Αναζήτηση
Η εξέγερση, η ανταρσία της ηγετικής ομάδας της Ιεραρχίας κατά του κράτους
συνεχίζεται με φανατισμό. Τελευταίο σύνθημα: οι «εχθροί του Θεού», που θυμίζει
εποχή εικονομαχιών.
Φυσικά, ένας τέτοιος ιδεολογικός πόλεμος δεν αφορά τις ταυτότητες. Αφορά πιο
θεμελιακά ζητήματα.
Ποια είναι αυτά, λοιπόν; Ένα και μοναδικό:
* Η εξουσία.
Όχι βέβαια ότι επιδιώκει να γίνει πρωθυπουργός ο Χριστόδουλος ή να ιδρύσει
«ορθόδοξο κόμμα».
Η ηγετική ομάδα της Ιεραρχίας και οι παραθρησκευτικές οργανώσεις που την
ανέδειξαν και τη στηρίζουν άλλου είδους εξουσία διεκδικούν.
Επιδιώκουν την άτυπη αλλά συνολική και ολοκληρωτική επικυριαρχία πάνω στην
ελληνική κοινωνία και τους θεσμούς της. Ώστε:
* Κανένας πρωθυπουργός ή κυβέρνηση να μην τολμά ν’ αποφασίσει τίποτα χωρίς τη
σύμφωνη γνώμη της Ιεραρχίας. Αυτό είναι και το περιεχόμενο της λέξης
«διάλογος».
Ο «ιερός πόλεμος» που εξαπέλυσε η ηγεσία της Ιεραρχίας επιδιώκει να επαναφέρει
την κοινωνία στην εποχή τού «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», δηλαδή στο κλίμα
των βασιλέων, του Μεταξά, του εμφυλίου πολέμου, της δικτατορίας.
Τότε, που την επιρροή της Εκκλησίας στην Κυβέρνηση, τη Δικαιοσύνη, τα
Πανεπιστήμια, την Ακαδημία, τον Στρατό, τα Σώματα Ασφαλείας, τους Δήμους και
τους Οργανισμούς δεν τολμούσε κανείς ν’ αμφισβητήσει. Και η θέλησή της ήταν
νόμος.
Αυτό είναι το περιεχόμενο τού «Ελλάς σημαίνει Ορθοδοξία» που αντικατέστησε το
«Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών».
Το «βυζαντινό σύνδρομο» του Χριστόδουλου εξάλλου φαίνεται με τους υπαινιγμούς
και τις αναφορές σε αυτοκράτορες, Βασιλεύουσα, Βυζάντιο κ.λπ.
Πρόκειται, δηλαδή, για έναν «πνευματικό αγώνα», έναν «ιδεολογικό πόλεμο»
(Kultur-Kampf») που στην υπόλοιπη Ευρώπη (πλην Βαλκανίων) έχει τελειώσει τον
19ο αιώνα.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι μόνο της κυβέρνησης ή των κομμάτων, που
φοβούνται το πολιτικό (διάβαζε: ψηφοθηρικό) κόστος, αλλά ολόκληρης της
ελληνικής κοινωνίας.
Γιατί είναι αδύνατο η Ελλάδα να γίνει ένα είδος θρησκευτικής πολιτείας (ένα
είδος ήπιου Ιράν) της Ευρώπης.
Είναι παράλογο και έξω από την πορεία της ιστορίας.
