Αναζήτηση
Το σχολικό λεωφορείο τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια περνούσε σταθερό στο
ραντεβού του με τον Χρήστο, που γεννήθηκε με νοητική υστέρηση και πηγαίνει σε
ειδικό σχολείο. Φέτος για πρώτη φορά επικαλούμενος εκ των υστέρων
«εκπαιδευτικούς λόγους», ο διευθυντής του Ιδρύματος αλλάζει το δρομολόγιο του
σχολικού βάζοντας τη στάση πολύ μακριά…
Ο Χρήστος πλέον δυσανασχετεί και δεν θέλει να πάει στο σχολείο.
Οι γονείς του έχουν έρθει σε απόγνωση. Εξηγούν στην αρχή με ευγένεια, μετά
απαιτητικά, αλλά δεν γίνεται τίποτα. Τους φέρνουν σε σημείο να… εκλιπαρούν,
αλλά ο διευθυντής του Ιδρύματος είναι άτεγκτος.
Από την άλλη πλευρά έχει γίνει γνωστό στις οικογένειες κι άλλων παιδιών που
πηγαίνουν στο σχολείο του εν λόγω Ιδρύματος ότι: αν επιθυμούν να στείλουν το
παιδί τους «οικότροφο» θα πρέπει να καταβάλλουν ένα ποσό τον μήνα και να…
γράψουν ένα ακίνητο ως δωρεά στο Ίδρυμα!
Το τελευταίο γίνεται προφορικά, σε κλειστή συνάντηση ώστε να μην υπάρχει
κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο! Ποιος γονιός θα το καταγγείλει;
Οι γονείς του Χρήστου αρνήθηκαν να υποκύψουν στον ωμό εκβιασμό. Αρνήθηκαν
επίσης να κάνουν δωρεά ένα ακίνητο στο Ίδρυμα, το οποίο επιδοτείται με 80.000
δραχμές μηνιαίως για κάθε παιδί από ευρωπαϊκούς πόρους! Κλείνουν τα μάτια
ανίσχυροι μπροστά σε έναν ωμό εκβιασμό, που σε κάθε περίπτωση θα καταλήξει εις
βάρος του παιδιού τους. Αναγκάζονται να «καταπιούν» όπως και οι άλλοι γονείς
μια κατάσταση ντροπής κι απανθρωπιάς, και το χειρότερο, με αυτή τη φριχτή
αίσθηση πως δεν θα βρουν κανένα δίκιο.
ΥΓ: «Αν θες γράψ’ το, αλλά χωρίς όνομα», μου είπαν. Κι αυτό κάνω σήμερα.
Γράφω για μια ιστορία που δεν έχει μάλλον καμία ελπίδα να καταλήξει αισίως.
Γράφω γι’ αυτήν και είναι το λιγότερο που αισθάνομαι ότι μπορώ να κάνω, όπως
ακριβώς και οι γονείς του εικοσιτριάχρονου Χρήστου, μπροστά σε μια
πραγματικότητα δικτατορική, μπροστά σε μια εξουσία που κατά πως φαίνεται το
κράτος αδυνατεί να ελέγξει… Γράφω για να απαλύνω τις δικές μου τύψεις…
