Αναζήτηση
Ο κ. Σημίτης, αντί να κάνει αναδιοργάνωση και σαρωτικές αλλαγές σε όλους
τους χώρους συνέστησε απλά στους υπουργούς του να «ματώσουν».
«Όποιος δεν τολμά, ας μην ελπίζει» (Φ. Σίλερ)
* Μετά την οδυνηρή για τους Συμμάχους Μάχη του Άρνχεμ (Οκτώβριος ’44),
οι στρατηγοί στους οποίους αποδόθηκε η ευθύνη διαβεβαίωσαν τον αρχιστράτηγο
ότι η μάχη αυτή υπήρξε θρίαμβος. Ο Άικ τούς συνεχάρη και τους ανανέωσε τη διοίκηση.
* Μετά την αντεπίθεση των Γερμανών στις Αρδένες (Δεκέμβριος ’44), που
παραλίγο να ανατρέψει τις τύχες του πολέμου, οι υπεύθυνοι του μετώπου
διαβεβαίωσαν τον αρχιστράτηγο ότι το θέμα ήταν αμελητέο και υπέδειξαν ως αιτία
τον… εχθρό. Ο Άικ πείσθηκε…
Τα παραπάνω επεισόδια δεν συνέβησαν ποτέ, είναι φανταστικά κατά το δεύτερό
τους μέρος. Αν συνέβαιναν όμως, βέβαιο είναι ότι ο αρχιστράτηγος θα καθαιρούσε
πάραυτα τους στρατηγούς που θα προσπαθούσαν εντελώς ηλίθια και παραπλανητικά
να τον εξαπατήσουν και να ωραιοποιήσουν καταστάσεις για να μη χάσουν τις
θέσεις τους.
Ο πόλεμος κερδήθηκε τελικά γιατί τα παθήματα έγιναν μαθήματα, έγινε η αναγκαία
αναδιοργάνωση και στις κρίσιμες θέσεις τοποθετήθηκαν οι κατάλληλοι. Περίπου
σαν ένα θέατρο πολέμου μοιάζει ο πολιτικός στίβος για την απόκτηση της
εξουσίας. Ο ηγέτης μιας παράταξης δίνει μάχες που άλλοτε χάνονται και άλλοτε
κερδίζονται. Η τελική επιδίωξη όμως είναι η επικράτηση στον πόλεμο, στις
εκλογές, για να διατηρήσει ή να αποκτήσει την πολυπόθητη εξουσία που θα
χρησιμοποιήσει για να υπηρετήσει, θεωρητικά τουλάχιστον, τα συμφέροντα της
χώρας και των πολιτών της. Όταν χάνεται μια μάχη, ασφαλώς κάτι φταίει.
Προκαλείται έντονος προβληματισμός, αναδιοργάνωση διοικήσεων, επιστράτευση
όλου του δυναμικού, απομάκρυνση των ανεπαρκών ή ανικάνων και με νέα σχέδια και
πνοή το κόμμα, η κυβέρνηση, εφορμούν για την τελική νίκη.
Ο αρχιστράτηγος του ΠΑΣΟΚ, ο Πρωθυπουργός, έχασε, τη μία πίσω από την άλλη,
δύο μάχες. Στον πρώτο χρεώνονται πάντα οι ήττες. Ολίγοι ανεπαρκείς,
αμετροεπείς και αδόλεσχοι αξιωματούχοι τον διαβεβαίωσαν και τον καθησύχασαν.
Άλλοι εσωτερικοί δολιοφθορείς τον «βοήθησαν», με τον τρόπο τους, να χάσει
προτείνοντας μετά τα ανέφικτα. Και τους πρώτους και τους δεύτερους έπρεπε να
τους έχει καθαιρέσει πάραυτα. Δεν το έκανε. Για λόγους ισορροπιών, είπαν, ή
από ατολμία…
Ακολουθούν μέχρι τις εκλογές πολλές μάχες (οικονομίας, υγείας, άμυνας,
ασφάλειας, ανεργίας κ.ά), που θα πρέπει να κερδηθούν για να επιτευχθεί η νίκη.
