Εγώ, τι πρέπει να κάνω στο βάθρο;

Το κινητό της δεν έπαψε να κουδουνίζει στιγμή, λίγα λεπτά μετά τον θρίαμβο της

στα 63 κιλά. Η Ιωάννα Χατζηιωάννου μόλις είχε πετύχει το δικό της θαύμα και

είχε καταφέρει να ανέβει στο βάθρο των νικητών (χάλκινο μετάλλιο) κατακτώντας

το πρώτο γυναικείο μετάλλιο για τη χώρα μας στην 27η Ολυμπιάδα, αλλά και το

πρώτο Ολυμπιακό μετάλλιο στην ιστορία της γυναικείας άρσης βαρών, αφού στο

Σίδνεϊ το αγώνισμα για τις γυναίκες μπήκε πρώτη φορά στο πρόγραμμα.

Για τους δικούς της ανθρώπους στην Ελλάδα, μόλις είχε ξημερώσει ένα υπέροχο

πρωινό. Το μετάλλιο εξασφαλίστηκε στις εννέα το πρωί (ώρα Ελλάδας) και για

τους γονείς της στη Θεσσαλονίκη, αλλά και για τους φίλους της ήταν το καλύτερο

ξεκίνημα για την ημέρα τους, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να της τηλεφωνούν.

«Με τρέλανε από τα κουδουνίσματα, αλλά δεν το σήκωσα. Θέλω πρώτα να πάω στο

Ολυμπιακό Χωριό και εκεί θα έχω όλη την ώρα να τα πούμε με τους δικούς μου.

Ξέρω πως με αγαπάνε και τους ευχαριστώ, απλά το πρώτο πράγμα που θέλω είναι να

κοιμηθώ», μας είπε γελώντας η χάλκινη Ολυμπιονίκης, που σχεδόν ακόμα δεν είχε

συνειδητοποιήσει τι πέτυχε. Λίγο πριν από την απονομή ρωτάει τον Γιάννη Σγουρό

τι να κάνει και αυτός της λέει θα κουνάς τα χέρια και θα χαμογελάς.

«Ήταν δώρο Θεού για μένα αυτό το μετάλλιο, το πιστεύω. Μου το είχαν πει και οι

προπονητές μου, πριν από λίγο καιρό, πως με τόσα που τράβηξα ο Θεός μού

χρωστούσε μία χάρη και θα έβγαινε εδώ στο Σίδνεϊ. Είμαι πολύ χαρούμενη και

συγκινημένη γι’ αυτό που έγινε», συνεχίζει η Ιωάννα.

Πριν από τρεις μήνες στη Θεσσαλονίκη η μέση της την είχε «πεθάνει» και ο

γιατρός της είχε απαγορεύσει ακόμα και το περπάτημα. Στο κρεβάτι με ενέσεις

ήταν η συνταγή, αλλά η ψυχή της Ιωάννας το έλεγε πραγματικά.

«Ειλικρινά η πρώτη μου σκέψη τότε μετά τα λόγια του γιατρού ήταν πως η

Ολυμπιάδα θα αποτελούσε παρελθόν για μένα. Οι προπονητές μου, όμως, μου έδωσαν

κουράγιο να συνεχίσω και έτσι και εγώ αποφάσισα να συνεχίσω και να τα δώσω όλα

για να συμμετάσχω τουλάχιστον. Πριν ξεκινήσω να έρθω εδώ είχαμε σιγουρευτεί

πως δεν θα κινδυνέψει σε καμιά περίπτωση η υγεία μου, κάτι το οποίο είναι το

σημαντικότερο για όλους. Ακόμα και έτσι ήμουν επιφυλακτική και ήθελα να δώσω

τον καλύτερο εαυτό μου και ό,τι βγει», όπως και έγινε λέει με χαμόγελο η

σεμνότατη Ιωάννα.

ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ

Στο πρόσωπό της διακρίνεις έντονα τα σημάδια της κούρασης, αλλά και της χαράς,

αν και το μετάλλιο δεν το έχει μαζί της.

«Μα, καλά αφήνουν τέτοια πράγματα», τη ρωτάμε και γελώντας υπογραμμίζει: «Το

ίδιο μου είπε και ο Γιάννης (σ.σ.: ο Γιάννης Κατσαϊδώνης είναι ο προπονητής

της αν και τον τελευταίο καιρό ήταν μαζί και ο Χρήστος Ιακώβου), αλλά

ειλικρινά το άφηνα από εδώ και από εκεί στα αποδυτήρια και φοβήθηκα μην το

χάσω γι’ αυτό το έδωσα στον Χρήστο (σ.σ.: ο Χρήστος Σπύρου είναι ο σύντροφος

της ζωής της και φυσικά, επίλεκτο μέλος της Εθνικής ανδρών της άρσης βαρών) να

μου το κρατήσει».

