Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, παίρνω από το αρχείο μου μια παμπάλαια κασέτα, τη

βάζω στο μαγνητόφωνο και ακούω τον Γεώργιο Ρούσσο. Τον αείμνηστο δημοσιογράφο,

ιστορικό και θεατρικό συγγραφέα, που πέρασε παραπάνω από τη μισή ζωή του στο

«Βήμα», στα «ΝΕΑ» και τον «Ταχυδρόμο». Μου μιλάει για τον ελληνοϊταλικό

πόλεμο. Για το Μέτωπο. Όπου είχε σταλεί, απ’ αυτήν εδώ την εφημερίδα, ως

«πολεμικός ανταποκριτής». Μαζί του ήταν ο Παύλος Παλαιολόγος, ο Σπύρος Μελάς,

ο Μυριβήλης, ο Κώστας Αθάνατος, ο Θωμόπουλος, ο Παντελής Καψής, ο Γιοκαρίνης,

ο Θεοφ. Παπακωνσταντίνου και πολλοί άλλοι. Τη συνέντευξη μού την έδωσε στις 25

Οκτωβρίου 1980. Πριν από 20 χρόνια…

«… Ευτυχώς που έφτασα με καθυστέρηση 45 ημερών στο Μέτωπο. Αν ήμουν από την

αρχή, θα υποχρεωνόμουνα να γράφω παραμύθια και φιοριτούρες για ενθουσιασμούς

και τα ρέστα. Η κατάσταση, όμως, ήταν διαφορετική. Υπήρχαν σοβαρές ελλείψεις,

όχι μόνο σε πολεμοφόδια, αλλά και σε τρόφιμα και σε φάρμακα. Και οι

μετακινήσεις, δράμα. Πολλοί αεροκοπανάγανε…».

«… Τι ήθελα να γίνω δημοσιογράφος; Τι να γράψεις με διπλή λογοκρισία πάνω

απ’ το κεφάλι σου; Μας μάζευε τα βράδια ο Μπαλοδήμος και μας διάβαζε το

ανακοινωθέν. Ύστερα τρέχαμε στα καφενεία και συντάσσαμε τα τηλεγραφήματά μας.

Τα ήλεγχαν στο Μέτωπο, τα ήλεγχαν και στην Αθήνα και άντε μετά να μάθει ο λαός

την αλήθεια…».

«… Ο Σπύρος Μελάς με είχε κάνει έξω φρενών. Πήγαινε στην πρώτη γραμμή και

έκανε, τάχα, επιτόπιο ρεπορτάζ! Μπαρούφες. Δημοσιογραφία εντυπώσεων. Ύμνοι και

κόντρα ύμνοι. Εγώ ακολούθησα άλλη γραμμή. Πήγαινα τα μεσημέρια στα νοσοκομεία

και μιλούσα με τους τραυματίες, φαντάρους και αξιωματικούς. Μου λέγανε τα

πάντα. Εντυπωσιακό στοιχείο: κανένας δεν γκρίνιαζε! Για τίποτα! Κι ας ήταν

όλοι με κρυοπαγήματα, με σφαίρες στα πλευρά, με κομμένα, άλλος χέρια, άλλος

πόδια…».

«… Ο Μανιαδάκης μού ‘χε στείλει έναν ταγματάρχη της Ειδικής Ασφάλειας, τον

Πολιτόπουλο, για να του πω τι βλέπω στο Μέτωπο, επειδή ήμουν γνωστός

αντικαθεστωτικός. Δεν έκανα τον κομψό. Του τα ‘πα χύμα. Και κυρίως του μίλησα

για τους μόνιμους αξιωματικούς, πολλοί από τους οποίους έκαναν το παν για να

μην προωθηθούν στη ζώνη των επιχειρήσεων…».

«… Διώξανε τον Μαλαβέτα στην Αθήνα. Κάπου μίλησε για δημοκρατικούς

αξιωματικούς. Διώξανε και τον Παλαιολόγο. Διέταξε ο Παπάγος να τον συλλάβουνε.

Αιτία μια γυναίκα, που την είχε ερωτευθεί ο Παπάγος, αλλ’ αυτή πήγε με τον

Παλαιολόγο…».

«… Η ζωή μας, τότε, ήταν όλο γάζες και αίμα. Πολύ αίμα. Προσωπικά,

κουβέντιασα με 5.000 τραυματίες! Όλοι τους είχαν καρδιά. Ήταν παλικάρια. Σ’

αυτό τον πόλεμο είχαμε τους λιγότερους αιχμαλώτους και λιποτάκτες. Παλικάρια.

Και όχι παλικάρια κατά τύχην…».