Αναζήτηση
Πόσες χιλιάδες Έλληνες εγκλωβισμένοι, που όλο το καλοκαίρι υπέφεραν από τη
μιζέρια και τη συνεχή κατρακύλα του ελληνικού Χρηματιστηρίου, δεν άρχισαν πάλι
να ελπίζουν σε καλύτερες μέρες. Όχι, βέβαια, για την πραγματοποίηση κερδών οι
περισσότεροι πού τέτοια θαύματα αλλά μπας και καταφέρουν να έρθουν στα
λεφτά τους μετά τον… επενδυτικό πυρετό των τελευταίων ετών. Το καλό είναι
πως ακόμη κι αν από βδομάδα αρχίσουν πάλι οι διορθώσεις στην οδό Σοφοκλέους,
οι ελπίδες για μια μεσοπρόθεσμη ανοδική πορεία του δείκτη είναι βάσιμες. Δεν
είναι μόνο οι ξένοι επενδυτικοί οίκοι, που ο ένας μετά τον άλλο τονίζουν στους
πελάτες τους ότι είναι καιρός να στρέψουν μέρος των κεφαλαίων τους στο
ελληνικό Χρηματιστήριο, είναι και οι καλές επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας
που δημιουργούν ένα κλίμα γενικότερης αισιοδοξίας. Βέβαια, τα σύννεφα του
πανάκριβου δολαρίου και της συνεχώς αυξανόμενης τιμής του πετρελαίου υπάρχουν
στον ορίζοντα, όμως δεν φαίνονται ικανά να φέρουν θύελλα στα οικονομικά μας
παρά το γεγονός ότι συνέτειναν στο να «τσιμπήσει» ο πληθωρισμός. Αν ωστόσο η
κυβέρνηση προχωρήσει τους επόμενους μήνες και στις ιδιωτικοποιήσεις που έχει
εξαγγείλει εδώ και καιρό, είναι σαφές ότι… οι αριθμοί σίγουρα θα
ευημερήσουν. Και ποιος το ξέρει, κάποιοι εγκλωβισμένοι της Σοφοκλέους μπορεί
να βγάλουν ακόμη και κέρδη! Αρκεί να μην χάσουν μερικοί-μερικοί την ψυχραιμία
τους και το γυρίσουν πάλι στον τζόγο, όπως έγινε στη χτεσινή συνεδρίαση όταν ο
τζίρος αυξανόταν πάνω από ένα δισεκατομμύριο κάθε λεπτό!!!
Μελαγχολικές νότες
Ο Σεπτέμβριος, όμως, είναι πάνω απ’ όλα μελαγχολικός. Και για τις δεκάδες
οικογένειες που τέτοιες μέρες πέρυσι έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα κάτω από τα
χαλάσματα του σεισμού στο Μενίδι είναι πικρός και αβάσταχτος. Ενός σεισμού που
έδειξε μπροστά στα μάτια όλων γυμνή, την άσχημη πλευρά της Ελλάδας. Αυτή της
άρπα-κόλλας, της κομπίνας και της αρπαχτής. Ένας χρόνος έχει περάσει από τον
παράξενο εκείνο σεισμό και αυτοί που έχτισαν σπίτια – τσιγαρόχαρτα και έριξαν
πλάκα χωρίς σίδερα δεν έχουν ακόμη κάτσει στο σκαμνί. Και κανείς δεν ξέρει εάν
τελικά αποδοθούν ευθύνες για ένα έγκλημα που είναι βέβαιο πως δεν αφορά μόνο
τα σπίτια της περιοχής του Μενιδίου αλλά και τις οικοδομές σε όλη την Ελλάδα.
Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Ένας χρόνος έχει περάσει από τον παράξενο εκείνο
σεισμό του Σεπτεμβρίου και χιλιάδες οικογένειες συνεχίζουν να μένουν μέσα σε
κοντέινερ 20-25 τετραγωνικών μέτρων περιμένοντας το πράσινο φως από την
πολιτεία για να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους, να ξαναρχίσουν τη ζωή τους.
Δυστυχώς, οι περισσότερες θα εξακολουθήσουν να ζουν στην πρωτόγονη αυτή
κατάσταση για δύο και τρία ακόμη χρόνια.
Κυβερνητικές αστοχίες
Οι κυβερνητικές αστοχίες δεν σταματάνε στους σεισμόπληκτους ή στους πυροπαθείς
της Ηπείρου. Φτάνουν και στην καθημερινή διαχείριση, όχι κρίσεων ή
καταστροφών, αλλά απλών θεμάτων. Πάρτε, για παράδειγμα, τις προτάσεις
Γιαννίτση για τα εργασιακά. Για μήνες τις μελετούσαν, για βδομάδες τις
μαγείρευαν και μόλις τις σερβίρισαν…. όλοι τις απέρριψαν. Η κυβέρνηση λέει
ότι είναι διατεθειμένη να προχωρήσει σε νέο νόμο για την διευθέτηση του χρόνου
εργασίας ακόμη και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της ΓΣΕΕ ή του ΣΕΒ. Αλλά τότε προς
τι ο διάλογος; Το ίδιο, περίπου, σκηνικό προχειρότητας επαναλήφθηκε και με την
τροπολογία Φλωρίδη. Ο υφυπουργός Αθλητισμού εδώ και βδομάδες δήλωνε ότι το
πρωτάθλημα ποδοσφαίρου δεν είναι αξιόπιστο κατηγορώντας τον πρόεδρο της ΕΠΑΕ
κ. Μητρόπουλο. Αποφάσισε, μάλιστα, να προωθήσει επειγόντως «φωτογραφική»
τροπολογία, με την οποία επιχειρούσε να εκδιώξει τον κ. Μητρόπουλο από τη θέση
του. Η όλη μεθόδευση, όμως, καθώς και ο τρόπος που είχε διατυπωθεί η
τροπολογία ήταν τόσο άτεχνος ώστε όλα τα κόμματα αντέδρασαν. Και ο κ. Φλωρίδης
αναγκάστηκε να την αποσύρει για να την καταθέσει, λέει, ως νομοσχέδιο το οποίο
θα συζητηθεί, ίσως, τον επόμενο μήνα. Ήμαρτον.