Ο υφυπουργός Αθλητισμού έχει έρθει για φωτογραφίες, αλλά νωρίτερα τη στιγμή

του αγώνα κοντά της δεν ήταν κανείς από την πολιτεία και μόλις 3-4

δημοσιογράφοι. Η ερώτησή μας έρχεται φυσιολογικά: «Νιώθεις πληγωμένη;». Η

Ιωάννα αποδεικνύει για μία ακόμα φορά πως εκτός από μεγάλο πάθος και δύναμη

έχει και τεράστια καρδιά.

«Γιατί να με πειράξει, δεν είναι του χαρακτήρα μου να πικραίνομαι για τέτοια

πράγματα. Θα λυπόμουν αν υπήρχαν αρκετοί επώνυμοι και έχανα το μετάλλιο.

Καλύτερα να κερδίζεις ένα μετάλλιο και ας είσαι και μόνος σου».

ΔΕΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΕ

Η μάχη της με την Ταϊλανδέζα Σαϊπίν Ντετσαένγκ (οι Ταϊλανδέζοι δημοσιογράφοι

δεν πίστευαν πως χάθηκε το μετάλλιο, αφού θεωρούσαν την Ντετσαένγκ ως τη

μεγάλη τους ελπίδα για ένα μετάλλιο στο Σίδνεϊ) ήταν συγκλονιστική, ίσως

καλύτερη και από τη μάχη που δόθηκε για το χρυσό. Τη στιγμή που η Ταϊλανδέζα

αποτυγχάνει στην τρίτη προσπάθεια στα 127,5, το χάλκινο μετάλλιο της

Χατζηιωάννου οριστικοποιείται. Η Ιωάννα τα βλέπει όλα από μία γωνία, αλλά δεν πανηγυρίζει.

«Είναι πολύ δύσκολη στιγμή και άσχημη όταν περιμένεις κάτι τέτοιο. Ξέρεις πως

από την αποτυχία του άλλου εκείνη τη στιγμή κερδίζεις εσύ, αλλά δεν παύει να

είναι ένα δύσκολο συναίσθημα», λέει η Ιωάννα, που, πλέον, περιμένει πώς και

πώς να γυρίσει πίσω.

«Αν μπορούσα θα έφευγα και αύριο ή, μάλλον, αφού θα τελείωνε και η προσπάθεια

των παιδιών. Η πατρίδα μού έχει λείψει και περιμένω πώς και πώς την επιστροφή.

Τώρα θέλω να ξεκουραστώ».

Η μέση και τα πόδια είναι το Α και το Ω στην άρση βαρών και η Ιωάννα το ξέρει

καλύτερα από τον καθένα. Ο πόνος στη μέση ήταν και ο μεγάλος της φόβος, αλλά

ευτυχώς δεν την ενόχλησε καθόλου.

«Έκανα 5/5 έγκυρες προσπάθειες και δεν είχα καμία ενόχληση αυτό ήταν ό,τι

καλύτερο. Βέβαια με τόσα παυσίπονα που είχα πάρει την περασμένη ημέρα πού να

καταλάβω πόνο. Φοβάμαι απλά μήπως μου εμφανιστεί από εδώ και πέρα ο πόνος,

αλλά, πλέον, θα είναι γλυκός», λέει με χαμόγελο η Ελληνίδα πρωταθλήτρια

κρατώντας στο χέρι το μπουκέτο με τα λουλούδια.

«ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΕ ΑΓΑΠΟΥΝ»

Συνειδητοποιείς αυτό που πέτυχες την ρωτάμε και πάλι, αφού δείχνει ακόμα να

μην το έχει πιστέψει. Είναι ειλικρινής: «Ναι, αν και αυτό που έκανα στο ζετέ

δεν το πίστευα. Ίσως το πέτυχα επειδή είναι η καλή μου κίνηση, αλλιώς δεν

μπορώ να το εξηγήσω. Το μετάλλιο το πίστεψα πια για τα καλά εκεί και έτσι και

βγήκε».

