Αναζήτηση
Η αποθέωση του σουρεαλισμού ήταν αυτή την εβδομάδα με τις δηλώσεις των
πολιτικών για το περίφημο πόθεν έσχες. Η εικόνα ορισμένων στα κανάλια, να
απολογούνται γιατί έχουν τόσα κι άλλα τόσα και κομμάτι από άλλα τόσα, λες και
τα έχουν κλέψει, ήταν ό,τι έπρεπε για όλους εκείνους νοσταλγούς ή μη της
χούντας που δεν χωνεύουν το σύστημα. Το δυστύχημα είναι ότι κανείς δεν
σκέφθηκε, και δεν σκέφτεται, ότι αυτή η ιστορία με τα πόθεν έσχες το μόνο που
κάνει είναι να ρίχνει νερό στον μύλο της αντιδημοκρατικής αντίδρασης. Όπως και
κανείς δεν σκέφθηκε ότι είναι τουλάχιστον ανόητο να ασχολείται κανείς με το τι
δηλώνουν οι βουλευτές, διότι ακριβώς τα δηλώνουν. Τα κλεμμένα αν υπάρχουν, τα
προϊόντα ύποπτης συναλλαγής δηλαδή, κανείς δεν είναι κορόιδο να τα δηλώσει,
ώστε να τα παραλάβουν κανάλια και σταθμοί και να τα κοσκινίσουν. Αυτά τα
καταχωνιάζει σε λογαριασμούς στο Λιχτενστάιν στο Λουξεμβούργο, στον Παναμά και
στις νήσους Καϊμάν. (Όχι στην Ελβετία, γιατί τελευταία έχουν γίνει κάτι
στραβές, και κάηκε κόσμος)…
Τελικά τι θέλουμε;
Λοιπόν, να το πάρουμε απόφαση ως κοινωνία. Θέλουμε πολιτικούς στοιχειωδώς
καθαρούς; Θέλουμε. Τότε να χαιρόμαστε που έχουν όσα έχουν. Διότι γιατί να
λυπηθώ εγώ που υπάρχουν λίγοι μόνο φτωχοί βουλευτές και πολλοί πλούσιοι; Τι θα
έπρεπε δηλαδή; Να έχουμε πολλούς φτωχούς; Μα τότε όλοι αυτοί θα ήταν υποχείρια
των κάθε λογής συμφερόντων. Βεβαίως «μεγάλη κουβέντα μη λες για κανέναν», αλλά
αν εξαιρέσει κανείς τους δέκα «ντενεκέδες» που και ο πρόεδρος της Βουλής
Απόστολος Κακλαμάνης έχει «υποδείξει», οι υπόλοιποι δεν έχουν πρόβλημα.
Εμφανές τουλάχιστον. Αμ το άλλο; Ότι οι πολιτικοί δηλώνουν ό,τι έχουν, αλλά
όχι από πού τα έχουν. Να βάλουμε το ΣΔΟΕ να κάνει έρευνα!! Αλλά προηγουμένως
το ΣΔΟΕ να ελέγξει και τον καθένα μας, έτσι ώστε να γίνουμε η κοινωνία της
απόλυτης καχυποψίας…
Έργα καχυποψίας
Η καχυποψία είναι μεγάλη αρρώστια. Δεν μπορείς να απολαύσεις τίποτε. Πίσω από
κάθε πράγμα «ανακαλύπτεις» κάτι ύποπτο, στημένο, συνωμοτικό. Να, τώρα γίνεται
κουβέντα για τα περιουσιακά στοιχεία του Κώστα Καραμανλή. Αποτιμήθηκαν στο 1
δισεκατομμύριο δραχμές. Μπορεί να είναι λιγότερα, γιατί ο υπολογισμός έχει ένα
στοιχείο αυθαιρεσίας, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Σημασία έχει το
