Δικαίωμα στο όνειρο

Η κούρσα των 1.500 μέτρων γυναικών μόλις είχε τελειώσει και οι αθλήτριες

έμπαιναν στη μεικτή ζώνη. Η νικήτρια του αγωνίσματος, η Νούρα Μέρα Μπενίντα

από την Αλγερία, συγκέντρωσε το ενδιαφέρον κάποιων εκπροσώπων του Τύπου, οι

περισσότεροι από τους οποίους ήταν Αλγερινοί. Οι υπόλοιπες κοπέλες

απασχολούσαν κυρίως τους δημοσιογράφους της πατρίδας τους

Ξαφνικά μπήκε στη μεικτή ζώνη η αθλήτρια με νούμερο 3375, και όλοι οι

δημοσιογράφοι αλλά και οι τηλεοπτικές κάμερες έπεσαν πάνω της. Μέχρι να πάει

στα αποδυτήρια, μίλησε στους εκπροσώπους του Τύπου σχεδόν 45 λεπτά (!).

Ένας από τους εθελοντές ρώτησε: «Είναι η νικήτρια;». Η απάντηση που πήρε ήταν

αρνητική. Και όμως η Αμερικανίδα Μάρλα Ράνιαν (που τερμάτισε 8η με χρόνο

4.08.30 και αναδείχθηκε ολυμπιονίκης) ήταν η νικήτρια της ζωής.

Η Μάρλα είναι σχεδόν τυφλή (έχει μόλις 25% όραση) και ενώ συμμετείχε ως τώρα

στους σπέσιαλ ολύμπικς πήρε την απόφαση να δοκιμάσει και στους κανονικούς

Ολυμπιακούς και όχι μόνο τα κατάφερε αλλά και συγκλόνισε με την προσπάθειά

της, με αποτέλεσμα να μείνει ως ένα από τα πρόσωπα αυτής της Ολυμπιάδας.

Η «ΟΜΑΔΑ» ήταν εκεί στη μεικτή ζώνη και μίλησε με αυτή την αθλήτρια που

αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και δείχνει το πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει η

θέληση του ανθρώπου. Και μπορεί η Μάρλα να ήταν 8η αλλά η αντιμετώπιση που

είχε από τον κόσμο ήταν ουσιαστικά το δικό της μετάλλιο, το μετάλλιο της ζωής.

«Ηταν μία συγκλονιστική εμπειρία για μένα. Πρωτοφανής και θα μου μείνει

αξέχαστη. Ο κόσμος εδώ έχει πράγματικά μεγάλη αθλητική παιδεία και όταν

περνούσα από κάθε σημείο του σταδίου, πολλοί φώναζαν το όνομά μου ενώ άλλοι με

χειροκροτούσαν. Ειλικρινά ανατρίχιασα» μας λέει η Μάρλα που γεννήθηκε στις 4

Ιανουαρίου του 1969 στην Σάντα Μαρία της Καλιφόρνια, έχοντας εκ γενετής μία

ασθένεια στο πίσω μέρος των ματιών που της δημιουργούν σημάδια, τα οποία δεν

της επιτρέπουν να δεί πάνω από 25%. Ουσιαστικά παρατηρεί σκιές και πολύ

δύσκολα κάποια μεγάλα νούμερα.

Μέχρι τώρα είχε πάρει πολλά μετάλλια σε ολυμπιάδες για άτομα με ειδικές

ανάγκες (100 μ., 200μ., 400μ. και μήκος στην Βαρκελώνη το 1992) αλλά αποφάσισε

πως θα δοκιμάσει να αγωνιστεί σε κανονικούς αγώνες, κάτι που πέτυχε στους

Παναμερικανικούς, και σε πρωταθλήματα κλειστού στίβου. Πήρε την πρόκριση για

την Ολυμπιάδα από τα αμερικανικά τράιαλ και έζησε το δικό της όνειρο στο Σίδνεϊ.

«Ναι, ήταν ένα όνειρο που θέλω να το επαναλάβω. Νομίζω πως έχω το δικαίωμα και

δεν ενοχλώ κανέναν. Ο αθλητισμός είναι η ζωή μου και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς

αυτόν» τονίζει, ενώ στο μυαλό της έρχεται η κορυφαία της στιγμή στο Σίδνεϊ.

«Ήταν όταν στον ημιτελικό κάποια στιγμή πέρασα μπροστά και άρχισα να οδηγώ το

γκρουπ μου. Ο κόσμος με αποθέωνε, ενώ εγώ ένιωθα σαν να πετούσα. Ήταν κάτι το

μοναδικό, το υπέροχο».