Δεν σκέφτεται πολύ το πού θα το αφιερώσει: «Στους ανθρώπους που με αγαπάνε και

που μου συμπαραστάθηκαν όλο αυτό το δύσκολο διάστημα».

Πρώτο μετάλλιο για τη ελληνική γυναικεία άρση βαρών σε Ολυμπιάδα είναι λογικό

να κάνει τον καθένα περήφανο, αλλά η Ιωάννα σκέφτεται και το μέλλον: «Εν όψει

του 2004 είναι ό,τι καλύτερο. Θα έρθουν και άλλα κορίτσια στο άθλημα και

μπορούμε να κάνουμε ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες».

Όσο για το άγχος που έχει το αγώνισμα, η 27χρονη αθλήτρια του Πήγασου

Τριανδρίας είναι αποκαλυπτική: «Η Βούλα Πατουλίδου μετά τη Βαρκελώνη μού είχε

πει πως είχαν ασπρίσει σε κάποια σημεία τα μαλλιά της. Ευτυχώς, εμένα είναι

ξανθά και δεν ασπρίζουν, αλλά πολλές φορές πέφτουν τρίχες λόγω του στρες.

Είναι πολύ ψυχοφθόρο αλλά ζεις με αυτό».

Ο ΑΓΩΝΑΣ: Με θέληση και στρατηγική λόγω του τραυματισμού

Νίκησε και τους δυνατούς πόνους στη μέση

Η δύναμη της ελληνικής ψυχής μίλησε και πάλι χθες στο εκθεσιακό κέντρο του

Σίδνεϊ, όπου η Ιωάννα Χατζηιωάννου έγραψε ιστορία, αφού είναι η πρώτη Ελληνίδα

που κατακτά μετάλλιο σε Ολυμπιάδα. Η πρωταθλήτριά μας με απαράμιλλο πάθος και

δύναμη νίκησε μεγάλες αντιπάλους και κυρίως, ξεπέρασε μία πολύ δύσκολη πορεία

που είχε με έναν σοβαρότατο τραυματισμό στη μέση, ο οποίος την είχε κρατήσει

καθηλωμένη στο κρεβάτι.

Η Χατζηιωάννου κατάφερε να σηκώσει 222,5 κιλά στο σύνολο (97,5 στο αρασέ και

125 στο ζετέ) κάνοντας 5/5 έγκυρες προσπάθειες και αφήνοντας την τελευταία

(είχε εξασφαλίσει το χάλκινο και δεν μπορούσε να χτυπήσει το ασημένιο)

προσπάθεια για να μην επιβαρύνει άλλο την ταλαιπωρημένη μέση της.

Η Ιωάννα ξεκίνησε συντηρητικά, αλλά σήκωσε με σχετική άνεση και τα τρία βάρη

που δοκίμασε στο αρασέ (90, 95 και 97,5), ενώ η Ταϊλανδέζα την πέρασε

φτάνοντας στα 102,5, αλλά χάνοντας τα 105. Το σωματικό βάρος της πρωταθλήτριάς

μας ήταν χαμηλότερο από επτά από τις οκτώ ανταγωνίστριές της και έτσι,

υπερτερούσε σε πιθανή ισοβαθμία ξέροντας πως αυτό θα είναι το μεγάλο της όπλο.

Η Ταϊλανδέζα αν και είχε δηλώσει πρώτη προσπάθεια στο ζετέ 112,5, έβαλε τη

μπάρα στα 120 και τα σήκωσε, ενώ η Ιωάννα πιο συντηρητικά άρχισε από τα 117,5

και τα κατάφερε εξασφαλίζοντας σίγουρα την 4η θέση. Τότε ο Χρήστος Ιακώβου

έδωσε το σύνθημα και η μπάρα πήγε στα 125 (!), δηλαδή, 7,5 κιλά πάνω, βάρος με

το οποίο η Ιωάννα θα ισοφάριζε την Ταϊλανδέζα, όπως και έκανε με εντυπωσιακό

τρόπο, αφού το ζετέ είναι η καλή της κίνηση. Η Ντετσαένγκ αγχώθηκε και μαζί

και ο προπονητής της που έκανε το λάθος και από τη δεύτερη προσπάθειά της

ανέβασε την μπάρα πέντε κιλά (125), τα οποία δεν μπόρεσε δύο φορές να σηκώσει,

δίνοντας τέλος στο θρίλερ. Οι δύο αθλήτριες ισοβάθμησαν με 222,5 κιλά (η

Ιωάννα ισοφάρισε έτσι το ατομικό της ρεκόρ, αλλά δεν δοκίμασε να το σπάσει

αφήνοντας την τρίτη προσπάθεια) και το βάρος της (61,82 έναντι 62,38) ήταν

αυτό που της έδωσε το μετάλλιο.

