Αναζήτηση
Διαβάζω νούμερα, στοιχεία και στατιστικές για τη φτώχεια. Στοιχεία ίσως
καθόλου ασφαλή! Ελάχιστοι λόγου χάριν δηλώνουν το πραγματικό τους εισόδημα
στην Εφορία και εξίσου ελάχιστες είναι οι δυνατότητες (από πλευράς υπηρεσιακής
ικανότητας) του κράτους να γνωρίζει ή να θέλει να γνωρίζει τους φτωχούς του
και περί την πενία τους.
Έτσι αποκλίνουν οι έρευνες και αποκλίνουν ακόμα περισσότερο τα συμπεράσματα.
Προσωπικώς δεν είμαι σε θέση να εκτιμήσω και οι περισσότεροι υποθέτω αν οι
Έλληνες που ζουν στο όριο της φτώχειας είναι 1.000.000, όπως βεβαιώνει η μία
έρευνα, ή 2.150.000 όπως ισχυρίζεται η άλλη.
Δεν γνωρίζω αν το 17% των Ελλήνων μισθωτών είναι στο όριο της απόλυτης
φτώχειας ή αν αυτό το όριο το έχει διαβεί το 21% του πληθυσμού (ενεργού και
ανενεργού οικονομικώς). Ούτε μπορώ να είμαι σίγουρος ότι οι Έλληνες δαπανούν
μόνον το 2,78% του εισοδήματός τους για την εκπαίδευση των παιδιών τους και το
10% για ουίσκι όσοι έχουν να ξοδεύουν για ουίσκι.
Έχουμε πάντα μια εικόνα σχετική. Για την ανεργία, την παχυσαρκία, τη φτώχεια,
τις δαπάνες, το εισόδημα, τις ερωτικές επιδόσεις και τις προτιμήσεις για τα
αυτοκίνητα, τους πολιτικούς, τις μοντέλες, τα γιαουρτάκια.
Δεν ξέρω αν το όριο φτώχειας για μια τετραμελή οικογένεια είναι οι 470.000
δραχμές τον μήνα ακριβώς ή οι 513.000! Δεν ξέρω τι ακριβώς ξέρουμε, αλλά
αρχίζω να ξέρω τι περίπου ξεχνάμε. Ξεχνάμε τους ανθρώπους που δεν ζουν σαν
εμάς. Αυτούς που με 190.000 ή 250.000 δραχμές τον μήνα πρέπει να τα βγάλουν
πέρα. Και βεβαίως, αυτούς που βγάζουν 0 (μηδέν) δραχμές, τους ανέργους και τα
παιδιά άλλων θεών, χαμιτικών.
Ξεχνάμε, και μάλιστα εμείς οι άνθρωποι των ΜΜΕ, εκείνους που δεν ταξιδεύουν
στο ίδιο καράβι με μας. Και κρίνουμε – γράφουμε – σκεφτόμαστε κάπως κρύα, για
την πολιτική, τις εξελίξεις, την οικονομία και τη στατιστική.
Ξεχνάμε τον γονιό που ο γιος του είναι ταλέντο, θέλει πινέλα ζωγραφικής, και
σφίγγεται ο γονιός να του τα αγοράσει κάνουν όσο τα ουίσκι που κεράσαμε
εμείς χθες βράδυ. Ξεχνάμε, κι όταν ξεχνάμε, λοιδορούμε αυτούς που ξεχνάμε, δεν
τους υπηρετούμε, τους δουλεύουμε.
Πιάνω τον εαυτό μου να ξεχνάει όλο και πιο πολύ, όλο και πιο συχνά…
