Μα, τέλος πάντων, όλες οι γυναίκες είναι αδύνατες; Και μη μου πείτε πως θα

επιζήσουν τα καταστήματα ένδυσης για παχουλές;

Έως τώρα, είχαμε τους μεγάλους μετρ της μόδας να επιδίδονται σε έναν αγώνα

κακογουστιάς που μετέτρεπε σε βατράχους τις θεές της ομορφιάς.

Οι τσιγκούνηδες σχεδιαστές είναι σε καλύτερη μοίρα, αφού με ένα μέτρο μουσλίνα

δεν καταφέρνουν να κρύψουν τις υπέροχες καμπύλες των μοντέλων.

Τέτοιου είδους ένδυση και στα μέτρα των ευτραφών να ήταν, χάρισμά τους. Αλλά

και οι «φασονατζήδες» σε ειδική κατηγορία γυναικών φαίνεται πως απευθύνονται.

Χάθηκε ο κόσμος να βάλουν λίγο περισσότερο υφασματάκι και να μεγαλώσουν τα

νουμεράκια τους στα τσίτια.

Όλα τα ωραία, με φωτεινά και χαρούμενα χρώματα, αέρινα μοντελάκια βγαίνουν έως

το 48 νούμερο. Λίγα κιλάκια παραπάνω να έχεις, εκατοντάδες βιτρίνες είναι

απαγορευτικές.

Αν τύχει και πέσει το μάτι εκεί, το μόνο που θα κερδίσεις είναι να γυρίσεις

την πλάτη στο γωνιακό σουβλατζίδικο.

Τώρα, αν θα ξεπεράσουμε με αδιάφορο ύφος και το τυροπιτάδικο ή το

ζαχαροπλαστείο, το κέρδος θα είναι διπλό.

Αν τύχει πάλι και ακολουθήσει της γαστριμαργικής απόλαυσης η βόλτα στα

μαγαζιά, τότε σου έρχεται κάτι σαν ναυτία.

Οι τύψεις σού κόβουν την αναπνοή. Ορκίζεσαι πως δεν θα δοκιμάσεις τίποτε άλλο,

έως τα Χριστούγεννα, εκτός από σαλάτες.

Πάντως, και αυτός ο φωτισμός στα δοκιμαστήρια, μάλλον, κιλά προσθέτει.

Προσωπικά, προτιμώ να αγοράζω παπουτσάκια.

Το νούμερό μου είναι κοινό και περιζήτητο…