Κάτι λιγότερο από εννιά χρόνια. Τόσα χρειάστηκε ο Αλέξης Τσίπρας από την πρώτη του κεντρική πολιτική μάχη για τον Δήμο Αθηναίων ώς τη διαφαινόμενη ανάρρησή του στην πρωθυπουργία.

Είναι μια άνοδος τόσο γρήγορη όσο και η κατακλυσμιαία διάλυση του μεταπολιτευτικού σκηνικού τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Ο,τι άρχισε στις εκλογές του 2012 ως σοβαρός κλονισμός του παλαιού πολιτικού συστήματος, ολοκληρώθηκε χθες στην επινίκια ομιλία Τσίπρα στα Προπύλαια.

Θα περιόριζε κανείς το ιστορικό βεληνεκές της χθεσινής εκλογής, αν το απέδιδε μόνο στην προεκλογική περίοδο. Η χειραφέτηση των ψηφοφόρων από τις παραδοσιακές κομματικές τους στέγες κυοφορούνταν εδώ και πολύ καιρό. Οι τελευταίες είκοσι ημέρες απλώς βοήθησαν τη διεύρυνση της διαφοράς υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αντίπαλοι του Τσίπρα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τονίσουν περισσότερο το ακαταμάχητο πλεονέκτημά του: απέναντι σε ένα πρόσωπο ελεύθερο από παλαιοκομματικές ρυτίδες επιχείρησαν να αμυνθούν με μια καμπάνια που ξέθαψε τα πιο αρχαϊκά στερεότυπα.

Ο Τσίπρας καλείται τώρα να σηκώσει το βάρος της ιστορικής του επιτυχίας σε τρία επίπεδα:

Πρώτον, στη Βουλή. Εκεί έχει σημασία σε τίνος την ανοχή ή την εμπιστοσύνη θα βασιστεί. Θα πρέπει να επιλέξει αν θα έχει αντίβαρο στην ελαφρώς δεξιά ή στην άπω δεξιότερη πλευρά.

Δεύτερον, στην κοινωνία. Ο ίδιος ο Τσίπρας έχει αναγνωρίσει ότι οι πολίτες που στράφηκαν μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστεροί. Η κοινωνική πλειοψηφία που εκφράστηκε στην κάλπη δεν είναι κομματικά περιχαρακωμένη. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να αποτελεί κριτήριο για τις στρατηγικές επιλογές του –με πρώτη την επιλογή υποψηφίου για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Τρίτον, στην Ευρώπη. Εδώ είναι το πιο ριψοκίνδυνο από τα στοιχήματα. Αν κρίνει κανείς από τη χθεσινή υποδοχή, το κλίμα στην Ευρώπη δεν έχει χαρακτήρα πολεμικό. Αρκεί μια ματιά στα σημερινά πρωτοσέλιδα –από τη «Λιμπερασιόν» ώς τους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» –για να δει ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει momentum. Οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες τον περιμένουν, αν όχι με συμπάθεια, τουλάχιστον με περιέργεια. Δεν θα υπάρξει περίοδος μέλιτος. Φαίνεται όμως ότι ο Τσίπρας θα έχει περισσότερο από τον αναμενόμενο χρόνο για να δοκιμάσει να μετατρέψει την ανοχή σε μια κάποια συνεννόηση.

Εντός, όπως κι εκτός, η βασική προσδοκία μοιάζει να είναι ίδια. Ολοι είδαν τον ριζοσπάστη. Περιμένουν τώρα να δουν και τον πραγματιστή. Ή, όπως το είχε πει κάποτε ο ίδιος: περιμένουν να δουν πώς χτίζει ο γκρεμιστής.

Τελευταία Νέα