Τελικά, όπως φαίνεται τα ήρεμα νερά με την Τουρκία διήρκεσαν περίπου δυόμισι χρόνια και παρ’ όλ’ αυτά διακόπηκαν προσφάτως με το μπαράζ προκλητικών παραβιάσεων από τη μεριά της Άγκυρας. Η νέα προκλητικότητα αρχικώς φαίνεται σε αντίστιξη με τους διαύλους επικοινωνίας που υπάρχουν με την Τουρκία αλλά και σε σχέση με το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας που τοποθετείται τον Φεβρουάριο του νέου έτους, δεν είναι λίγοι εκείνοι όμως που τη συνδέουν με ορισμένες νέες παραμέτρους. Η πρώτη έχει να κάνει με το γεγονός πως όπως φαίνεται το μοντέλο του 3+1 με την ενεργή συμμετοχή των ΗΠΑ και η πρόσφατη Τριμερής Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ διαμορφώνουν όρους πίεσης προς την Αγκυρα και σε σχέση με τις τρέχουσες εν κινήσει περιφερειακές εξελίξεις στη ΝΑ Μεσόγειο.
Η Τουρκία δεν βλέπει με θετικό μάτι τη σύσφιγξη των στρατηγικών σχέσεων της χώρας μας με το Ισραήλ – για ευνόητους λόγους – αλλά και τις πρόσφατες συμφωνίες που καθιστούν την Ελλάδα ενεργειακή πύλη για όλο το επόμενο διάστημα. Βεβαίως από τη μεριά της Αθήνας θα πρέπει – παρά τον διάλογο με την Τουρκία που οφείλουμε να συνεχίσουμε – να υπάρξει προσοχή και να μπαίνουν στο ραντάρ των δικών μας δυνάμεων οι κινήσεις των Τούρκων. Ολο το πεδίο στη ΝΑ Μεσόγειο αλλά και ευρύτερα είναι σε κίνηση και υπό αυτή την έννοια κανείς δεν μπορεί να θεωρεί δεδομένες ούτε τις σχέσεις ούτε τις συνθήκες γειτονίας.