γεγονός. Ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει μια τέτοια
περιουσία. Και πως σ’ αυτά περιλαμβάνεται και μια ανώνυμη τεχνική εταιρεία. Εκ
γονικής παροχής, έστω. Πλην όμως την έχει. Και είναι και κερδοφόρος η
εταιρεία. Οπότε μπαίνουν τα ερωτηματικά. Μπορεί να έχει εταιρεία; Μπορεί η
εταιρεία αυτή να λειτουργεί υπό συνθήκες ελεύθερης αγοράς; Να διεκδικεί, ας
πούμε, έργα ή εργάκια όχι του Δημοσίου, λέμε τώρα, αλλά του «Τιτάνα», που
ανήκει σε έναν μεγάλο επιχειρηματία, τον κύριο Κανελλόπουλο; ΄Η του Δήμου Νέας
Κρήνης;
Η Δημοκρατία ασφυκτιά
Ερωτήσεις, χωρίς απαντήσεις. Επί του παρόντος, υποθέτουμε. Διότι απαντήσεις
πρέπει να δοθούν και σύντομα. Αυτή η μαύρη τρύπα με το «πόθεν έσχες» μπορεί να
τους καταπιεί όλους. Αλλά και εμείς, ως κοινωνία, δεν θα πρέπει να
αποφασίσουμε πώς ακριβώς θέλουμε τον πολιτικό κόσμο; Θέλουμε ο Σημίτης να
μένει στη Δραπετσώνα ή στην οδό Αναγνωστοπούλου; Να έχει τόσες καταθέσεις ή
λιγότερες; Να έχει λιγότερα, αλλά πόσο λιγότερα όμως; Κι ο Καραμανλής,
εντάξει, να μην έχει 1 δισ. Με τριακόσια εκατομμύρια θα ήμασταν
ευχαριστημένοι; Με εκατό; Με πενήντα και ένα διαμέρισμα; Δεν είναι γελοία όλα
αυτά; Γελοία είναι. Και επικίνδυνα. Γιατί υπονομεύουν ευθέως το σύστημα.
Πριονίζουν το κλαρί πάνω στο οποίο κάθεται το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Και
δημιουργούν ασφυκτικές συνθήκες για τη Δημοκρατία…
Άσκηση προσέγγισης
Ασφυκτικές συνθήκες για την περίφημη ελληνοτουρκική προσέγγιση δημιουργούν και
τα όσα έγιναν στη διάρκεια της ΝΑΤΟϊκής άσκησης στο Αιγαίο. Όπως μάλιστα έλεγε
πολύπειρος, περί την εξωτερική πολιτική, πολιτικός, τα όσα συνέβησαν με την
άσκηση, «μόνο με την επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων μετά τα Ίμια
μπορούν να συγκριθούν». Και εξηγούσε ότι για πρώτη φορά οι Τούρκοι,
ερμηνεύοντας τη Συνθήκη της Λωζάννης, ισχυρίζονται ότι εκτός από τη χερσαία
αποστρατικοποίηση υπάρχει και αποστρατικοποίηση του εναέριου χώρου. Κατά τον
συγκεκριμένο πολιτικό, «το λάθος ήταν ότι δεν φύγαμε αμέσως από την άσκηση»,
αφήνοντας σαφείς αιχμές κατά της κυβέρνηση και ειδικά για τον Α.
Τσοχατζόπουλο και τον Γ. Παπανδρέου, για τους οποίους υποστηρίζει ότι «δεν
πρέπει να έδωσαν πλήρη εικόνα της κατάστασης στην κυβέρνηση». Περιττό να
αναφερθεί ότι ο πολιτικός ανήκει στο ΠΑΣΟΚ.
