Πολιτικό σκηνικό ασάφειας, ρευστότητας, αναδιατάξεων και σημαντικών αλλαγών,

μόλις 8 μήνες μετά τις εκλογές, διαπιστώνεται από τους Έλληνες πολίτες και

επικυρώνεται από τα ευρήματα όλων των δημοσκοπήσεων.

Μείζον πρόβλημα έχει ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς με την πολιτική

καταγραφή του διά του Συνασπισμού.

Ο ΣΥΝ έχει ένα στοίχημα με τον εαυτό του και με όσους και όσες τον

παρακολουθούν. Θα καταγραφεί στο πολιτικό σύστημα ως μια δύναμη σταθερή,

υπαρκτή στο Κοινοβούλιο ή θα είναι ο επόμενος πολιτικός χώρος… εκτός;

Η μέχρι σήμερα κεντρική πολιτική πρότασή του ήταν: Αυτόνομος Συνασπισμός,

προγραμματική αντιπολίτευση. Κάπου αισχυντηλά διατυπωμένη (για να βρίσκεται)

και η πρόταση εξουσίας (αφού κάθε κόμμα που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να

έχει) με τον τίτλο «εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης με τη συνεργασία όλων

των προοδευτικών δυνάμεων».

Η πλειοψηφία που σχηματίστηκε στο 3ο Συνέδριο άρχισε να διαμορφώνει και την

περίφημη «αριστερή στροφή», που όλο και περισσότερο ταυτίζεται με έναν

καταγγελτικό λόγο και όλο και λιγότερο με κριτική που προβάλλει εναλλακτικές

δυνατότητες και προτάσεις…

Δυνάμεις της Αριστεράς, προσωπικότητες που συμπορεύτηκαν με τον ΣΥΝ στις

τελευταίες εκλογές, ένα σημαντικό τμήμα του ίδιου του ΣΥΝ, το ΔΗΚΚΙ, οι

πρόσφατα διαγραμμένοι «5» του ΚΚΕ, προωθούν με σταθερότητα τη συγκρότηση του

τρίτου, του αριστερού πόλου για την κοινή αριστερή δράση τώρα, στις

δημοτικο-νομαρχιακές εκλογές και… έπεται συνέχεια.

Το κοινό κείμενο των ευρωβουλευτών Αλαβάνου, Θεωνά, Μπακόπουλου έχει στόχο. Το

μείζον ζήτημα είναι ότι από την ηγεσία του ΣΥΝ δεν υπήρξε ουδεμία απάντηση!

Μιθριδατισμός ή πολιτική επιλογή του: «ας υπάρχει πίεση από τα αριστερά για να

φαίνεται ότι εμείς, ως μη αποδεχόμενοι, ισορροπούμε στο κέντρο»; Αυτό το

«κέντρο» όμως δεν παράγει τίποτε! Ή μάλλον δοθείσης και της «αριστερής

στροφής» γίνεται η «διολίσθηση μετά παραμυθίας», όπως έλεγε και γνωστός

ψυχίατρος του χώρου, στη στρατηγική του αριστερού πόλου…

Εξηγούμαι: Η συγκυρία δεν είναι τυχαία. Οι πολιτικές δυνάμεις διατάσσονται

μπροστά στις δημοτικο-νομαρχιακές εκλογές. Η στόχευση όλων των «σύμμαχων»

δυνάμεων με τις οποίες πορεύτηκε ο ΣΥΝ στις βουλευτικές εκλογές είναι ο

αριστερός πόλος στην Αυτοδιοίκηση.

Η προοπτική του αριστερού πόλου έχει περιεχόμενο, είναι στέρεη. Είναι μια

πρόταση, μπορεί να διαμορφώσει ένα σχηματισμό δυνάμεων υπολογίσιμο, στον βαθμό

που θα ξεπερνιούνται και ανυπέρβλητα εμφανιζόμενα εμπόδια σήμερα (π.χ. η στάση

του ΚΚΕ απέναντι στον ΣΥΝ).