Το ΠΑΣΟΚ έχει την τύχη ως κόμμα να διαθέτει πληθώρα δυναμικών στελεχών για να
παρατάξει δύο υπουργικά συμβούλια και να καλύψει τις θέσεις επιτελικής δράσης
οργανισμών κ.λπ. που μπορούν να δώσουν τις μάχες με επιτυχία. Επιμένει ωστόσο
να διατηρεί ένα κουτσουρεμένο και αναποτελεσματικό.
Ο κ. Καραμανλής, αναμφισβήτητος νικητής των τελευταίων μαχών, χλευάζει τους
ηττημένους, «σε πάρα πολλούς από τους σημερινούς υπουργούς δεν θα ανέθετα ούτε
χειρωνακτική εργασία», δηλώνει («ΤΑ ΝΕΑ», 5/7/99) χωρίς να μας λέει με ποιους
θα κυβερνήσει αν κερδίσει τις εκλογές. Είχε προηγηθεί η ατάκα του κ. Κατσιφάρα
(1996), «οι περισσότεροι υπουργοί δεν είναι ικανοί ούτε σπίρτα να πουλήσουν»
που συμπεριελάμβανε συλλήβδην όλες τις πλευρές και υποδήλωνε την ανεπάρκεια,
γενικά, του πολιτικού δυναμικού. «Να κηδεμονεύονται οι ανίκανοι υπουργοί»,
δηλώνει («ΤΑ ΝΕΑ», 10/7) ο κ. Πάγκαλος. Ευκολότερη η αντικατάσταση για να
έχουμε οικονομία στους κηδεμόνες!
Ο κ. Σημίτης, λοιπόν, αντί να κάνει αναδιοργάνωση και σαρωτικές αλλαγές σε
όλους τους χώρους (τη μάχη δεν την δίνουν μόνο οι υπουργοί), συνέστησε απλά
στους υπουργούς του να «ματώσουν». Για να ματώσει όμως κάποιος, χρειάζεται να
έχει αίμα στις φλέβες του. Πέραν από το αίμα χρειάζεται να έχει άψογο
κυκλοφορικό σύστημα για να αιματώνεται ο εγκέφαλος, να παράγει ιδέες που
τάχιστα να τις μετουσιώνει σε έργο. Επιπλέον να έχει πίστη στη νίκη και
αφοσίωση στον αρχηγό. Είναι δύσκολο να βρεθούν σε ένα κόμμα εξουσίας και
πλειοψηφίας τέτοιοι άνθρωποι; Όχι βέβαια. Θα ήμουν άδικος αν καταδίκαζα το
σύνολο. Υπάρχουν σε αυτή την κυβέρνηση ικανότατα στελέχη, αρκετά. Είναι
σκόπιμη, είπαν, η ανάγκη ισορροπιών. Θα έλεγα ότι οι ισορροπίες και οι
ισορροπιστές χρειάζονται σε τσίρκο και όχι σε κόμμα που επιδιώκει να κερδίσει
σκληρές μάχες και τις εκλογές. Ή κρατάς ισορροπίες και χάνεις σίγουρα, ή τις
αγνοείς και διεκδικείς τον κότινο. Και τα δύο δεν γίνονται. Ο αρχηγός πρέπει
να είναι ένας κι αναμφισβήτητος. Συνεταιρισμοί στην κορυφή οδηγούν στην ήττα.
Δεν θα πρωτοτυπήσω αν πω ότι ο ηγέτης για να επιτύχει χρειάζεται σε όλα τα
επίπεδα συνεργάτες-μαχητές ικανούς, κατάλληλους και πιστούς. Ένα από τα τρία
δεν φτάνει…
Ο Κων. Φράγκος είναι υποστράτηγος ε.α., DEA Σορβόννης στην Πολιτική Άμυνα.
