Απόδραση στα βουνά του Κιργιστάν

Η Μπεθ Ρόντεν έχει ορκιστεί να πάρει στον τάφο της ένα τρομερό μυστικό. Κανείς

από την ορειβατική ομάδα στην οποία συμμετέσχε με άλλα τρία άτομα δεν θα

αποκαλύψει ποιος έσπρωξε από έναν γκρεμό στα 2.000 πόδια σε ένα ποτάμι τον

ισλαμιστή τρομοκράτη που τους κρατούσε ομήρους στα βουνά του Κιργιστάν. Οι

τέσσερις Αμερικανοί αφού κατέβηκαν από τα βουνά αποφάσισαν να ορκιστούν για να

προστατευθούν από ενδεχόμενες επιθέσεις αντεκδίκησης από μουσουλμάνους στις

Ηνωμένες Πολιτείες.

Είχαν περάσει έξι μέρες αιχμάλωτοι και έγιναν μάρτυρες μιας εκτέλεσης ενός

άλλου ομήρου. Δεν θα διακινδύνευαν τη συνέχεια. Μέχρι να επιστρέψουν το

περασμένο Σαββατοκύριακο στην Καλιφόρνια δεν είχαν αντιληφθεί πως η δραματική

απόδρασή τους τούς είχε κάνει διάσημους. Η Ρόντεν είχε γίνει ήρωας. Η 20χρονη

λεπτή, μικροκαμωμένη γυναίκα διαδέχεται τώρα στην Αμερική ό,τι ενσάρκωνε πριν

από χρόνια ο Ράμπο. Ήταν ήδη γνωστή στους αθλητικούς κύκλους ως πρωταθλήτρια

της αναρρίχησης σε βράχους ενώ οι καλύτερες επιδόσεις της αφορούσαν στην

ανάβαση σε κατακόρυφα τοιχώματα. Τώρα το Χόλιγουντ θέλει να κάνει την

περιπέτειά της ταινία. Ο 22χρονος Τζέισον Σμιθ, που επίσης συμμετέσχε στο

ταξίδι στην πρώην σοβιετική δημοκρατία, έχει ήδη ορίσει έναν πράκτορα για να

διαπραγματευτεί εκ μέρους των τεσσάρων παιδιών με τους κινηματογραφικούς

παραγωγούς. Ωστόσο αυτό που διακαώς επιδιώκει να μάθει το Χόλιγουντ είναι

ποιος απ’ όλους έσπρωξε τον μουσουλμάνο απαγωγέα.

Αν και ειρωνικό, ένα από τα αγαπημένα βιβλία της Ρόντεν είναι » Η μυστική

ιστορία»(The Secret History) της Ντόνα Ταρτ, το μυθιστόρημα με τις

περισσότερες πωλήσεις στις ΗΠΑ για το 1992, το οποίο πραγματεύεται την ιστορία

μιας ομάδας Αμερικανών φοιτητών της μεσαίας τάξης που προσπαθούν να καλύψουν

μια δολοφονία στα δάση του Βέρμοντ. Η εξέλιξη του μυθιστορήματος θέλει τόσο

τις σχέσεις τους όσο και τους ίδιους να θρυμματίζονται υπό το βάρος της πίεσης

που υφίστανται. Πόσο καιρό όμως μπορεί η Ρόντεν, το αγόρι της ο Τόμι

Κάλντγουελ, 22 ετών, ο 25χρονος φωτογράφος Τζον Ντικέι και ο Σμιθ να

προστατεύσουν την ταυτότητα του δολοφόνου που βρίσκεται ανάμεσά τους;

Παρά τις δραστηριότητες του Ισλαμικού Κινήματος του Ουζμπεκιστάν στην κοιλάδα

Αξού του Κιργιστάν, απ’ όπου διεξάγει τον ιερό της πόλεμο ενάντια στην

γειτονική ουζμπεκική κυβέρνηση, τα τέσσερα παιδιά αποφάσισαν να

πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους για ορειβασία στη συγκεκριμένη περιοχή, που

αποτελεί πόλο έλξης για αναρριχητές λόγω της μορφολογίας της. Δεν υπήρχε καμία

προειδοποίηση για τους τουρίστες. Τη νύχτα της 12ης Αυγούστου και ενώ οι

τέσσερις φίλοι ξεκουράζονταν στους υπνόσακους, σε ύψος 1.000 ποδών, ξύπνησαν

ξαφνικά από τον διαπεραστικό ήχο πυρών αυτόματων όπλων. Ο Ντικέι έτρεξε αμέσως

στην παρακείμενη βάση τους για να τη βρει κατεστραμμένη και κατειλημμένη από

βαριά οπλισμένους αντάρτες, οι οποίοι κρατούσαν αιχμάλωτο έναν κυβερνητικό

στρατιώτη. Οι αντάρτες ζήτησαν από τους Αμερικανούς να μαζέψουν τα πράγματά

τους και να τους ακολουθήσουν στη διπλανή κοιλάδα, όπου όμως λίγη ώρα αργότερα

δέχτηκαν επίθεση από τον στρατό. Στη συνέχεια, μετέφεραν τον στρατιώτη πίσω

από έναν βράχο και τον εκτέλεσαν.