Ταξίδι με ερωτηματικά
Πολλά ερωτηματικά, όμως, άφησε και ο ταξίδι του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών Γ.
Παπανδρέου στο Βελιγράδι. Ταξίδι, που εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον, δεν
φαίνεται να απέφερε κάποιο κέρδος για την ελληνική πλευρά. Η συνάντηση του
Έλληνα υπουργού με την γιουγκοσλαβική ηγεσία πραγματοποιήθηκε σε ιδιαίτερο
ψυχρό κλίμα και με απίστευτα παρατράγουδα όπως η σύλληψη έξω από την ελληνική
πρεσβεία στο Βελιγράδι αντιπολιτευόμενων στον κ. Μιλόσεβιτς φοιτητών που είχαν
κλείσει ραντεβού με τον κ. Παπανδρέου. Την ίδια στιγμή το Στέιτ Ντιπάρτμεντ
που για πολλούς βρισκόταν πίσω από την διοργάνωση της επίσκεψης χαρακτήρισε
με δηλώσεις του εκπροσώπου του «ατυχές» το ταξίδι. Είναι δε βέβαιο ότι η
εικόνα του κ. Παπανδρέου να ανταλλάσσει χειραψία με τον κ. Μιλόσεβιτς εικόνα
που έκανε τον γύρο του κόσμου μάλλον αρνητικό αντίκτυπο θα έχει, αφού σε
πολλές χώρες του πλανήτη (ακόμη και στην Ελλάδα όπου έχει εκδοθεί ένταλμα
σύλληψής του) ο Μιλόσεβιτς θεωρείται εγκληματίας πολέμου. Βεβαίως, σε όλα τα
αρνητικά αυτά σχόλια το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών μπορεί να υποστηρίξει
ότι το ταξίδι έγινε μόνο και μόνο για να κάνει σαφές σε όλους ότι η Αθήνα
χαράσσει τη δική της πολιτική στα Βαλκάνια. Είναι, όμως, η πολιτική τού τύπου
«κινούμαι, άρα υπάρχω» η πλέον ενδεδειγμένη για τα ελληνικά συμφέροντα;
Ευκαιρία εν όψει
Ερωτηματικά, πάντως, έχει προκαλέσει και η στάση της Ιεραρχίας στο θέμα των
ταυτοτήτων. Βλέπετε εκεί που είχε δημιουργηθεί η βεβαιότητα ότι οι ιεράρχες
πάνε για κατά μέτωπο σύγκρουση με την Πολιτεία στο θέμα των ταυτοτήτων και πως
είναι έτοιμοι να προχωρήσουν σε συλλογή υπογραφών για την διεξαγωγή
δημοψηφίσματος, κάποιες κινήσεις της Εκκλησίας παραπέμπουν σε πιο νηφάλιες
λύσεις. Μετά δε την πληροφορία ότι ο ίδιος ο κ. Χριστόδουλος έχει ζητήσει να
συναντηθεί με τον Πρωθυπουργό κ. Σημίτη και μάλιστα με ανοιχτή ατζέντα, οι
ενδείξεις πληθαίνουν ότι η Εκκλησία ψάχνει να βρει οδό διαφυγής από το
αδιέξοδο που θα έφερνε η συλλογή των υπογραφών. Ας ελπίσουμε ότι η κυβέρνηση
θα αρπάξει την νέα ευκαιρία.
Αμερικανάκια…
Ευκαιρία για κοινωνικές, κυρίως, συναναστροφές με εκατό και βάλε ηγέτες υπήρξε
το ταξίδι Σημίτη στη Νέα Υόρκη. Χειραψίες και κόντρα χειραψίες, δηλαδή, και
μερικές κουβέντες στα όρθια. Σε μία από αυτές ο πρόεδρος Κλίντον είπε στον Κ.
Σημίτη ότι ενδιαφέρεται για την επίλυση του Κυπριακού και είδε φυσικά τον δικό
μας να κουνάει το κεφάλι του με νόημα σαν να λέει ότι «αυτά τα ‘χουμε
ξανακούσει». Ε, πρέπει να ομολογήσουμε ότι πάει πολύ να λέει ο πρόεδρος
Κλίντον δύο μήνες πριν από την αποχώρησή του από τον Λευκό Οίκο ότι θα λύσει
το Κυπριακό. Κι αφού ήταν τόσο εύκολο, γιατί δεν το ‘κανε τα τελευταία 8
χρόνια δηλαδή. Πολλά μπορεί να ‘μαστε, Αμερικανάκια πάντως δεν είμαστε…
