Μάθημα χωρίς… σύνορα σε Δημοτικό της Αθήνας

Η Μαρίνα, ο Κένεθ, η Ναταλία, ο Ρεντισόν, ο Ηλίας και η Τζοβάνα είναι οι

καλύτεροι φίλοι. Κι αν τους χωρίζουν η γλώσσα, το χρώμα και χαρτιά της

εθνικότητας, τα παιδιά αυτά από τη Νιγηρία, το Σουδάν, την Αίγυπτο, την

Ουκρανία, την Αλβανία, τη Μολδαβία αλλά και την Ελλάδα κάνουν καθημερινά

ασκήσεις φιλίας και κατάργησης των διακρίσεων μέσα στις τάξεις ενός ελληνικού

σχολείου.

Στο 132ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, που ανήκει στο σχολικό συγκρότημα της

Γκράβας, τα αλλοδαπά παιδιά δεν ξεχωρίζουν πια. Πώς άλλωστε, αφού το 55% του

σχολείου αποτελείται από μαθητές ξένων χωρών (από τα 218 παιδιά τα 132). «Το

σχολείο μας πια είναι πολυπολιτισμικό. Το 55-60% των μαθητών μας είναι

αλλοδαποί», λέει στα «ΝΕΑ» η διευθύντρια του σχολείου κ. Στέλλα Πρωτονοτάριου,

τονίζοντας ότι «ο ρατσισμός και η άρνηση είναι συνήθως έντονα στην Α’ τάξη,

γιατί τα Ελληνόπουλα δεν έχουν συνηθίσει την παρουσία των αλλοδαπών μαθητών.

Μέσ’ από τη δουλειά που γίνεται, όμως, από τη μία τάξη στην άλλη, τα παιδιά

συνηθίζουν και γίνονται και φίλοι».

Πρόβλημα η μη ύπαρξη τάξεων υποδοχής

Οι αλλοδαποί μαθητές στο 132ο Δημοτικό Σχολείο είναι πολύ καλοί μαθητές.

«Πολλοί είναι άριστοι, καλύτεροι ακόμη και από τους Έλληνες μαθητές. Παρ’ όλο

που πολλά δεν ήξεραν ούτε τη γλώσσα όταν ήρθαν. Υπάρχει στο σχολείο παιδί από

τη Ρουμανία που έμαθε ελληνικά μέσα σε τρεις μήνες και είναι η καλύτερη

μαθήτρια της τάξης. Είναι πολύ έξυπνα παιδιά και απ’ ό,τι φαίνεται, οι

δυσκολίες που περνούν, τα κάνουν να προσπαθούν περισσότερο και να μαθαίνουν

πιο γρήγορα», λέει η διευθύντρια του σχολείου, κ. Πρωτονοτάριου.

Όσο για τους γονείς: «Μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά οι ξένοι γονείς

ενδιαφέρονται περισσότερο από τους Έλληνες. Έρχονται συχνά και ρωτούν για την

πρόοδο των παιδιών τους, ενώ μην ξεχνάτε ότι πολλοί από αυτούς είναι

μορφωμένοι άνθρωποι και δίνουν μεγάλη σημασία στην εκπαίδευση των παιδιών

τους».

Τα πράγματα, ωστόσο, δεν είναι τόσο απλά και εύκολα για τα ελληνικά σχολεία

στα οποία φιλοξενούνται και αλλοδαπά παιδιά. Και αυτό επειδή, όπως επισημαίνει

η κ. Πρωτονοτάριου, «δεν λειτουργούν τάξεις υποδοχής, οι οποίες είναι

απαραίτητες για τα παιδιά που δεν γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα. Δεν υπάρχουν

χώροι, δεν υπάρχει καμία ειδική κατάρτιση των δασκάλων και όλα επαφίονται στον

πατριωτισμό και την προσπάθεια των ίδιων των εκπαιδευτικών».