Ένα ανέκδοτο μάς δένει
Είπε ένα ανέκδοτο ο Σημίτης, γέλασε πλατιά ο Χριστόδουλος, γέλασαν και οι γύρω
έσπασαν οι πάγοι, αποφάνθηκαν οι δημοσιογράφοι, μεταξύ Πολιτείας και
Εκκλησίας. Ήρθαν και οι κυβερνητικές πηγές να υποστηρίξουν ότι δημιουργούνται
οι προϋποθέσεις για την προσέγγιση, και «έδεσε» το γλυκό. Μόνο που ούτε οι
πάγοι έσπασαν ούτε προϋποθέσεις προσέγγισης δημιουργήθηκαν ούτε κανείς μπορεί
να αλλάξει τα μυαλά του Αρχιεπισκόπου να κάνει αυτό που πιστεύει. Δηλαδή, το
κομμάτι του. Να βγαίνει καθημερινά στα κανάλια, να τρέχουν οι κάμερες πίσω του
όπου κι αν πηγαίνει, να γίνεται είδηση ακόμη και το βήξιμό του. Αν
συγκατανεύσει στο να σταματήσει αυτή η αδιέξοδη πρακτική της συλλογής
υπογραφών, μετά τι θα κάνει; Θα κάθεται στο γραφείο να συζητάει με τον
πρωτοσύγκελλο Θωμά; ΄Η θα τρέχει στις εκκλησίες απλώς να λειτουργεί. Είναι, το
λέω μεταφορικά, σαν να ζητάμε από έναν σταρ που πρωταγωνίστησε στο θέατρο,
ξαφνικά να αποσυρθεί. Γίνονται αυτά;
Δημοσιοποίηση με ερωτηματικά
Το έχουμε ακούσει πολλές φορές το αναφέρουν όλοι οι δεοντολόγοι της γης. Ότι
τα δημόσια πρόσωπα κρίνονται για τη δημόσια συμπεριφορά τους και όχι για την
ιδιωτική τους ζωή. Καμιά αντίρρηση. Αλλά αυτό το πράγμα που γίνεται με τη
Σοφία Παπανδρέου, δεν έχει προηγούμενο. Η γυναίκα αποφάσισε να χωρίσει από τον
άνδρα της. Με γεια της με χαρά της, κι εμείς είμαστε οι τελευταίοι που θα την
κρίναμε. Διότι τίποτε δεν μας νομιμοποιεί. Αφού δεν σχολιάσαμε τον γάμο της,
γιατί να σχολιάσουμε το διαζύγιό της. Όμως αυτό είναι τελείως διαφορετικό
πράγμα με το να χρησιμοποιείται το θρησκευτικό πιστεύω αυτής της γυναίκας για
να δημοσιοποιηθεί το διαζύγιό της. Αποτελεί σύμπτωμα φασιστικής νοοτροπίας,
και οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε ως τέτοιο. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν φαίνεται
πως από τη δημοσιοποίηση αυτή, προκύπτει όφελος για κάποια πλευρά…
Η παγίδα τού… χαβαλέ
Τι κάνει ο άνθρωπος για το ψωμί του για το παντεσπάνι του, για την ακρίβεια.
Δεν χρειάζεται μεγάλη φιλοσοφία να σκεφθεί κανείς τι ώθησε τον Τζίμη Πανούση
να διαφημίσει τη χειμερινή του δουλειά, με τη «σύνθεση» της ελληνικής σημαίας
με το σφυροδρέπανο. Ο άνθρωπος ήθελε τη μέγιστη δυνατή διαφήμιση. Και την
πέτυχε. «Έπαιξε» σε όλα τα κανάλια, για δυο – τρεις ημέρες, όλες τις ώρες της
ημέρας, και τα κατάφερε να μαθευτεί το σόου του σε όλη την Ελλάδα. Το ένα
ερώτημα είναι αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Το δεύτερο είναι πώς έπεσαν στην
παγίδα του τα ΜΜΕ, και φυσικά οι δικαστές που τον δίκασαν. Τα υπόλοιπα, αυτές
δηλαδή τις εκδηλώσεις συμπαράστασης, λυπάμαι, αλλά δεν τις καταλαβαίνω. Ό,τι
υπηρετεί τα εμπορικά σχέδια κάποιου δεν είναι απαραίτητα και τέχνη. Δεν είναι
καν «χαβαλές».
