Αναζήτηση
Το ονόμασαν «σύνδρομο των Βαλκανίων». Κάποιοι αντείπαν για «σύνδρομο του
ΝΑΤΟ». Μήπως, όμως, θα ήταν χρήσιμο να μιλήσουμε και για την «παράπλευρη»
εμφάνιση του γνωστού «ελληνικού συνδρόμου»;
Τα βλήματα από απεμπλουτισμένο ουράνιο, τα οποία κατέχουν πολλές χώρες, δεν
έχουν απαγορευθεί από κάποια διεθνή σύμβαση. Όμως, αυτό κάθε άλλο παρά
υποδηλώνει την αθωότητά τους. Δεν είναι ανάγκη να πιστέψει κανείς τις
τερατολογίες που έχουν ακουστεί.
Αρκούν οι ΝΑΤΟϊκές οδηγίες, οι οποίες κάνουν αντιληπτό πως minimum υπάρχει
πρόβλημα για όσους έλθουν σε άμεση επαφή με βληθέντες στόχους, δηλαδή για τους
στρατιώτες (που έχουν, όμως, προειδοποιηθεί) και, κυρίως, για τους
ανυποψίαστους ντόπιους πληθυσμούς και ιδιαίτερα τα παιδιά.
Από εκεί και πέρα διαφέρουν οι απόψεις για το αν η ραδιενεργός σκόνη
δημιουργεί προβλήματα σε ακτίνα λίγων δεκάδων μέτρων ή πολλών χιλιομέτρων.
Οι έως τώρα έρευνες δεν έχουν αποδείξει τη maximum εκδοχή. Δεν είναι μόνον οι
διεθνείς ή οι ελληνικές μετρήσεις, είναι και αυτές της σερβικής πλευράς που
εντόπισαν αυξημένη ραδιενέργεια σε πέντε μέρη και σε ελάχιστα στρέμματα.
Οι αμφιβολίες για το μέγεθος του προβλήματος δεν υποδεικνύουν μόνο την ανάγκη
να συνεχισθούν οι έρευνες κατά τον πλέον αξιόπιστο τρόπο. Υποδεικνύουν και την
ανάγκη να απαγορευθεί η χρήση των βλημάτων απεμπλουτισμένου ουρανίου. Γιατί οι
αμφιβολίες στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν λειτουργούν υπέρ του κατηγορουμένου,
όπως στα Δικαστήρια, αλλά εναντίον του.
Άλλωστε, αρκεί και η ελάχιστη εκδοχή του προβλήματος που συνεπάγεται κινδύνους
για εκείνους που υποτίθεται ότι προστατεύει η εκτόξευση των βλημάτων.
Αν η ελληνική συζήτηση επικεντρωνόταν στα προηγούμενα εκφράζοντας μια γνήσια
ανησυχία, δεν θα μιλούσαμε για «ελληνικό σύνδρομο». Όμως, επικράτησε η
υστερία, η υπερβολή, ο κομπογιαννιτισμός, ο άγονος αντιδυτικισμός και ο
στείρος ελληνοκεντρισμός. Αποτέλεσμα, ακόμα και η ισορροπημένη στάση της
κυβέρνησης, μετά την αρχική αμηχανία και αντιφατικότητα, να συνοδεύεται από
μπόλικη σάλτσα υποκρισίας.
Τα παραδείγματα του «ελληνικού συνδρόμου» αφθονούν.
Σαν να μην έφθαναν διάφοροι που χρίσθηκαν ειδικοί και κινδυνολογούσαν,
ακούσαμε από επίσημα χείλη του κυβερνώντος κόμματος να μιλούν για «πυρηνικό
πόλεμο», πράγμα που δεν είχε τολμήσει να εκστομίσει ούτε ο Μιλόσεβιτς.
Σύμπασα η αντιπολίτευση απαίτησε να αποχωρήσει το ελληνικό τμήμα των
ειρηνευτικών δυνάμεων από το Κοσσυφοπέδιο, δέσμια της αντίληψης του ανεύθυνου
«ομφαλού της γης», αφού παρόμοιο αίτημα δεν διατυπώθηκε σε καμία από τις
υπόλοιπες 47 χώρες της ειρηνευτικής δύναμης.
Σύσσωμη και πάλι η αντιπολίτευση εξέφρασε το γνωστό «ελληνικό δαιμόνιο»
και ζήτησε τη μετεγγραφή των φοιτητών που είχαν αποφασίσει να σπουδάσουν εκεί
μετά λόγου γνώσεως, αφού είχε, ήδη, ξεσπάσει ο πόλεμος στην πρώην
Γιουγκοσλαβία.
Υπέρμαχοι των υπερεξοπλισμών και της «θερμής» αντιμετώπισης της Τουρκίας
μετατράπηκαν σε μιας χρήσεως κήρυκες του μονομερούς αφοπλισμού.
Στο πλαίσιο, ίσως και στον πυρήνα, αυτής της επανεμφάνισης του «ελληνικού
συνδρόμου» βρισκόταν η ανάγκη του κυκλώματος των Ελλήνων υποστηρικτών του κ.
Μιλόσεβιτς για ρεβάνς.
Αυτοί που κάποτε αποκαλούσαν τον Μιλόσεβιτς «Ντε Γκωλ των Βαλκανίων»,
υπέστησαν σοκ και λούφαξαν μετά την παταγώδη κατάρρευσή του μέσα σε ουρανομήκη
λαϊκή αποδοκιμασία. Με αφορμή την υπόθεση ήρθαν πάλι στην επιφάνεια, για να
δηλώσουν δικαιωμένοι. Όχι τόσο για τους βομβαρδισμούς του ’99 για τους
οποίους και άλλοι είχαν αντιρρήσεις επειδή δεν υπήρχε σαφής εντολή του ΟΗΕ
όσο για να ξαναγράψουν την ιστορία, που έχει πλέον μιλήσει, σβήνοντας την
καταπίεση και την εθνοκάθαρση των Κοσοβάρων από τον Μιλόσεβιτς. Αποσιώπησαν
ότι είναι πάλι οι Κοσοβάροι που θα κληθούν να πληρώσουν τις όποιες συνέπειες
από το απεμπλουτισμένο ουράνιο ή υποκριτικά κόπτονταν τώρα για τον κίνδυνο
λευχαιμίας, όταν για χρόνια αδιαφορούσαν για το λεπίδι του Αρκάν και άλλων
ηρώων τους!
Στο ίδιο μοτίβο θυμήθηκαν ακόμα και τους σύντομους βομβαρδισμούς του ’95 στη
Βοσνία που έγιναν με σαφή εντολή του ΟΗΕ, είχαν πράσινο φως και από τον ίδιο
τον Μιλόσεβιτς και οδήγησαν στη λήξη των εχθροπραξιών και τη συμφωνία του
Ντέιτον.
Εν ολίγοις, ελέω του «ελληνικού συνδρόμου», μας καλούν μαζί με τα νερά
δηλαδή το απεμπλουτισμένο ουράνιο να πετάξουμε και το παιδί δηλαδή το
ενδιαφέρον για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της σταθερότητας και
της ειρήνης.
Ο δημοσιογράφος Θανάσης Γεωργακόπουλος είναι στέλεχος της Ανανεωτικής
Εκσυγχρονιστικής Κίνησης της Αριστεράς.
