«Πού πάτε;». Όποιος δεν έχει ακούσει από οδηγό ταξί την ερώτηση, όποιος δεν

έχει σταθεί ώρα φωνάζοντας απελπισμένα τον προορισμό του σε ταξί που κόβουν

λίγο ταχύτητα και αμέσως συνεχίζουν αφήνοντας σύξυλο ­ στη βροχή ή στο λιοπύρι

­ τον δύσμοιρο υποψήφιο πελάτη, όποιος δεν έχει πάρει μόνος του ταξί για να

βρεθεί σύντομα στριμωγμένος με άλλους δυο-τρεις, ε, τι να πω, έχει τον Θεό

μπάρμπα. Αραιά, πολύ αραιά παίρνω πια ταξί, τα ελληνικά χούγια, όμως, στις

«κούρσες» δεν έχουν, εδώ και δεκαετίες, αλλάξει. Και οι επαγγελματίες που

ευσυνείδητα δουλεύουν στο τιμόνι, κι αυτοί κοντεύουν να χαλάσουν, γιατί…

χαλάνε την πιάτσα.

Τις προάλλες ο Κωστής αποτόλμησε να ζητήσει ευγενικά από ταξιτζή να κλείσει το

ραδιόφωνο και εισέπραξε ένα περιποιημένο «μπα; σεκλέτια έχεις; το ραδιόφωνο

είναι για τον οδηγό». Μάλιστα.

Δεν λέω πως η δουλειά στο ταξί είναι εύκολη. Αλλά δεν έχω δει και πουθενά τόση

αυθαιρεσία μαζεμένη, με το συμπάθειο. Να ελπίσω πως με τον νέο χάρτη

υποχρεώσεων των ταξί που ανακοινώθηκε, θ’ αλλάξει η κατάσταση; Μακάρι. Έκοψα

από την εφημερίδα τους κανόνες και έβαλα το απόκομμα στο πορτοφόλι μου. Το

συνιστώ σε όλους. Βέβαια, για εμένα λείπει κάτι σημαντικό. Η υποχρέωση να

υπάρχει στο ντουλαπάκι του οδηγού ο χάρτης με όλους τους δρόμους της Αθήνας. Ο

τυφλοσούρτης, δηλαδή, γιατί καταλαβαίνω πως ένας ταξιτζής δεν μπορεί να ξέρει

όλους τους δρόμους, δεν καταλαβαίνω, όμως, πώς μπορεί να μην έχει ένα βασικό

εργαλείο δουλειάς και να γυρίζει από εδώ και από εκεί ­ το ταξίμετρο

ακαταπαύστως γράφει… ­ ψάχνοντας. Κι αυτό επίσης το έχω πάθει.

Τελευταία Νέα