Ο τροφαντός μικρός ­ περιστασιακή παρέα του… αιωνίως ισχνού υιού μου ­

άσθμαινε τρέχοντας για να κάνει βουτιά στην πισίνα, όπου σήκωνε ολόκληρο

πίδακα νερού, σαν άκομψη… φαλαινίτσα. Τα περιττά πάχη ξεχείλιζαν από το

χαρούμενο παιδικό μαγιό, προκαλώντας μελαγχολία και δίνοντάς μου νοερά την

εικόνα του ενήλικου στον οποίο θα εξελιχθεί στο μέλλον: με μια προεξέχουσα

κοιλιά που θα τεντώνει τα κουμπιά του πουκαμίσου και μπάι-πας στα 50 του!

Στα ξενοδοχεία, στη θάλασσα, στις πισίνες, στα εστιατόρια, στα καφέ, το μάτι

μου έπεφτε αυτό το καλοκαίρι εξαιρετικά συχνά σε ένα σωρό παχιά παιδιά ­

κορίτσια κι αγόρια. Κρατούσαν συνήθως ­ ως ένδειξη της πηγής της παχυσαρκίας

τους ­ κάποιο τεράστιο πύραυλο παγωτό, μια Κόκα-Κόλα ή ένα τσίζμπουργκερ. Και

­ τι… σύμπτωση ­ το γονεΐκό φόντο ήταν κι αυτό κοινό και αναμενόμενο: παχείς

γονείς, που μίλαγαν δυνατά, κάπνιζαν και έτρωγαν την ίδια ποιότητα φαγητού με

τα παιδιά τους.

Το «βουνό» από το παιδικό πάχος ερχόταν σε θλιβερή αντίθεση με τη ζωντάνια και

την κινητικότητα μιας ζωής που βρισκόταν στην αρχή της, αλλά ήταν κιόλας

προδιαγεγραμμένη. Σκεπτόμουν τα συμπλέγματα μειωμένης αυτοεκτίμησης που θα

αναπτύξουν ­ εάν δεν έχουν αναπτύξει ήδη ­ από τη συνείδηση της εμφάνισής τους

και τα καυστικά σχόλια και τα προσβλητικά παρατσούκλια των άλλων παιδιών…

Τις στερητικές δίαιτες στις οποίες θα υποβάλλουν τους εαυτούς τους στην

εφηβεία και εφόρου ζωής, προσπαθώντας να συρρικνώσουν ­ συνήθως ανεπιτυχώς ­

τα λιποκύτταρα που έχουν πια «ξεχειλώσει» για πάντα… Τα προβλήματα υγείας ­

από καρδιοπάθειες, διαβήτη και εγκεφαλικά έως καρκίνους ­ από τα οποία θα

κινδυνέψουν λόγω των ουσιών που έχουν ήδη αρχίσει να μπλοκάρουν τις αρτηρίες

τους.

Αισθανόμουν θυμωμένη ­ πολύ θυμωμένη ­ με τους γονιούς αυτούς που ­ από άγνοια

ή αδιαφορία; ­ επιτελούν αυτό το προμελετημένο έγκλημα κατά της επόμενης

γενιάς. Και με κόπο διατηρούσα την αυτοπειθαρχία μου, για να μην πάω κοντά

τους, να τους ταρακουνήσω δυνατά και να τους φωνάξω:

«Ξυπνήστε!».