Τα σχήματα όμως δεν είναι ερήμην της πολιτικής πρότασης. Αυτή την πολιτική

πρόταση του «μετώπου της άρνησης» με τον ταυτόχρονο μαξιμαλισμό και την

περιχαράκωση έχει τάξει τον εαυτό της να προωθήσει η Ανανεωτική Αριστερά;

Σε αντίθεση, υπήρξε και υπάρχει ένα σύστημα προτάσεων και θέσεων που αρθρώνουν

στρατηγική. Τέτοια που επιβάλλεται και από την πρώτη ανάλυση των αποτελεσμάτων

των βουλευτικών εκλογών. Δηλαδή, τη συστηματική προσπάθεια που μπορεί και

πρέπει να αναληφθεί ώστε το 40% των ψηφοφόρων, που έφυγαν προς την κάλπη του

ΠΑΣΟΚ, να επανακάμψει στον ΣΥΝ. Είτε ως εκλογική απλώς συμπεριφορά, είτε, το

κυριότερο, και ως φυσική παρουσία. Πρόκειται για τη στρατηγική που αναφέρεται

στη σύγκλιση των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της οικολογίας, του

ευρωπαϊσμού και του εκσυγχρονισμού, μέσα από διάλογο και ενδεχομένως κοινές

πρωτοβουλίες στον χώρο της σημερινής καλούμενης κεντροαριστεράς.

Η Ανανεωτική Αριστερά οφείλει να έχει στόχο όχι την απλή συγκρότηση μιας

Αριστεράς δι’ εαυτήν, αλλά τη διαμόρφωση των όρων και προϋποθέσεων σύγκλισης

των προοδευτικών και εκσυγχρονιστικών δυνάμεων ώστε το αίτημα της κοινωνίας

για μια προοδευτική και δημοκρατική διακυβέρνηση του τόπου να

υποστασιοποιείται.

Το ΠΑΣΟΚ και ο Πρωθυπουργός Κ. Σημίτης με τις ακολουθούμενες πολιτικές και

οικονομικοκοινωνικές επιλογές αποδέχονται αλλά και συμμετέχουν σε μια

συντηρητικοποίηση του πολιτικού βίου όπου και οι επιλογές των κυρίαρχων

οικονομικών και πολιτικών κύκλων φαίνεται να βάζουν τη σφραγίδα τους. Αυτό

ουδόλως απαλλάσσει τις δυνάμεις της Ανανεωτικής Αριστεράς (όχι μόνο τον ΣΥΝ

αλλά και τα μορφώματα, κινήσεις και πρωτοβουλίες του χώρου) να έχουν σταθερή

στόχευση για την προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου, για τις αναγκαίες

διαρθρωτικές αλλαγές, για τη ριζοσπαστική μεταρρύθμιση του πολιτικού

συστήματος.

Και βέβαια το ΠΑΣΟΚ και ο ηγέτης του οφείλουν να είναι αυτοί που θα αναλάβουν

μια πρωτοβουλία προοπτικής ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού. Άλλωστε θα

είναι αυτοί που θα φέρουν την κύρια ευθύνη για την επερχόμενη ήττα και την

άνοδο της συντηρητικής παράταξης στην εξουσία.

Τυχόν πρωτοβουλίες από όποια άλλη πλευρά ενέχουν και το στοιχείο του

ατελέσφορου αλλά και του… «μικρομεγαλισμού» (!).

Το εκλογικό σώμα όμως που είναι αυτοτοποθετημένο στον ευρύτερο χώρο της

κεντροαριστεράς, που έχει την αίσθηση των μεγεθών αλλά και των αναγκαιοτήτων,

μπορεί να εκτιμήσει τη σταθερή θέση, την ανοιχτή πρόταση και το κυριότερο το

χρήσιμο της ενισχυμένης παρουσίας στο Κοινοβούλιο και στην κοινωνία μιας

δύναμης της Αριστεράς που με συνέπεια και σταθερότητα αρθρώνει έναν πολιτικό

λόγο, έχει εναλλακτική πολιτική πρόταση εξουσίας και θέλει να συνεισφέρει από

θέσεις ευθύνης για την προοδευτική πορεία του τόπου…

Ο Δημήτρης Χατζησωκράτης είναι πρώην διευθυντής της «Αυγής»