Η τάξη υποδοχής λειτούργησε πέρυσι στο 132ο Δημοτικό, «μέσα στο γραφείο των

καθηγητών, αφού δεν υπήρχε ειδικός χώρος. Ακόμα και τα ανάλογα βιβλία ήρθαν

μετά τα Χριστούγεννα. Δεν υπάρχει η κατάλληλη υποδομή ούτε τα κατάλληλα βιβλία

και κάθε δάσκαλος αναγκαστικά χρησιμοποιεί προσωπικό υλικό στην τάξη», λέει η

κ. Ιλιάνα Σταυροπούλου, δασκάλα στην περσινή τάξη υποδοχής, αφού για τη φετινή

χρονιά «έχουμε κινήσει τις απαιτούμενες διαδικασίες, αλλά δεν έχει δοθεί ακόμη

έγκριση για τη λειτουργία τάξης υποδοχής».

Τα προβλήματα όμως δεν είναι μόνον αυτά. Ελληνόπουλα και αλλοδαπά παιδιά

γίνονται αμέσως φίλοι. Δεν λείπουν όμως και οι περιπτώσεις που παλιές

νομοθεσίες έρχονται με κάθε ευκαιρία να υπενθυμίσουν στους αλλοδαπούς μαθητές

ότι δεν είναι ίσοι με τους Έλληνες. «Υπάρχει μαθητής από την Αλβανία στην ΣΤ’

που είναι ο καλύτερος στην τάξη. Κανονικά θα έπρεπε να είναι σημαιοφόρος ή

παραστάτης. Ο νόμος όμως το απαγορεύει, επειδή είναι αλλοδαπός. Δεν μπορούμε

να διδάσκουμε στα παιδιά ότι έχουν υποχρεώσεις και στην πράξη να τους

αποδεικνύουμε ότι δεν έχουν δικαιώματα», τονίζει η διευθύντρια του σχολείου.

Οι ίδιοι οι μαθητές πάντως τα έχουν βρει μεταξύ τους. Στην Δ’ τάξη τα

Ελληνόπουλα συνυπάρχουν με τον Νικόλα και τον Κένεθ από τη Νιγηρία, τη Ναταλία

από την Ουκρανία και τον Ηλία από το Σουδάν. Η μικρή Ναταλία λέει ότι ένιωσε

φόβο όταν ήρθε στην Ελλάδα πριν από ενάμιση χρόνο, αλλά «τα παιδιά με

δέχτηκαν, έχω πολλούς φίλους, έμαθα και τη γλώσσα και δεν έχω κανένα

πρόβλημα». Την ίδια ώρα, ο Κένεθ, ο οποίος είναι πρώτη χρονιά στην Ελλάδα,

λέει ότι δεν τον τρομάζει τίποτα και ότι μέρα με τη μέρα συνηθίζει, ενώ ο

Ηλίας «νιώθει σαν τα άλλα παιδιά» και «δεν αισθάνεται ξένος».

Αρμονική είναι η συμβίωση των παιδιών και στην ΣΤ’ τάξη του Δημοτικού. Ο

Λεντιόν ήρθε από την Αλβανία πριν από έξι χρόνια, «στην αρχή ο δάσκαλος έγραφε

στον πίνακα στα ελληνικά κι εγώ στα αλβανικά, ποτέ όμως δεν ένιωσα ότι είμαι

από άλλη χώρα», λέει. Ο συμπατριώτης και συμμαθητής του Ρεντισόν ήρθε στην

Ελλάδα πριν από έναν χρόνο, «στην αρχή έλεγα πως δεν θα γνωρίσω ούτε έναν

φίλο, αλλά τώρα δεν έχω πρόβλημα. Ζήλευα τα παιδιά που έχουν μάθει καλά τα

ελληνικά και φέτος θα προσπαθήσω να τα καταφέρω καλύτερα από πέρυσι»,

εξομολογείται. «Σαν Ελληνίδα» νιώθει και η Σοφία από τη Βόρειο Ήπειρο αφού,

όπως λέει, «όταν πρωτοήρθα στο Νηπιαγωγείο με κορόιδευαν γιατί δεν ήξερα

ελληνικά, αλλά μετά με αγάπησαν».