα που διασχίζει παραπατώντας

τον αυτοκινητόδρομο. Και τη μεγαλύτερη ευθύνη γι’ αυτό τη φέρει η ισραηλινή

Αριστερά που, έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη της προς τους Παλαιστίνιους,

φαίνεται να χάνει και τον λόγο της ύπαρξής της.

Τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν ο Αραφάτ έθεσε για άλλη μια φορά το ζήτημα της

επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων, μια ομάδα αριστερών διανοουμένων

υπέγραψε ένα υπόμνημα με το οποίο εξέφραζαν τη διαφωνία τους. «Με έπαιρναν

τηλέφωνο οι φίλοι μου από την Ευρώπη και με ρωτούσαν: γιατί, γιατί;», λέει ο

συγγραφέας Μεΐρ Σαλέβ, ένας απ’ αυτούς που υπέγραψαν. «Μα αν επιστρέψουν οι

Παλαιστίνιοι, θα είναι η καταστροφή του Ισραήλ. Πρέπει να φτιάξουμε τις

βαλίτσες μας και να αρχίσουμε πάλι να περιπλανιόμαστε». Και ο Σαλέβ είναι

μετριοπαθής. Άλλοι δυσαρεστημένοι αριστεροί έχουν στραφεί στην ακροδεξιά. Και

υποστηρίζουν ότι η μόνη λύση είναι η ανταλλαγή πληθυσμών. Με άλλα λόγια, να

εκδιωχθούν όλοι οι Άραβες από το κράτος του Ισραήλ.

Πριν ιδρυθεί η Παλαιστινιακή Αρχή, λέει το ανέκδοτο, ένας Παλαιστίνιος που

ήθελε να μεταβεί στο Ισραήλ ή να ταξιδέψει στο εξωτερικό, έπρεπε να απευθυνθεί

στον Σλόμο. Τώρα, πρέπει να απευθυνθεί στον Άχμετ, ο οποίος με τη σειρά του θα

απευθυνθεί στον Σλόμο. Οι εξευτελισμοί που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι, οι

αποκλεισμοί και οι απαγορεύσεις της κυκλοφορίας, είναι καθημερινοί. Και η

συλλογική τιμωρία φέρνει συλλογική οργή. Αλλά η ισραηλινή Αριστερά αρνείται να

το καταλάβει. Γι’ αυτήν, υπεύθυνοι της σημερινής κατάστασης είναι ο Αραφάτ και

οι Παλαιστίνιοι, που πρόδωσαν την εμπιστοσύνη της. Η ανάληψη της εξουσίας από

τον Αριέλ Σαρόν ενοχλεί ασφαλώς τους Ισραηλινούς διανοούμενους. Αλλά δεν

έκαναν τίποτα για να την αποτρέψουν.