Τρομοκρατημένοι

Τις επόμενες ημέρες τριγυρνούσαν ανάμεσα στα πυκνά πεύκα, προσπαθώντας να

αποφύγουν τα ελικόπτερα που πετούσαν πάνω από τα κεφάλια τους. «Τρώγαμε γλυκά

μέχρι που τέλειωσαν, ύστερα βούτυρο. Κοιμόμασταν κάτω από τα δέντρα, ενώ το

κρύο ήταν αφόρητο», ανακαλεί στη μνήμη της η Ρόντεν. «Δεν ήταν εχθρικοί μαζί

μας και γνωρίζαμε ότι ήθελαν να μας ανταλλάξουν, όμως θα μπορούσαμε να

σκοτωθούμε σε μια σύγκρουση με τον στρατό ως θύματα της μιας ή της άλλης

πλευράς. Ήμασταν τρομοκρατημένοι, όμως συνεχίσαμε να συζητάμε για το τι έπρεπε

να κάνουμε ώστε να αποδράσουμε», συνεχίζει. Η ευκαιρία που περίμεναν τούς

δόθηκε όταν οι απαγωγείς τους ξέμειναν από μπαταρίες των ασυρμάτων

επικοινωνίας και ο ηγέτης τους τούς έστειλε πίσω στη βάση τους, αφήνοντας τα

παιδιά στα χέρια ενός, του Ουσέφ, για να τα μεταφέρει στην κορυφή της

κοιλάδας. «Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι ήταν τόσο ηλίθιοι να τον στείλουν

μόνο του εκεί πάνω με τέσσερις ορειβάτες», ομολογεί ο Σμιθ. «Θυμάμαι που

ρώτησα πολλές φορές τον Τζον αν θα ‘πρεπε αυτή τη στιγμή να τον αρπάξουμε».

Όταν έπεσε το σκοτάδι, η ομάδα προχώρησε στο σχέδιό της. «Σταμάτησε σε ένα

απόκρημνο σημείο για να μας δείξει κάτι και κάποιος φώναξε: τώρα! Αμέσως τον

σπρώξαμε. Ήταν σκοτεινά καθώς έπεφτε στο ποτάμι. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε

κανείς να επιζήσει έπειτα από αυτό. Όχι, κανείς δε θα μπορούσε», συνεχίζει.

Κατευθυνόμενοι προς μια στρατιωτική βάση του Κιργιστάν που είχαν δει από

μακριά και ενώ είχαν διανύσει 18 μίλια μέσα σε τέσσερις ώρες, οι αντάρτες τούς

πρόλαβαν και άρχισαν να πυροβολούν εναντίον τους. Η Ρόντεν φώναξε να πέσουν

όλοι κάτω ενώ ο Σμιθ συνέχιζε να τρέχει για να τους παραπλανήσει. Μια ώρα

αργότερα είχαν φτάσει στο στρατόπεδο, φορούσαν δανεικές στολές και τρώγανε

σαρδέλες. Ο πρόεδρος του Κιργιστάν Ακάγιεφ τούς υποδέχθηκε ως ήρωες,

παραχωρώντας τους το προσωπικό του αεροπλάνο για να τους μεταφέρει στην

πατρίδα τους. Στις δημόσιες εμφανίσεις τους η Ρόντεν εντυπωσίασε ως η πιο

ώριμη. Αρνήθηκε όμως να σχολιάσει τις υποθέσεις ότι ήταν αυτή που φώναξε το

«τώρα», για να αναλάβει είτε ο Σμιθ, είτε ο Ντικέι να σπρώξει τον αντάρτη στον

γκρεμό. «Είναι δύσκολο ­ λέει μόνο ­ να το σκέφτομαι και να συζητώ το

περιστατικό, αλλά ήταν η μόνη ευκαιρία που είχαμε για να αποδράσουμε, και θα

πρέπει να ζήσουμε με αυτό».