Αναζήτηση
|
|
Τα τελευταία έξι χρόνια περισσότεροι από 80.000 αθώοι και άοπλοι άνθρωποι
σφαγιάστηκαν στην Αλγερία ίσως και περισσότεροι, δεν έχουμε ακριβή στοιχεία
για τον αριθμό των θυμάτων. Εμένα με νοιάζει; Προφανώς όχι.
ΔΙΑΒΑΖΩ πού και πού κανένα άρθρο στην εφημερίδα, βλέπω πού και πού κάτι
τρομαγμένα μαύρα μάτια στα τηλεοπτικά δελτία, αλλά δεν χαλάω την ησυχία μου
για πολύ. Άλλωστε η μέρα μου ήταν δύσκολη και η κατάσταση στην Αλγερία είναι
μπερδεμένη. Έχω δίκιο που δεν πολυκαταλαβαίνω: οι αρχές το βάφτισαν ζήτημα
ασφαλείας του κράτους και αρνούνται να δώσουν σαφείς πληροφορίες σχετικά με
τις σφαγές των αμάχων, τις περίεργες εξαφανίσεις πολιτών, τα βασανιστήρια και
τις παράτυπες φυλακίσεις.
Το μόνο που ανακοινώνουν ευχαρίστως είναι ότι τις δολοφονίες αθώων διαπράττουν
μαζικά οι «ένοπλες ισλαμικές ομάδες». Κάπου διάβασα ότι οι ισλαμιστές
διαμαρτύρονται μ’ αυτόν τον αιματηρό τρόπο γιατί δεν τους άφησαν να πάρουν την
εξουσία όταν κέρδισαν τις εκλογές. Η κυβέρνηση πάλι χρησιμοποιεί τη βιαιότητα
των ισλαμικών ομάδων ως επιχείρημα για να μην τους δώσει την εξουσία. Φαύλος
κύκλος. Οι νεκροί σε ποιον θα διαμαρτυρηθούν; σκέφτηκα κι αμέσως μετά το
ξέχασα. Είχα να πάω σινεμά και η τελευταία προβολή άρχιζε σε λίγο. Ο
«Τιτανικός». Μέσα σε τρεις ώρες και με εφέ δισεκατομμυρίων δολαρίων το
Χόλιγουντ ανέλαβε να πνίξει μαζί με τους επιβάτες του θρυλικού
κρουαζιερόπλοιου τα καθημερινά μου βάσανα, τα προβλήματα του γραφείου, τα
αναπάντητα ερωτήματα των δελτίων ειδήσεων.
Στο πρώτο διάλειμμα βγαίνω στο φουαγιέ για να ξεμουδιάσω. Περιμένω στην ουρά
μπροστά από το μπαρ να αγοράσω τσιπς. Και βλέπω μια μικρή στοίβα φυλλάδια;
δίπλα στη στοίβα με τα προγράμματα των ταινιών προσεχώς.
Παίρνω ένα για να χαζέψω. Το πρώτο που βλέπω είναι ένα κερί που καίει μέσα από
συρματοπλέγματα. Το σήμα της Διεθνούς Αμνηστίας, θυμάμαι. Αυτοί δεν είναι που
είχαν κινητοποιήσει την διεθνή κοινή γνώμη για τους φυλακισμένους Έλληνες
αντιστασιακούς; Αυτοί, ναι. Και για τους αγνοουμένους της Κύπρου επίσης. Το
ανοίγω από περιέργεια. Διαβάζω: Σφαγές πολιτών στην Αλγερία. Ποιος
συγκινείται; Οι περισσότερες σφαγές έχουν γίνει γύρω απ’ την πρωτεύουσα,
δηλαδή στο πιο στρατικοποιημένο τμήμα της χώρας. Σε πολλές περιπτώσεις οι
σφαγές, που είχαν διάρκεια πολλές ώρες, διαδραματίστηκαν μόνο λίγα χιλιόμετρα
ή μέτρα μακριά από τους στρατώνες και τα φυλάκια των κρατικών δυνάμεων ασφαλείας.
Παρ’ όλα αυτά κανείς δεν παρενέβη για να σταματήσει τις σφαγές ή να συλλάβει
τους δολοφόνους που καταφέρνουν να διαφεύγουν συνεχώς. Υπάρχουν επίσης
πληροφορίες αυτοπτών μαρτύρων επιζώντων ότι οι ομάδες θανάτου δρουν με τη
συνεργασία και κάτω από την προστασία συγκεκριμένων ομάδων του στρατού και των
δυνάμεων ασφαλείας που πιθανότατα ευθύνονται άμεσα για κάποιες από τις σφαγές.
Κατά τη διάρκεια αυτών των σφαγών χιλιάδες αθώοι αποκεφαλίστηκαν,
τεμαχίστηκαν, ακρωτηριάστηκαν, κάηκαν ζωντανοί, έγκυες γυναίκες
ξεκοιλιάστηκαν, μωρά παιδιά εκσφενδονίστηκαν στο κενό.
Ανατριχιάζω. Η ζωή είναι το καλύτερο θρίλερ, η πιο αιματηρή υπερπαραγωγή,
σκέφτομαι. Ευτυχώς αυτά τα απεχθή συμβαίνουν πολύ μακριά από μας, στη Βόρεια
Αφρική. Προσπαθώ να ξαναμπώ στο κλίμα «Τιτανικού», αλλά το ύπουλο φυλλάδιο μ’
έχει παγιδεύσει. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι θέλω δεν θέλω. Έχω αρχίσει ν’
αναρωτιέμαι μήπως και βολεύονται οι αλγερινές αρχές με την αιμοσταγή εικόνα
των ισλαμιστών. Μήπως θυσιάζουν αδιαμαρτύρητα χωριά ολόκληρα για να
ξεφορτωθούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Η οργή αρχίζει να φουντώνει μέσα
μου. Μα τι στην ευχή κάνουν οι διεθνείς οργανισμοί; αγανακτώ. Θυμήθηκα την
Κύπρο. Τόσες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας γιατί δεν εφαρμόστηκαν ποτέ;
Όλα στο βωμό της υψηλής διπλωματίας και της ισορροπίας δυνάμεων… Ο άνθρωπος
παντού λιγότερος από σκουπίδι, αμελητέα η ζωή του, η αξιοπρέπειά του, η ψυχή του.
Τώρα είμαι αληθινά θυμωμένη. Τώρα με νοιάζει. Αλλά δεν ξέρω τι να κάνω, νιώθω
ανήμπορη. Όμως δεν είμαι. Μπορώ να γράψω επιστολή στον Έλληνα υπουργό
Εξωτερικών, να τον πιέσω να συγκαλέσει ειδική σύσκεψη της Επιτροπής Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Μπορώ να καλέσω τις αλγερινές αρχές να πάρουν τις ευθύνες
τους. Μπορούμε, όπως θα μπορούσαμε να είχαμε γεννηθεί σ’ ένα χωριό της Αλγερίας…
ΥΓ: Το τηλέφωνο της Διεθνούς Αμνηστίας για λεπτομέρειες είναι 3600.628.
Η Λένα Διβάνη είναι επίκουρος καθηγήτρια της Διπλωματικής Ιστορίας στη
Νομική Σχολή Αθηνών.