«Είναι πολύ μεγάλη επιτυχία», τόνισε ο προπονητής της Γιάννης Κατσαϊδώνης, ενώ

η… αλεπού του τεχνικού τιμ (ο οποίος έκανε και την τακτική) που έχει και την

Ιωάννα υπό την επίβλεψή του τον τελευταίο καιρό, Χρήστος Ιακώβου παραδέχθηκε:

«Στη χθεσινοβραδινή μας σύσκεψη και με βάση τις συμμετοχές είδαμε πως υπάρχουν

ελπίδες για μετάλλιο. Η Ιωάννα είχε 20 ημέρες χαμηλή προετοιμασία και γι’ αυτό

έγινε μεγάλη προσπάθεια από όλους».

ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΙΣΗΜΟΙ: Δύο ώρες μετά την απονομή

Πήγαν μόνο για φωτογραφίες…

Παιδιά ενός κατώτερου θεού θα πρέπει να νιώθουν αρκετοί από τους αθλητές μας

που αγωνίζονται στην Ολυμπιάδα του Σίδνεϊ και ένα από αυτά ήταν και η Ιωάννα

Χατζηιωάννου άσχετα εάν η ίδια τόνισε πως δεν την ενοχλεί το γεγονός.

Τη συγκλονιστική προσπάθεια της Ελληνίδας πρωταθλήτριας παρακολούθησαν 10-15

Έλληνες θεατές από την κερκίδα, 3-4 δημοσιογράφοι και κανείς (ναι, κανείς)

εκπρόσωπος της πολιτείας ή του «Αθήνα 2004».

Πριν από δύο ημέρες στο ίδιο πλατό, όπου αγωνιζόταν ο Λεωνίδας Σαμπάνης τα

καθίσματα στις δύο πρώτες σειρές ήταν πιασμένα από νωρίς. Ο νυν υφυπουργός

Αθλητισμού (Φλωρίδης), ο πρώην (Φούρας), η πρόεδρος του «Αθήνα 2004», Γιάννα

Αγγελοπούλου Δασκαλάκη και πολλοί πολλοί επώνυμοι περίμεναν τη σίγουρη

επιτυχία.

Χθες κανείς, ακόμα και όταν είχε αρχίσει να διαφαίνεται η επιτυχία της

Ιωάννας, δεν έσπευσε να έρθει. Την απονομή την έκανε άνθρωπος από την Ταϊπέι,

αφού δεν υπήρχε εκεί ούτε μέλος της ΕΟΕ για να δώσει το μετάλλιο στην Ιωάννα.

ΜΕ ΤΟΝ… ΦΙΛΙΠΠΟΥΣΗ

Ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιώργος Φλωρίδης την ίδια στιγμή γνώριζε τον ελληνικής

καταγωγής τενίστα Μαρκ Φιλιππούση (!), ενώ όταν ενημερώθηκε καθυστερημένα

έφτασε δύο ώρες μετά την απονομή για τις φωτογραφίες (!), που ίσως να

δημοσιεύονται σήμερα στις εφημερίδες. Όμως, δεν ήταν εκεί όταν έπρεπε και

τουλάχιστον μπορούσε να είναι κάποιος αντιπρόσωπός του, όπως και από το 2004

αφού δεν ήρθαν στο Σίδνεϊ ένας και δύο. Στις φωτογραφίες βέβαια ο κ. Φλωρίδης

ήταν τυπικός και ας είχε καθυστερήσει αρκετή ώρα να φτάσει κρατώντας

αναγκαστικά και την Ιωάννα στην αναμονή.

Εντάξει δεν ήταν υποχρεωμένος να είναι εκεί ή είναι λογικό να χάσει κάποιον

αθλητή, αλλά τουλάχιστον ας μην πήγαινε μετά απλά για τα επινίκεια, όπως

συνηθίζουν οι περισσότεροι πολιτικοί. Αρκούσε ένα τηλέφωνο ή μία επίσκεψη στο

Ολυμπιακό Χωριό (χωρίς… φλας και δημοσιότητα) για συγχαρητήρια.

Αθάνατη Ελλάδα…